Η βεντέτα του τρόμου...

Του Ηλία Κανέλλη
Οταν το 1999 ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης βρέθηκε, ως κορυφαία επιλογή της κυβέρνησης Σημίτη, για πρώτη φορά στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, δεν είχε ακριβώς εικόνα για την τρομοκρατία και την εξάρθρωσή της. Με θητεία στο υπουργείο Ανάπτυξης, το περισσότερο που μπορούσε να ελπίζει ήταν ο...

περιορισμός της εγκληματικότητας στη γειτονιά- και αν ήταν τυχερός, να του κάτσει και καμιά χοντρή υπόθεση του κοινού εγκλήματος.
Κατά τα άλλα, δεν είχε στην προτεραιότητά του την τρομοκρατία.

Η στάση αυτή ήταν η αναμενόμενη. Ο κόσμος της μεταπολίτευσης είχε αντιμετωπίσει, επί δεκαετίες, την τρομοκρατία με αξιοπρόσεκτη χαλαρότητα. Οι δολοφόνοι περιβάλλονταν από την αίγλη του Ρομπέν των Δασών, αποκαλούνταν εκτελεστές, τα κείμενά τους δημοσιεύονταν με πηχυαίους πρωτοσέλιδους τίτλους, εξασφάλιζαν αξιοζήλευτες κυκλοφορίες και προκαλούσαν ατέρμονες ιδεολογικοπολιτικές συζητήσεις.

Η αντίληψή του εκείνη άλλαξε άρδην για δύο λόγους. Ο ένας είχε να κάνει με την πίεση που δεχόταν η χώρα εξαιτίας της ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων. Τα ξένα δημοσιεύματα επεσήμαιναν σχεδόν καθημερινά ότι στην Ελλάδα κυκλοφορούσαν ασύλληπτοι τρομοκράτες. Ανεξάρτητα από τη γνώμη που είχαν οι ξένοι, πάντως, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης πείστηκε ότι έπρεπε να δοθεί προτεραιότητα στην εξάρθρωση της τρομοκρατίας όταν σχετίστηκε με γονείς θυμάτων. Λέγεται ότι περισσότερο απ΄ όλους τον επηρέασε η γνωριμία του με τον εφοπλιστή Μιχάλη Περατικό, τον γιο του οποίου, τον επίσης εφοπλιστή Κωστή Περατικό, είχαν σκοτώσει οι τρομοκράτες της 17 Νοέμβρη. Περισσότερο συγκλονίστηκε όταν είδε τις φωτογραφίες του θύματος και άκουσε τα ισχυρά επιχειρήματα του πατέρα του εναντίον των τρομοκρατών. Αντιλήφθηκε τον συστηματικό τρόπο με τον οποίο τα θύματα είχαν ενοχοποιηθεί λόγω της κοινωνικής τους τάξης και κατανόησε τον πόνο των συγγενών τους. Εκείνη την περίοδο σχετίστηκε και με την Ντόρα Μπακογιάννη, που ως σύζυγος του επίσης δολοφονημένου Παύλου Μπακογιάννη πίεζε κι από τη δική της πλευρά για συστηματικοποίηση των ερευνών. Τότε μπήκε ψηλά στην ατζέντα η τρομοκρατία.

Αναδιοργάνωση. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης προχώρησε γρήγορα. Και παρά το δυσμενές πολιτικό κλίμα για τις επιλογές του, που για μια «προοδευτική» ρητορική ήταν συνυφασμένες με την έξαρση της καταστολής, αναδιοργάνωσε τις υπηρεσίες του υπουργείου του με στόχο την εξάρθρωση της τρομοκρατίας. Εμπιστεύτηκε απολύτως τον Ιωάννη Διώτη, ο οποίος εκτός από πρώην αριστερός, άρα καλός γνώστης της ρητορικής και των μεθόδων της αριστερής τρομοκρατίας, φημιζόταν και για τη μεθοδικότητα και την αποτελεσματικότητά του αλλά και για την εμμονή του στη νομιμότητα- και η εμπιστοσύνη του εκείνη απέβη καθοριστική. Εξίσου καθοριστική ήταν και η συνεργασία της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας με εμπειρογνώμονες της Σκότλαντ Γιάρντ- μια επιλογή που την υπαγόρευσε και την επέσπευσε η δολοφονία, τον Ιούνιο του 2000, του βρετανού ταξίαρχου Στίβεν Σόντερς. Παρά τις αναμενόμενες επικρίσεις για εκχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας, οι Βρετανοί συνέβαλαν στη στροφή της έρευνας προς σαφείς στόχους.

