Οι «κήποι» της «Σέχτας» ...

Αντώνης Καρακούσης
Οσοι βρεθήκαμε στους δρόμους της πολιτικής τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης τα είδαμε σχεδόν όλα. Και κυρίως το πάθος της πολυδιασπασμένης Αριστεράς, που έδινε μάχες ιδεολογικής επικράτησης στα αμφιθέατρα, στις πλατείες, στα πηγαδάκια της...
Ομόνοιας, της Στουρνάρη, των Εξαρχείων, όπου τέλος πάντων ανθούσαν ο λόγος και οι ιδέες.

Κομμουνιστές, μαοϊκοί, τροτσκιστές, σοσιαλιστές, διεθνιστές, αριστεριστές, αυτόνομοι, αντιεξουσιαστές, όλοι ένα κουβάρι μπλεγμένο να προσπαθούν να υψώσουν φωνές δυναμικές για να διακριθούν και να ξεχωρίσουν στο πολύβουο και πολιτικά αδιαμόρφωτο πλήθος.

Ανάμεσά τους και λίγοι αναρχικοί. Εμβληματικές φιγούρες, άλλοι γραφικοί, άλλοι εκκεντρικοί ή προκλητικοί και άλλοι εντελώς διαφορετικοί, όλοι τους ωστόσο της ατομικής επιλογής και σίγουρα εχθρικοί προς της Αριστεράς τις εξουσιαστικές οργανωτικές δομές τις οποίες πάντα λοιδορούσαν. Και η φύση τους σε εκείνα τα χρόνια ειρηνική, δεν είχαν εμπλοκές μεγάλες, ούτε συμμετοχή σε μπάχαλα σαν τα σημερινά.

Τα λευκά γερμανικά κελιά και οι φυλακές τούς ερέθιζαν, οι διαμαρτυρίες τους ήταν γι΄ αυτά και οι πρώτοι λόγοι τους μόλις που ακούγονταν, τις περισσότερες φορές πνίγονταν από τις βροντερότερες των πολλών εκπροσώπων του μαρξισμού και του λενινισμού.

Η πρώτη μαζική εμφάνισή τους χρονολογείται το 1979, στις καταλήψεις εναντίον του ράλλειου εκπαιδευτικού νόμου 815. Πρώτη φορά τότε ανακατεύθηκαν με το μεγάλο πλήθος, αλλά και πάλι η επίδρασή τους ήταν περιορισμένη. Αλλωστε δεν είχαν πολλά περιθώρια. Πάντοτε αντιμετώπιζαν της Αριστεράς την καχυποψία, την άρνηση και φορές την απειλή. Οπως και να έχει, ο χώρος του αναρχισμού δεν είχε στην Ελλάδα παραδόσεις όπλων. Αυτό ήταν προνόμιο των αριστερίστικων κομμουνιστογενών ομάδων, από τις οποίες και ξεπήδησαν τα χρόνια της Μεταπολίτευσης οι οργανώσεις ένοπλης βίας.

Παραμένει αδιερεύνητο πώς από τις πρώτες ειρηνικές αναρχικές γκρούπες φθάσαμε στα νευρικά πιστόλια της «Σέχτας». Ορισμένοι, ωστόσο, θεωρούν ότι τα πάντα ρει και ότι η μετάπτωση είναι αποτέλεσμα της μεταβολής των πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών.

Είναι η υποχώρηση της οργανωτικής ικανότητας της επίσημης Αριστεράς, η κούραση και η βαρεμάρα επίσης από την επαναστατική γυμναστική της Αλέκας και του Αλέξη αλλά και των αριστερών συνθημάτων η ακαμψία και η εξάντληση που δεν συγκινούν εδώ και χρόνια τη νέα γενιά και ύστερα ήταν η αντιπαράθεση διαρκείας μετά το 1995 των Εξαρχείων με την Αστυνομία που έφτιαξε κλίμα σύγκρουσης, το οποίο κλιμακούμενο στον χρόνο έφερε τον Δεκέμβρη και αυτός με τη σειρά του έσπειρε τα κουμπούρια δεξιά και αριστερά. Κακά τα ψέματα, αυτή την εποχή ένα κομμάτι της νεολαίας δεν αναγνωρίζει τα κόμματα, εχθρεύεται την επίσημη Αριστερά και έλκεται από τις πολλές και διαφορετικές εκδοχές του αντιεξουσιασμού που ανθούν στους σκοτεινούς περιθωριακούς κήπους της αεργίας, της κοινωνικής αποξένωσης και της απομόνωσης. Από αυτούς τους κήπους ξεπήδησε η «Σέχτα», που μοιάζει να έχει μεγαλώσει σε τηλεοπτικό δωμάτιο που μίσησε βαθιά και τώρα εκδικείται.

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και είναι το πρόβλημα πρωτίστως πολιτικό και μετά οτιδήποτε άλλο.
BHMA