Σαν υπουργός...

Λώρη Κέζα
Είναι δύσκολο για τον κ. Ανδρέα Λοβέρδο να απαντήσει στην ερώτηση «Τι δουλειά κάνετε;».
Μπορεί να απαντήσει γενικώς «Ασχολούμαι με την πολιτική»· αλλά, αν μπει σε λεπτομέρειες, αρχίζει η ασάφεια.
«Υπουργός», με...
τη στενή έννοια, δεν είναι. Την ίδια αμηχανία θα αντιμετώπιζαν οι περισσότεροι στη θέση του με την ορολογία. Δεν είναι «υπουργός» Εργασίας, όπως ήταν ο Ρέππας, ο Γιαννίτσης, η Φάνη, γιατί δεν ευθύνεται ο ίδιος για τις επιλογές του, δεν συντάσσει νομοσχέδια όπως τα οραματίστηκε, δεν παίρνει μόνος του αποφάσεις. Αυτό τον καταρρακώνει.

Κυκλοφορεί με περίλυπο, απολογητικό ύφος, ενισχύοντας την άποψη ότι εκτελεί έργο το οποίο δεν εγκρίνει. Για καθεμιά από τις αποφάσεις που αφορούν το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά ο κ. Λοβέρδος άφηνε να διαφανεί μια αμηχανία, μια δυσφορία και ένα αίσθημα χρέους. Το περίλυπο ύφος πάντως δεν τον διασώζει. Επί των ημερών του καταστρατηγήθηκαν τα κεκτημένα ενός αιώνα.

Ο κ. Λοβέρδος δηλώνει έκπληκτος από τα μέτρα που είναι αναγκασμένος να πάρει. Από τη μεγάλη πίεση κάνει προτάσεις ελαφρώς αλλούτερες. Αντιγράφουμε επακριβώς δήλωσή του στο ραδιόφωνο. Λέει ποιους θα ήθελε να χρησιμοποιήσει ως συμβούλους για να φύγει η χώρα από την κρίση: «Στη χώρα μας υπάρχουν 8.500 άνθρωποι άνω των 100 ετών και 500 άνθρωποι άνω των 110 ετών. Ενας μάλιστα εξ αυτών, ίσως ο μεγαλύτερος, από τα στοιχεία που έχει το υπουργείο, γεννήθηκε το 1897. Ισως είναι χρήσιμο να πάμε να τον βρούμε να μας μεταφέρει εμπειρίες από άλλες δύο τέτοιες παρόμοιες περιόδους που έχει περάσει η Ελλάδα όταν έπεσαν έξω τα οικονομικά της». Δεν έκανε πλάκα. Προτιμά για σύμβουλο έναν εκατοντούτη γιδοβοσκό παρά έναν τεχνοκράτη ελεγκτή.

Αν πριν από έναν χρόνο έδιναν στον κ. Λοβέρδο έναν κατάλογο με όσα σήμερα προωθεί, το πιθανότερο είναι να έβαζε τα γέλια. «Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα» θα έλεγε. Ας μην ξεχνάμε ότι τις πρώτες ημέρες που ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο αντέγραψε τα «δεν- δεν δεν» του Καραμανλή για το Ασφαλιστικό. Κανείς δεν μπορεί να του επιρρίψει τη συνολική ευθύνη για τα μέτρα, προκύπτει όμως μια διαπίστωση. Κάθε εβδομάδα χάνονται κεκτημένα χωρίς διαβεβαιώσεις για κάποιο άλλο δίχτυ ασφαλείας στην κοινωνία. Επινοούνται μέτρα εντελώς αδιανόητα για μια κεντρώα κυβέρνηση. Ο μεσήλικος μπορεί να εκδιωχθεί άνετα από τη δουλειά του και να πάρει τα μισά χρήματα από αυτά που υπολόγιζε. Ο πιτσιρίκος θα δουλεύει ολημερίς χωρίς να μπορεί ούτε τους λογαριασμούς του να πληρώσει. Ο εργοδότης θα διώχνει κόσμο χωρίς να μειώνει την παραγωγή: λιγότερος κόσμος θα μαστιγώνεται για να βγάλει περισσότερη δουλειά. Τέρμα οι συλλογικές συμβάσεις, τέρμα η διαιτησία. Οποιος έχει δουλειά θα βγάζει τον σκασμό και θα είναι ευχαριστημένος. Επί Λοβέρδου η εργασία έπαψε να είναι δικαίωμα και υποχρέωση.

Εγινε προνόμιο.

Το είπαμε και το ξαναλέμε, δεν οδήγησε ο κ. Λοβέρδος τη χώρα στην καταστροφή, όμως θα ήταν χρήσιμο να δώσει λίγες εξηγήσεις. Για κάθε μέτρο που λαμβάνει να εξηγεί τι προσδοκίες έχει, ποιο είναι το μεγάλο σχέδιο, πότε θα ευοδωθούν όλα αυτά, σε τι ποσά αναφέρεται. Αραγε υπάρχουν μελέτες για το καθετί ή βαράνε όλοι μαζί στον γάμο του Καραγκιόζη; Τη μια ημέρα δεν χρειάζεται να περικοπούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα και την άλλη κατατίθεται πρόταση για λιλιπούτειους μισθούς σε άτομα κάτω των 25 ετών. Και προτού ακόμη στεγνώσει το μελάνι για το συγκεκριμένο μέτρο η κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι τα χρήματα που θα κοπούν από τους μισθούς των νέων θα καταβληθούν από κρατικούς πόρους. Πόσο γρήγορα μπορούν να λαμβάνονται τέτοιες αποφάσεις και ποιο το οικονομικό κόστος; Από το Συνταξιοδοτικό είδαμε τα πρώτα αποτελέσματα: μόλις ανακοινώθηκαν τα μέτρα διπλασιάστηκαν οι αιτήσεις για συντάξεις και ο κ. Λοβέρδος βρέθηκε μπροστά σε νέο πρόβλημα, που γεννήθηκε από την επίλυση άλλου προβλήματος. Με όλα αυτά έχει κανείς τη βεβαιότητα ότι υπάρχει συγκροτημένο σχέδιο για το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά; Ο κ. Λοβέρδος νιώθει ασφαλής ή θέλει να μπει στην ουρά με εκείνους που ζητούν πρόωρη σύνταξη;

BHMA