Η μοιραία έκρηξη. Και ύστερα, ενώ πύκνωναν τα δημοσιεύματα ότι ο κλοιός σφίγγει, ήρθε το τυχαίο γεγονός, η έκρηξη της βόμβας τον Ιούνιο του 2002 στα χέρια του Σάββα Ξηρού, για να αρχίσει το ξήλωμα (αλλά και η ιδεολογική αποκαθήλωση) της 17 Νοέμβρη.

Η ανάληψη της εξουσίας από τη Ν.Δ. υπό τον Κώστα Καραμανλή δεν περιόρισε το ενδιαφέρον του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη για την τρομοκρατία, ακόμα κι όταν του είχαν ανατεθεί άλλα καθήκοντα. Τα χτυπήματα της νέας γενιάς τρομοκρατών, όπως αποκλήθηκε, προκάλεσαν οξείες παρεμβάσεις. Τον Μάιο του 2006, σε άρθρο του στα «ΝΕΑ» επεσήμαινε τα χαρακτηριστικά αυτής της ομάδας. «Δείχνει απαράσκευη με τις κινήσεις της- και γι΄ αυτό επικίνδυνη, ικανή να προκαλέσει ζημιές, ακόμη και θάνατο», προειδοποιούσε. Πίστευε ακόμα ότι οι τρομοκράτες αυτοί «βρίσκονται σε διασύνδεση με “ξοφλημένα” στελέχη του “επαναστατικού” χώρου, που είτε δεν θέλουν να πιστέψουν ότι ηττήθηκαν είτε κινούνται από αισθήματα εκδίκησης».

Οι επιπλέον καταγγελίες του ότι, με τις πολιτικές επιλογές της, η Ν.Δ. είχε αποδυναμώσει σημαντικά την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία και ο παθητικός τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρθηκε η, υπό τον Προκόπη Παυλόπουλο, Αστυνομία στα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008, μετά τη δολοφονία από τον αστυνομικό Κορκονέα του Αλέξη Γρηγορόπουλου, έκανε σχεδόν υποχρεωτική την επαναφορά του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη στο υπουργείο της οδού Κατεχάκη, που πλέον είχε μετονομαστεί σε Προστασίας του Πολίτη.

Τυφλή βία. Η μέθοδος με την οποία απέτρεψε τα έκτροπα τον περασμένο Δεκέμβριο, στην πρώτη επέτειο της δολοφονίας Γρηγορόπουλου, προσπόρισε επαίνους στον υπουργό, αλλά τον έκανε κόκκινο πανί, όχι μόνο για τους τρομοκράτες αλλά και για τη μικρή μερίδα εκείνου του τμήματος της κοινωνίας που επικαλείται την «πολιτική βία» ως «μαμμή της Ιστορίας». Σε σχετικές ιστοσελίδες, το μίσος αυτό καθρεφτίζεται σε χαρακτηρισμούς τύπου «Χρυσοχουντίδης» ή «Χρυσαυγουλίδης» που του αποδίδονται. Το μίσος αυτό εντάθηκε μετά τη συμπλοκή στη Δάφνη, κατά την οποία έπεσε νεκρός ο Λάμπρος Φούντας. Ο τρόπος με τον οποίο η τρομοκρατία αντιμετώπιζε πια τον υπουργό είχε χαρακτήρα βεντέτας. Με χαρακτηριστικά τυφλής βίας.

Η δολοφονία του νεαρού Αφγανού στις 18 του περασμένου Μαρτίου, στην οδό Ιακωβάτων στα Πατήσια (δεν σας κάνει εντύπωση ότι ξεχάσαμε κιόλας το όνομά του, αν το είχαμε μάθει ποτέ), σύμφωνα με κύκλους του υπουργείου ήταν αποτέλεσμα αυτού του ανελέητου πολέμου. Επεισόδιο του ίδιου πολέμου θεωρείται και η «τυφλή» βομβιστική έκρηξη στα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης. Στο υπουργείο Προστασίας Πολίτη είχαν αρχίσει να προετοιμάζονται για να αντιμετωπίσουν αυτού του τύπου τον ανεξέλεγκτο τρόμο, ευρύτερος στόχος του οποίου είναι η αποσταθεροποίηση και το χάος. Δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι, το επόμενο χτύπημα, θα γινόταν στην καρδιά του υπουργείου. Ή μήπως, επειδή καυχώνται ότι γνωρίζουν να διαβάζουν τα δεδομένα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, έπρεπε να το είχαν φανταστεί;
NEA