Α λα τούρκα ...

ΚΟΣΜΑΣ ΒΙΔΟΣ
Θα τις «δώσω» ανερυθρίαστα: Εχω φίλες- «όχι τυχαίες,του πανεπιστημίου» που λέει κάποια ψυχήοι οποίες την ώρα που ο Αntenna προβάλλει τις τουρκικές «Χίλιες και μία νύχτες» δεν απαντούν στο τηλέφωνο. (Οχι και φίλους, ευτυχώς.) Στον γυναικείο πληθυσμό η ερωτική ιστορία ανάμεσα στη Σεχραζάτ και στον βαρύ και ασήκωτο Αλί Ονούρ κάνει θραύση. Παρόμοια...
καλοκαιρινή επιτυχία είχε να γίνει από τότε που το Μega καθήλωνε το φιλοθέαμον κοινό με τον έρωτα της Ναζλί Μπακλαβατζίογλου και του (Ελληνα) Νίκου στα «Σύνορα της αγάπης». Τι είναι όμως αυτό που έκανε το σουξέ να επαναληφθεί, πέντε χρόνια μετά; Ειδικά όταν και τότε και τώρα κάνουμε λόγο για δύο σειρές επιεικώς απαράδεκτες; Ρηχές, ανόητες, κακογραμμένες, κακοπαιγμένες, παλιομοδίτικης αισθητικής;

Μήπως τελικά αυτό που έχουμε ανάγκη είναι η επιστροφή στον συντηρητισμό των ταινιών του Νίκου Ξανθόπουλου ; Παρόμοιας αισθητικής και θεματολογίας είναι και οι «Χίλιες και μία νύχτες». Με μάνες-κουράγιο που σηκώνουν αγόγγυστα τον σταυρό του μαρτυρίου, με μεγάλους έρωτες που οι κακοί (αλλά και η κακιά η μοίρα) δεν τους αφήνει να ανθήσουν (ως το θριαμβευτικό φινάλε), με καλοκάγαθες γιαγιάδες και με τους καλόκαρδους, στο βάθος, αλλά αγροίκους σε πρώτη ανάγνωση συζύγους τους-παππούδες, με πανέμορφες και πάγκαλες ηρωίδες που υφίστανται όλα τα είδη εξευτελισμών, με πλούσιες μέγαιρες που θέλουν να ελέγχουν τις ζωές των άλλων ως τη στιγμή της συντριβής αλλά και της συγχώρεσής τους από τα καθαγιασμένα θύματά τους. Κυρίως, με την αποθέωση της τέλειας, της ιδανικής, της αγίας οικογένειας, σε μια κοινωνία όπου μοναδικός προορισμός του ανθρώπου είναι ο γάμος και η τεκνοποίηση. Οπου η γυναίκα ζει για να υπηρετεί τον άντρα της και τα παιδιά τους και ο άντρας για να της παρέχει ένα όμορφο σπίτι με άρτια εξοπλισμένη κουζίνα, και ακριβά κοσμήματα στις επετείους τους.

Φαίνεται τελικά ότι τα τολμηρά σεξουαλικά σχήματα του Χριστόφορου Παπακαλιάτη- στα σίριαλ του οποίου μάνες, παιδιά, συγγενείς και φίλοι (ανεξαρτήτως φύλου) έκαναν... ακατονόμαστα πράγματα- μας έχουν πέσει βαριά στο στομάχι. Γι΄ αυτό ίσως και σταματήσαμε να τα παρακολουθούμε με την προσήλωση που δείχναμε παλαιότερα. Το ντιζαϊνάτο, «προχωρημένο» έπιπλο μας τρομάζει, ενώ η επιστροφή στο σεμεδάκι και στο βάζο από κρύσταλλο μουράνο, με το πλαστικό, συνήθως, λουλούδι, μας καθησυχάζουν, μας είναι οικεία. Ετσι οικείος μάς είναι ο συντηρητισμός της τουρκικής τηλεόρασης. Γι΄ αυτό και τώρα η τεράστια επιτυχία της σειράς στη γείτονα χώρα (όταν προβαλλόταν, από το 2006 ως το 2009, η θεαματικότητά της έφθανε το 70%!) επαναλαμβάνεται στην απέναντι όχθη του Αιγαίου.

Θα ήμουν όμως άδικος αν δεν επεσήμαινα και τη θετική συνεισφορά της τηλεοπτικής ιστορίας της Σεχραζάτ στην ελληνική κοινωνία, όπως τουλάχιστον την αντιλήφθηκα μέσα από τις αντιδράσεις των φίλων μου: Ουκ ολίγες, αναζητώντας (πιπεράτες) λεπτομέρειες για την ηρωίδα της σειράς στο Ιnternet, ανακάλυψαν (ή θυμήθηκαν) ότι εκτός από την τουρκική τηλεόραση «Σεχραζάτ» έχει υπογράψει και ο μέγας ρώσος συνθέτης Ρίμσκι Κόρσακοφ και έσπευσαν να αγοράσουν την ομώνυμη Συμφωνική Σουίτα, που παρουσιάζεται και ως μπαλέτο. Επομένως κάτι έμαθαν. Ελπίζω μόνο να μην τις σοκάρει ο αέρινος αισθησιασμός της, ο τόσο διαφορετικός από το «καλοσιδερωμένο» και «κολλαρισμένο» σύμπαν της τουρκάλας συνονόματής της.

«Εlatte», να πλήξουμε μαζί. Το ενημερωτικοψυχαγωγικό μαγκαζίνο του Αntenna μοιάζει με τα καλάθια των σκονισμένων προσφορών που βγάζουν στον δρόμο τα πολυκαταστήματα: τα προϊόντα του τις περισσότερες φορές αδιάφορα, παλιομοδίτικης αισθητικής (πώς να κάνετε μασάζ στον/στη σύντροφό σας στην παραλία; Για όνομα!), ρετάλια ατάκτως ερριμμένα. Η δε παρουσιάστρια, η ευγενέστατη Ράνια Θρασκιά, ακόμη κι αν έχει κάθε διάθεση να μας κεράσει τον πιο δροσιστικό καφέ με γάλα (con latte, απ΄ όπου και ο τίτλος) του καλοκαιριού, παραμένει αμήχανη, κυρίως όταν από τα θέματα της επικαιρότητας, όπου έχει τη βοήθεια των ειδικών, καλείται να περάσει σε πιο lifestyle ρεπορτάζ, σε μια εκπομπή χωρίς ραχοκοκαλιά, χωρίς ακριβές concept. Εν προκειμένω το γάλα σερβίρεται κομμένο.
On air BHMA.