Πολύ περίεργες σκέψεις...

Του Ανδρέα Ρουμελιώτη
ΚΑΠΟΙΟΣ είπε -δεν θυμάμαι ποιος, δεν έχει σημασία- πως «ο καλύτερος από μας έχει σκοτώσει τη μάνα του». Δεν το δέχομαι! Ο υποφαινόμενος, παρ' όλο που δεν διεκδίκησε ποτέ φωτοστέφανα δημοσιογραφικής αγιοσύνης και καλοσύνης, μητροκτόνος δεν έγινε.

ΠΡΟΣΠΑΘΩ να μπω στη λογική της κάθε σέχτας, παρακάμπτοντας τις βάσιμες υποψίες για...

...πληρωμένα συμβόλαια θανάτου και ξακαθάρισμα λογαριασμών. Αφού λοιπόν ακόμα «και ο καλύτερος από μας έχει σκοτώσει τη μάνα του», άρα a priori όλοι οι δημοσιογραφούντες είμαστε σιχαμένα σκουλήκια ενός βρωμερού συστήματος που οφείλει κανείς να τα λιώσει.

ΔΗΛΑΔΗ είμαι το ίδιο εγώ που γράφω ό,τι πιστεύω και παραμερίζω για να μην πατήσω μυρμήγκι με τον διπλανό μου που είναι πράκτορας ξένων μυστικών υπηρεσιών, επαγγελματίας εκβιαστής ή έμμισθος τσάτσος επιχειρηματιών και πολιτικών; Ή είμαι συνένοχος γιατί ενώ υποψιάζομαι τι συμβαίνει δεν τα καταγγέλλω κι έτσι καταφέρνω να επιβιώσω σ' αυτό το φαύλο σύστημα;

ΜΕ συγκλόνισε η άγρια δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια και μ' έβαλε σε πολύ περίεργες σκέψεις. Μπορεί να υπάρχει μια τόσο αφελής όσο και αποφασισμένη επαναστατική ή όχι οργάνωση που να πιστεύει πως όλοι οι δημοσιογράφοι τα ίδια σκουλήκια είναι και η ζωή τους, όπως και των μπάτσων, δεν αξίζει περισσότερο από μία σφαίρα; Αρα, δεν έχει σημασία να μάθουμε ποιος είναι ο καθένας και τι ακριβώς πρεσβεύει, πριν κάνουμε πάνω του ασκήσεις σκοποβολής; Εστω κι αν κάνουμε τέτοιες ασκήσεις κάθε ενάμιση χρόνο...

ΚΑΝΩ περίεργες σκέψεις και προσπαθώ να μπω στην επαναστατική ή όχι λογική. Εκτελούμε έναν οποιονδήποτε, που μας μπήκε στο μάτι ή νομίζουμε ότι αυτός ήταν που μας την «είπε» στα blogs; Τον εύκολο στόχο δηλαδή που δεν κυκλοφορεί με σωματοφύλακες; Διότι δεν τραβάμε κάνα ζόρι για να κάνουμε λαϊκά δικαστήρια καλοκαιριάτικα και να πυροβολούμε τον μεγαλύτερο ένοχο ή τον πιο δύσκολο στόχο;

ΑΛΛΩΣΤΕ είναι αυτονόητο πως ό,τι κι αν πούμε έχουμε το δίκιο (των όπλων) με το μέρος Δεν χρειάζονται πολλά λόγια - είναι φτώχεια; Ούτε έχουμε καμιά αγωνία να πείσουμε τους βολεμένους και τους προσκυνημένους για την ορθότητα των σκέψεων και της δράσης μας; Δεν μισούσαμε τον Γκιόλια, ούτε είχαμε κάτι προσωπικό μαζί του, άσκηση σκοποβολής κάναμε.

ΜΠΟΡΕΙ να υπάρχει τέτοια επαναστατική ή όχι οργάνωση; Μπορεί. Εμένα όμως μου φαίνεται απίθανο...

ΜΠΟΡΕΙ το πολιτικό έγκλημα να απαξιώνει την πολιτική για να μείνει σκέτο το έγκλημα; Για δες τι έχουν πει μερικοί από μας πιο σοφοί:

«ΤΟ να σκοτώνεις έναν άνθρωπο για να υπερασπιστείς μια ιδέα δεν είναι η υπεράσπιση μιας ιδέας, είναι ο φόνος ενός ανθρώπου». Jean-Luc Godard, 1930, Γάλλος σκηνοθέτης. «Ω, Ελευθερία! πόσα εγκλήματα γίνονται στο όνομά σου». Madame Roland, 1794-1853, Γαλλίδα επαναστάτρια. «Εγκληματίας είναι κάποιος με αρπακτικά ένστικτα που δεν έχει αρκετό κεφάλαιο για να ιδρύσει μια ανώνυμη εταιρεία». Howard Scott, 1926, Αμερικανός συγγραφέας.

«Ο πετυχημένος επαναστάτης είναι πολιτικός, ο αποτυχημένος είναι εγκληματίας». Erich Fromm, 1900-1980, Γερμανός ψυχαναλυτής. «Οταν μισούμε έναν άνθρωπο, τον μισούμε για κάτι που μας θυμίζει τον εαυτό μας. Κάτι που δεν έχουμε κι εμείς μέσα μας δεν μπορεί ποτέ να μας συγκινήσει». Herman Hesse, 1877-1962, Γερμανός συγγραφέας. «Δεν μισώ τους εχθρούς μου γιατί εγώ τους δημιούργησα». Red Skelton, 1913-1997, Αμερικανός κωμικός.

«ΟΙ παρανοϊκοί είναι κι αυτοί άνθρωποι, απλά έχουν τα προβλήματά τους. Είναι εύκολο να τους κριτικάρεις, αλλά αν σε μισούσαν και σένα όλοι, θα ήσουν κι εσύ παρανοϊκός». D.J. Hicks. «Το μίσος και ο φόβος είναι ψυχικές ασθένειες». Harry Α. Overstreet, 1875-1970, Αμερικανός κοινωνιολόγος. «Καλύτερα να χαθείς παρά να μισείς και να φοβάσαι». Φρίντριχ Νίτσε, 1844-1900, Γερμανός φιλόσοφος.
Ελευθεροτυπία