Γιατί φωνάζουμε; Κι εμείς κλέφτες ήμασταν πάντα!...

Του Γιώργου Χρ. Παπαχρήστου
Εντάξει το καταλαβαίνω, το ξέρω κι εγώ, γιατί έχω ακούσει διάφορα κατά καιρούς (30 τόσα χρόνια... φούρναρης, ε;) ότι «οι πολιτικοί φταίνε». Φταίνε που είμαστε σήμερα εδώ, σ΄ αυτή τη θέση, «του κόσμου ο περίγελος», που λέει και το τραγούδι, φταίνε που την πληρώνουν πάντοτε οι...

...φτωχοί και οι ανήμποροι να αντιδράσουν, φταίνε γιατί δεν πήραν μέτρα όταν έπρεπε, φταίνε γιατί πήραν πολύ σκληρότερα όταν δεν έπρεπε, φταίνε γιατί (μερικοί από αυτούς) έκλεβαν ασύστολα και οι άλλοι τους κοιτούσαν χωρίς να κάνουν τίποτε, φταίνε... φταίνε... Αλλά δεν φταίνε μόνο αυτοί. Φταίμε κι εμείς. Οχι μόνο γιατί ανεχτήκαμε μια κατάσταση που διαρκούσε δεκαετίες επί δεκαετιών, αλλά και γιατί- θα στο πω, δεν το αντέχω αναγνώστη μου- κι εμείς τα ίδια κάναμε! Οπου μπορούσαμε, κλέβαμε. Την Εφορία; Την Εφορία. Το ταμείο; Το ταμείο. Την υπηρεσία; Την υπηρεσία. Αλλά πάντως κλέβαμε κι εμείς. Τα πάντα, από λεφτά, μέχρι σε είδος. Οτιδήποτε. Ιδια με γλάρους, που ό,τι βρουν το καταπίνουν...

Τις συντάξεις των πεθαμένων...
Υπερβολές; Οχι και τόσο. Σου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό γιατί στις τουαλέτες των υπηρεσιών το χαρτί υγείας είναι... κλειδωμένο; Να στο πω εγώ: γιατί το κλέβουν! Ακόμη και μέσα στη Βουλή, το χαρτί υγείας είναι κλειδωμένο. Γιατί πήγαινε ο άλλος πρωί πρωί και το βούταγε. Ποιο; Το χαρτί υγείας. Να το πάρει σπίτι του. Πόσο κάνει μωρέ ένα ρόλο χαρτί υγείας; 40 λεπτά; 50; Ε, το θεωρούσε υποχρέωσή του να το κλέψει. Και βάλε με τον νου σου τώρα τι άλλο. Από χαρτική ύλη, μέχρι της... Παναγιάς τα μάτια. Και άσε τα πιο χοντρά. Εφορίες, ασφαλιστικά ταμεία, το ίδιο το ταμείο της επιχείρησης, της υπηρεσίας, αδιάφορο. Μιλάμε ο κλέψας του κλέψαντος. Και δεν θέλω διαμαρτυρίες και αντιρρήσεις του είδους «με προσβάλλετε κύριε», διότι τα ντοκουμέντα είναι αδιάψευστα. Πάνω από 30.000 από εμάς εισέπρατταν παράνομα συντάξεις των δικών τους που είχαν προ πολλού εγκαταλείψει τα εγκόσμια. 10.000 από εμάς πήγαμε σαν τα γαϊδούρια και πήραμε το επίδομα αλληλεγύης, τα 500-600 ευρώ, ενώ είχαμε περιούσίες εκατομμυρίων. Πάνω από 6.000 από εμάς κυκλοφορούσαμε με Πόρσε Καγιέν, Μαζεράτι, Φεράρι, Λότους και τζιπάρες, και δηλώναμε μισθούς πείνας. Και 435 από εμάς ήμασταν και κανονικοί απατεώνες διότι είχαμε αγοράσει τα φιγουράτα αμάξια μας υποτιμολογημένα, για να γλιτώσουμε φόρους και τεκμήρια. Λοιπόν;

