Φαντασία στο κουτί...

Λώρη Κέζα
Σε πολλά δημόσια σχολεία υπάρχει χώρος για να γίνουν πισίνα και γήπεδο χάντμπολ. Είναι ο χώρος που καταλαμβάνουν τα κοντέινερ μέσα στα οποία γίνεται μάθημα. Ναι, για όσους δεν το έχουν προσέξει, στον 21ο αιώνα πολλά παιδιά κάνουν μάθημα μέσα σε κουτιά. Ενας ενδεικτικός αριθμός έχει...
καταγραφεί στη Θεσσαλονίκη: 1.300
παιδιά μαθαίνουν γράμματα σε προκατασκευασμένους χώρους, χωρίς ηχομόνωση, συχνά χωρίς θέρμανση και (εννοείται) χωρίς εύκολη πρόσβαση σε τουαλέτα. Ερχεται λοιπόν η κυρία Αννα Διαμαντοπούλου και λέει ότι θα ανεβάσει το επίπεδο του δημόσιου σχολείου σε αυτό των καλών ιδιωτικών.

Δεν είναι χαζή, οπότε για το κτιριακό κάνει τσιμουδιά. Μιλάει για το πρόγραμμα των σπουδών, για το περιεχόμενο της διδασκαλίας. Η υπουργός Παιδείας έκανε ορισμένες προτάσεις σε εκδήλωση που διοργανώθηκε από καθηγητές της ανώτατης εκπαίδευσης.

Η κυρία Διαμαντοπούλου εμφανίζεται ως Δελμούζος της σύγχρονης εποχής λέγοντας ότι τα παδιά θα μαθαίνουν τουλάχιστον μία ξένη γλώσσα μέσα στο σχολείο. Θα μαθαίνουν τα αγγλικά σε επίπεδο επάρκειας και θα έχουν δυνατότητα επιλογής και δεύτερης γλώσσας. Αυτό θα επιτευχθεί με την αύξηση των ωρών διδασκαλίας. Στις δύο τελευταίες τάξεις του λυκείου τα παιδιά θα έχουν λιγότερα υποχρεωτικά και περισσότερα επιλεγόμενα μαθήματα. Θα επιλέγει το καθένα αυτά που το ενδιαφέρουν για να εμβαθύνει στους γνωστικούς τομείς που το ενδιαφέρουν.

Αυτό είναι το διδακτικό μοντέλο της Εσπερίας και εφαρμόζεται στα ιδιωτικά, στο μέτρο που επιτρέπει ο νόμος.

Μία ακόμη επιδίωξη για το «Νέο Σχολείο» είναι η ανάπτυξη δεξιοτήτων που δεν συνδέονται με τα μαθήματα, η κοινωνική αφύπνιση και η ανάπτυξη της προσωπικότητας.

Πρακτικά τι σημαίνουν όλα αυτά. Τα παιδιά επιλέγουν ένα ζήτημα, όπως η χρήση των ναρκωτικών, οι άστεγοι, οι πρόσφυγες ή στρέφονται στα οικολογικά προβλήματα, στο κλίμα, στα σκουπίδια, στις φάλαινες. Ερχονται σε επαφή με φορείς, ετοιμάζουν δράσεις, οργανώνονται. Τις ίδιες φιλοδοξίες έχει η κυρία Διαμαντοπούλου στον τομέα των τεχνών. Επιπλέον τα παιδιά θα αναλαμβάνουν εργασίες, υπό την επίβλεψη των καθηγητων, ώστε να μάθουν να ερευνούν και να συνθέτουν πληροφορίες (κάτι τέτοιο απαιτεί και βιβλιοθήκες, αλλά αυτό είναι άλλο μεγάλο θέμα...). Σε όλα τα παραπάνω υπάρχει κοινός παρονομαστής: μπορούν να γίνουν τζάμπα. Η αλλαγή του προγράμματος και ο εμπλουτισμός του δεν χρειάζονται χρήματα. Υπάρχουν βέβαια και δύο προτάσεις οι οποίες απαιτούν κονδύλια.

Είναι η σύνδεση του σχολείου με την τεχνολογία και η δημιουργία εργαστηρίων για τις φυσικές επιστήμες.

Η κυρία Διαμαντοπούλου βασίζεται εν πολλοίς στον ανθρώπινο παράγοντα. Εκείνη δίνει το πλαίσιο, οι καθηγητές καλούνται να δώσουν το κέφι, την ενέργεια. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το εκπαιδευτικό κέφι έχει σώσει τη δημόσια εκπαίδευση ως τώρα. Οι διδάσκοντες περιθάλπουν τους μαθητές όταν στάζουν τα ταβάνια ή όταν σιγοψήνονται από τον καύσωνα στα κοντέινερ συνεχίζοντας απτόητοι το διδακτικό έργο. Ορισμένοι κάνουν την υπέρβαση με δική τους πρωτοβουλία. Ολο και κάποια θεατρική παράσταση ανεβαίνει χάρη στο μεράκι, όλο και κάποιο εφημεριδάκι εκδίδεται, όλο και μια γιορτή στήνεται. Οι προτάσεις για το «Νέο Σχολείο» έρχονται να ενθαρρύνουν όλα αυτά που πραγματοποιούνται από το ψυχικό περίσσευμα.

Δεν χρειάζεται να γίνουμε αρνητικοί στις νέες ιδέες, λίγη αυτογνωσία όμως εκεί στο υπουργείο δεν θα έκανε κακό. Αν από τον Σεπτέμβρη εξοπλιστούν τα σχολεία με κομπιούτερ τελευταίας τεχνολογίας, με γιγαντοοθόνες και όλα τα καλούδια του ψηφιακού κόσμου, το εγχείρημα θα είναι παράταιρο. Σαν να στολίζει κάποιος το καλύβι του με ντιζαϊνάτα έπιπλα. Η Παιδεία δεν θα βελτιωθεί μόνο με καλές ιδέες και ευφάνταστες προτάσεις. Πρέπει να πέσει χρήμα. Καλό θα ήταν να μην τα ακούσουν όλα αυτά οι διαχειριστές της ελληνικής οικονομίας. Μπορεί να αποφασίσουν να κάνουν και εκεί οικονομία. Θα κάνουν περικοπές στις κιμωλίες.
ΒΗΜΑ.