Συναισθηµατισµοί...

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου
Ο ΚΛΑΣΙΚΟΣ κανόνας είναι ότι µε άλλους εκλέγεσαι αρχηγός και µε άλλους ηγείσαι. Ο Αντώνης Σαµαράς τον αγνόησε. Ωστόσο, αργά ή γρήγορα οι νοµοτέλειες της πολιτικής επιβάλλονται.
ΟΛΑ ΑΡΧΙΣΑΝ πριν από δέκα µήνες. Ο Σαµαράς ήταν ο υποψήφιος που ξεκίνησε από το περιθώριο _ κοµµατικό και πολιτικό _ της Ν.Δ. Λίγοι πήγαν µαζί του στην...
παγωµάρα των πρώτων ηµερών. Μεταξύ αυτών ήταν ο Κώστας Μαρκόπουλος. Ο Ευβοιώτης έδωσε µάχες _ κυρίως στο γυαλί _ σε συνθήκες one man show. Στα µάτια πολλών ήταν η ζωντανή ενσάρκωση όλων των λόγων για τους οποίους ο Αντώνης δεν θα είχε τύχη την 29η Νοεµβρίου.

ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ τι έγινε µετά. Ωστόσο, φαίνεται πως ο Σαµαράς δεν ξέχασε ποτέ τι έγινε πριν. Οι παραστάτες της πρώτης στιγµής επιβραβεύθηκαν σε µέτρο που να υπερβαίνει την πραγµατική αξία τους. Ο Μαρκόπουλος άρχισε να συσσωρεύει προνόµια και αξιώµατα. Μέλος της νέας ηγετικής οµάδας της Ρηγίλλης, έγινε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ. στη Βουλή. Στις αψιµαχίες µε τους άλλους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους _ αλλά και βουλευτές _ της αξιωµατικής αντιπολίτευσης προστέθηκαν τα παραστατικά για υπερβάλλουσες δαπάνες του ΕΟΤ, τους εννέα µήνες που ήταν υπουργός Τουρισµού. Παρόλα αυτά, ο Αντώνης τον στήριξε. Του είχε αδυναµία; Οχι. Αλλά φαίνεται πως η µακρά περίοδος εξορίας _ και απαξίωσης _ του Σαµαρά τον έκαναν ευάλωτο σε αυτούς που πίστευαν σε αυτόν σε φάσεις που δεν τον πίστευε κανένας.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ σπάνιο για έµπειρο πολιτικό. Και ο Φρανσουά Μιτεράν ξεκίνησε να γίνει Πρόεδρος της Γαλλίας είκοσι χρόνια πριν το 1981 παρέα µε δέκα άτοµα όλα κι όλα. Μάλιστα δεν ήταν ποτέ αυτός που έβαζε το χέρι στην τσέπη για να πληρώνει τους λογαριασµούς στις µπρασερί όπου µαζεύονταν για να µοιραστούν τη χίµαιρα της εξουσίας. Οταν όµως µπήκε στο Μέγαρο των Ηλυσίων τους άφησε σιγά σιγά στην άκρη. Ενας από αυτούς, ο Φρανσουά ντε Γκροσούβρ _ που ήταν και νονός της «άλλης» κόρης του Μιτεράν, της Μαζαρίν _ πήρε τόσο άσχηµα την περιθωριοποίησή του που τίναξε τα µυαλά του στον αέρα στο γραφειάκι του στην Προεδρία.

ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ του Μαρκόπουλου ήταν η υπερβάλλουσα φιλοδοξία που λειτούργησε ως πολιτική αυτοκτονία. Δεν χρειάζεται να µπει κανείς σε παρασκηνιακές λεπτοµέρειες. Η εµµονή του Κώστα να είναι – και – υποψήφιος γραµµατέας αφύπνισε τελικά τα πολιτικά ανακλαστικά του Σαµαρά. Παρορµητικός εκ χαρακτήρος, ο Μεσσήνιος έχει την τάση να γίνεται συναισθηµατικός απέναντι στα πρόσωπα και να εγκλωβίζεται σε ιδεολογήµατα εκεί που θα έπρεπε να είναι πραγµατιστής. Ωστόσο κολλάει κανείς µε τους πιστούς του ως αρχηγός µικρού κόµµατος. Ως πρόεδρος µεγάλης παράταξης συνθέτει – δηλαδή δουλεύει κυρίως µε αυτούς που δεν είναι δικοί του.

Μένει να δούµε αν ο Σαµαράς περνάει σε άλλη φάση.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.