Της Πόπης ΔιαμαντάκουΕτσι ακριβώς χαρακτήρισε ο Χρόνης Μίσσιος την Ελλάδα των ηµερών µας µιλώντας στα «Προσωπικά» της Ελενας Κατρίτση. Ηταν η πικρή διάγνωση του συγγραφέα, που µε την πένα του έξυσε το λούστρο των ψευδαισθήσεων της µαχητικής γενιάς του κάποτε για να αναδείξει µε τόλµη τις πληγές που άφηναν στους ανθρώπους που τις πίστεψαν.
Δεν έκρυψε την αµηχανία του µπροστά στους...
θολούς καιρούς, ούτε την απόγνωσή του «για την Ελλάδα των ασήµαντων πολιτικών» και για «τον ελληνικό λαό που ποτέ δεν στάθηκε να απολαύσει τη δηµιουργία του».
Αλλά δεν δίστασε να αναζητήσει την ελπίδα εκεί που ξέρει πολύ καλά πως υπάρχει, στα ανθρώπινα. Και µε την αγωνία των λόγων του, ο Χρόνης Μίσσιος (φωτογραφία) προστέθηκε χάρη στη σοφή επιλογή της Ελενας Κατρίτση στη µικρή αλλά σηµαντική λίστα των διανοούµενων προς τους οποίους στρέφονται ορισµένα είδη τηλεοπτικών εκποµπών αναζητώντας απαντήσεις ή έστω αναγνωρίζοντας ότι η διαδροµή της σκέψης είναι πολυτιµότερη τέτοιες εποχές από τις αλλοτινές έτοιµες «συνταγές της ευηµερίας» που µας οδήγησαν ώς εδώ.
Λίγο νωρίτερα στην εκποµπή «Μega Σαββατοκύριακο», δύο καθηγητές, ο Γιάννης Πανούσης (Εγκληµατολογίας) και ο Α. Καζάκος (Εργατικού), µαζί µε τον κ. Παναγόπουλο της Αlco βρέθηκαν να εντρυφούν µε παρόµοια επιµονή στα σηµάδια των καιρών, έτσι όπως τα αποτύπωσε ποιοτική έρευνα.
Ανήσυχες συζητήσεις, αλλά επίµονες.
Μοιάζουν διαφορετικές. Ολες όµως µε την ίδια τροµακτική αφετηρία: ζούµε την εποχή του τέλους των προσδοκιών. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το επισήµανε ο Γιάννης Πανούσης σε τηλεοπτική εκποµπή, δεν ήταν ούτε η πρώτη φορά που επέµενε ότι η λύση των προβληµάτων δεν είναι «αίµα στην αρένα», δεν είναι ούτε η φυλακή για ορισµένους.
Αδιέξοδη πολιτική χαρακτήρισε µε τη σειρά του ο Α. Καζάκος την πολιτική της εκτόνωσης, αυτήν που ενισχύει την ανθρωποφαγία, που ρίχνει πέντε έξι φοροφυγάδες στην «πυρά» για να ησυχάσει ο εξαγριωµένος λαός. Θολώνει η κρίση και ακόµη µία φορά δεν βλέπουµε ούτε συζητάµε για τα πραγµατικά σοβαρά.
Και οι δύο διαπίστωναν ως µεγαλύτερο κίνδυνο την περιχαράκωση των ανθρώπων στον προσωπικό τους χώρο. Στερεύουν οι ψυχές.
Εκεί, στην πέτρινη αυλή του, κάτω από τα γεράνια ο Χρόνης Μίσσιος κατέληγε στο ίδιο σκληρό συµπέρασµα: «Η βαρβαρότητα είναι εδώ».
«Γιατί δεν γράφετε πια;» τον ρωτά η Ελενα Κατρίτση σε µια προσπάθεια να ξεκλειδώσει τη σκέψη του που είναι φανερό πως τον πνίγει. «Γιατί δεν έχω πού να πάω τους ήρωές µου. Δεν βρίσκω τόπο, κάπου που να υπάρχει κάτι, λίγη αγάπη…» απαντά.
Ηταν η φράση που αποτύπωνε πιο καθαρά και από τις ποιοτικές µετρήσεις του κ. Παναγόπουλου τον σπαραγµό της εποχής. Λένε πως ο συγγραφέας είναι ο ιστορικός της εποχής του. Λίγες λέξεις χρειάστηκε ο Χρόνης Μίσσιος για να τη συνοψίσει: «Ζούµε στην εποχή της απόγνωσης». Πρόταση; Εγειρε η Ελενα Κατρίτση προς το µέρος του ανεπαίσθητα. Κι εµείς µαζί της. Να ακούσουµε. Αυτό που ξέρουµε αλλά το ξεχνάµε: «Πρέπει να ξαναβρούµε τις αξίες της ζωής, πρέπει να καταλάβουµε ότι το δώρο που λέγεται ζωή πρέπει να το ζήσουµε…».
Γίνεται χειµαρρώδης και πάλι, τον συνεπαίρνει η ελπίδα: «Να ξαναεποικίσουµε την Ελλάδα, το σύστηµα δεν ανατρέπεται, σπάει όµως σε κοµµάτια, να το σπάσουµε, να ξανανταµώσουµε, να µιλήσουµε σαν άνθρωποι, να δούµε πώς ξεφύγαµε στη βαρβαρότητα…».
Ο εφιάλτης της βαρβαρότητας επιµένει. Αυτόν είδαµε να αναδύεται πίσω από τις απαντήσεις του κόσµου στην έρευνα της Αlco που παρουσίασε το Μega το ίδιο πρωί, αυτός απειλεί τα τελευταία ίχνη της ανθρωπιάς που έχει ανάγκη ο πολιτισµός µας για να µη σβήσει.
Να µη χάσουµε την ανθρωπιά µας
Και ήταν αυτός, ο ίδιος εφιάλτης της βαρβαρότητας που απείλησε µε κλείσιµο τη µουσική σχολή τυφλών στη Θεσσαλονίκη «λόγω οικονοµικών προβληµάτων» και χρειάστηκε η εκποµπή των «Πρωταγωνιστών» να σπεύσει για να αναδείξει τη σπουδαία δουλειά ανθρώπων που αγωνίζονται στο σκοτάδι να χτίσουν ζωές µε φάρο τη µουσική. Και τότε αντέδρασε το υπουργείο.
Ναι, ο τρόµος της βαρβαρότητας είναι που µας κάνει να στεκόµαστε µε µεγαλύτερη προσοχή σε κουβέντες σαν αυτή που έγινε στο Μega, σε εκποµπές σαν τα «Προσωπικά» µε τον Χρόνη Μίσσιο και να τεντώνουµε το αυτί για να ακούσουµε την… ελπίδα, όπως την περιέγραψε ο συγγραφέας κάτω από τα γεράνια του: «Η επανάσταση δεν είναι βία, δεν είναι εξουσία, είναι παιδεία, είναι συναίσθηµα, είναι ο σεβασµός της ελευθερίας του άλλου, είναι αγάπη...».
Φαινόμενα - ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου