Σάλος...

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου
ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ για τραπεζίτες. Από το 2008 και µετά, είδαµε ιστορικές τράπεζες να αλλάζουν χέρια ή να εθνικοποιούνται σε ένα Σαββατοκύριακο. Οι καταθέτες απλώς αλλάζουν πλευρό. Ωστόσο, σε Αµερική, Βρετανία, Ιρλανδία, Γερµανία, Γαλλία και ουκ ολίγες άλλες χώρες, είδαµε...
διοικήσεις να εκδιώκονται και µετόχους να αφανίζονται. Η οικονοµική συγκυρία τιµώρησε όσους επέδειξαν αλαζονεία, όσους εφησύχασαν και, κυρίως, όσους αδράνησαν. ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ τράπεζες δεν είχαν τοξικά. Αποδείχθηκε όµως τοξικό το ελληνικό κράτος. Οταν η Ελλάδα πήγε στο ΔΝΤ, ήταν δεδοµένο πως οι τράπεζες θα είχαν λιγότερο οξυγόνο. Πρώτον, δεν θα µπορούσαν να δανειστούν φθηνά στη διατραπεζική. Δεύτερον, η ύφεση θα έφερνε κανόνια στα δάνεια. Ολα αυτά θα είχαν ως αποτέλεσµα να ζοριστεί η κεφαλαιακή τους επάρκεια. Εξ ου και το σφυροκόπηµα των τραπεζικών µετοχών στη Σοφοκλέους, ενώ έρχονται και τα «τεστ αντοχής».

Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ να σπάσει ο φαύλος κύκλος είναι να έχει η Ελλάδα λιγότερες τράπεζες που να έχουν περισσότερα κεφάλαια. Το είπε κι ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου προχθές στη Βουλή. Το επόµενο πρωί βγήκε ο Μιχάλης Σάλλας και ανακοίνωσε πρόταση της Τράπεζας Πειραιώς για εξαγορά της Αγροτικής και του Ταχυδροµικού Ταµιευτηρίου. Στόχος – όπως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις – µια υπερ-τράπεζα. Ο ΣΑΛΛΑΣ ΕΙΝΑΙ τραπεζίτης µε αίσθηση «τάιµινγκ» και κεραίες που συλλαµβάνουν τη δηµόσια ατµόσφαιρα. Εκανε λοιπόν την πρώτη κίνηση. Φυσικά, οι συγχωνεύσεις δεν είναι σαν το σκάκι. Οποιος δηλαδή παίζει µε τα λευκά δεν έχει αναγκαστικά το πλεονέκτηµα. Δύο πράγµατα έχουν σηµασία. Το πώς αποτιµάται η αξία των τραπεζών που θα συνενωθούν, αφού έτσι προκύπτει ποιος µπορεί να αγοράσει και ποιος πρέπει να αγοραστεί. Και το πώς θα διανεµηθούν οι θέσεις των αφεντικών. Οσο κι αν φαίνεται παράξενο, στις καρέκλες και όχι στα νούµερα χαλάνε συνήθως οι περισσότερες συγχωνεύσεις. Ετσι έγινε, ας πούµε, το 2001 µε τον πολυδιαφηµισµένο γάµο Εθνικής - Αlpha που είχε τις ευλογίες της κυβέρνησης Σηµίτη.

ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ Εθνικής - Αlpha προδιαγράφει και τις δυσκολίες συνένωσης ιδιωτικών και δηµοσίων τραπεζών. Στη δεύτερη περίπτωση, οι διαδικασίες αποκρατικοποίησης είναι συγκεκριµένες και αυστηρές ενώ πρέπει να διασφαλισθεί το δηµόσιο συµφέρον που, ως έννοια, είναι µάλλον νεφελώδες. Ολα αυτά, βεβαίως, µπορούν να ξεπεραστούν από µια κυβέρνηση που ξέρει τι θέλει κι έχει την αποφασιστικότητα να το στηρίξει. Αυτή είναι και η αξία της πρότασης Σάλλα. Οδηγεί στην αποσαφήνιση των προθέσεων της κυβέρνησης Παπανδρέου. Η αγωνία για αυτές εξηγεί και τον χθεσινό σάλο.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.