Λίγη, ελάχιστη αυτοκριτική
Λοιπόν κάθε φορά που βλέπω κάτι τύπους την ώρα της διαδήλωσης να στέκονται μπροστά στη Βουλή και να μουντζώνουν και με τα δυο χέρια φωνάζοντας «να καεί, να καεί, το μπου..... η Βουλή», σκέφτομαι να γινόταν να έπαιρνα τον καθένα από αυτούς ξεχωριστά κάπου να το συζητήσουμε το πράγμα. Να τον ρωτήσω τι έχει κάνει αυτός για τη χώρα για να μη φτάσει στο έσχατο σημείο που είναι σήμερα. Για το πότε ήταν η τελευταία φορά που πήρε αναρρωτική της πλάκας από την υπηρεσία για να πάει στο χωριό να μαζέψει ελιές, για το πότε παραπλάνησε το Ταμείο παίρνοντας συνταγές για φάρμακα μόνο και μόνο για να πάρει καλλυντικά η κυρά του από το φαρμακείο, για το πότε έκλεψε την Εφορία, πότε δήλωσε λιγότερα, πότε βολεύτηκε με τον κολλητό τον μπάτσο και δεν πλήρωσε την κλήση, πότε άρχισε να λουφάρει συστηματικά... πότε... πότε...

Αλλά μετά σκέφτομαι ότι δεν γίνονται αυτά και απογοητεύομαι. Που το μόνο που ξέρουμε είναι να φωνάζουμε ότι φταίνε οι άλλοι- και εν προκειμένω οι πολιτικοί- και να μην κάνουμε μια ελάχιστη αυτοκριτική. Αδερφέ φταίνε αυτοί ασφαλώς, αλλά μήπως φταίω κι εγώ λίγο;

«Μια φορά θύμα, για πάντα θύμα»!
Να σου πω, η πιο μεγάλη μας «αρετή» είναι να κάνουμε με καταπληκτικό τρόπο τα θύματα. Είναι αδιανόητο με πόση ευκολία μετατρέπουμε τον εαυτό μας σε θύμα. Αντί να δούμε τι έφταιξε και φτάσαμε ώς εδώ, προτιμάμε την εύκολη λύση, να γίνουμε θύματα, να κλαίμε όλη μέρα και να ΄χουμε κι έναν ή περισσότερους να μας χαϊδεύουν στοργικά το κεφάλι και να μας λένε «έλα ρε φίλε, μην κλαις, έχεις δίκιο», έχουμε δεν έχουμε. Βασικά, αυτό που νομίζω ότι μας φταίει, είναι ότι ο καθένας μας κουβαλάει μέσα του έναν μικρό ή μεγάλο ανάλογα, Βασιλάκη Καΐλα! Δεν σου λέω, εντάξει, και το κλάμα να το ρίξεις όταν πρέπει, και τη θλίψη σου να δείξεις όταν το επιβάλλουν οι καταστάσεις, αλλά μέχρις εκεί ρε μεγάλε: μη γίνεσαι γελοίος και κυρίως μη γίνεσαι αναξιοπρεπής. Ενα άλλο σύμπτωμα των καιρών μας είναι η ευκολία με την οποία γίνονται αναξιοπρεπείς οι άνθρωποι. Αντί ας πούμε να λένε «ΟΚ, μου συνέβη αυτό που καλύτερα ήταν να μη μου είχε συμβεί, αλλά φεύγω με το κεφάλι ψηλά», σέρνονται στα πατώματα, βαδίζουν με τη μέση σκυφτή στα δύο, έρπουν πολλές φορές. Κι όλα αυτά γιατί; Επειδή ποτέ τους δεν κατάλαβαν ότι «μια φορά θύμα, για πάντα θύμα»!

Ολα στο φως για τα ομόλογα
Τέλος πάντων, αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση την οποία δεν θέλω να συνεχίσω, γιατί τρέχουν άλλα πολύ πιο σημαντικά. Οπως για παράδειγμα το θέμα που έχει βάλει η Βάσω Παπανδρέου για τα κερδοσκοπικά κυκλώματα που έδρασαν την περίοδο της μεγάλης επίθεσης που δέχθηκε η ελληνική οικονομία από τους γνωστούς οίκους, οι οποίοι πόνταραν στην πτώχευσή μας για να κονομήσουν. Μελέτησα προσεκτικά την ερώτηση της Βάσως και των 14 βουλευτών που τη συνυπογράφουν, όπως είχα μελετήσει και την πρώτη ερώτηση που είχε υποβάλει περίπου προ διμήνου. Μελέτησα και την απάντηση της Τραπέζης της Ελλάδος. Παρ΄ ότι είναι πολύ τεχνικό το θέμα- αφορά τη δημοπρασία των ελληνικών ομολόγων στη δευτερογενή αγορά- έχω την αίσθηση ότι η κυβέρνηση οφείλει να δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις και να μην αφήσει καμιά σκιά να πλανάται. Εδώ που φτάσαμε όλα πρέπει να είναι καθαρά. «Ολα στο φως» δεν λέει κάθε τόσο ο Γιώργος; Ολα λοιπόν...
Νέα