Αµλετ...

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου
ΠΟΤΕ ΠΕΡΑΣΑΝ είκοσι χρόνια; Κι όµως, ήταν το «βρώµικο ‘89, µέσα σε µια ζοφερή και δύσοσµη δηµόσια ατµόσφαιρα, που ο Ευάγγελος Βενιζέλος εµφανιζόταν στο πολιτικό προσκήνιο ως νοµικός παραστάτης και πολιτικός υπερασπιστής του Ανδρέα Παπανδρέου. Επιβλήθηκε ακαριαία και...

παρέµεινε έκτοτε επί σκηνής.

ΜΕΤΑ ΕΙΚΟΣΙ έτη η ελληνική πολιτική βρίσκεται πάλι στην καρδιά του σκότους. Τα δηµόσια οικονοµικά είναι στην κόψη του ξυραφιού. «Δεν είχαµε να πληρώσουµε τους δηµοσίους υπαλλήλους», έλεγε πρόσφατα κατ’ ιδίαν ένας ασπροµάλλης βετεράνος της ελληνικής πολιτικής, ενθυµούµενος τα κλέη των κυβερνήσεων του 1989-90. Το δάνειο που έκανε τότε άρον άρον ο Ξενοφών Ζολώτας εθεωρείτο από τα χειρότερα στην ιστορία του νεώτερου ελληνικού κράτους. Ολα αυτά όµως φαίνονται τώρα παιδική χαρά µπρος στην Ελλάδα του ΔΝΤ.

ΑΣΥΜΜΕΤΡΗ ΕΙΝΑΙ η αναλογία και στο κολαστήριο των σκανδάλων. Τότε είχαµε την τιτανική αντιπαράθεση Ανδρέα - Μητσοτάκη. Τώρα είναι ο φάκελος της Ζίµενς και διάφορες άλλες υποθέσεις, που όµως κινούνται χαοτικά και φυγόκεντρα. Ο θεσµός των Εξεταστικών αρχίζει να θυµίζει τη διάσηµη «παράγκα». Οι διαρροές εγγράφων επισκιάζουν τις ακροάσεις ενεχοµένων προσώπων. Η σχέση της Βουλής µε τη Δικαιοσύνη ενέχει όλους τους κινδύνους της κόντρας του λαγού µε τη χελώνα. Και στη δηµοκρατία των ηλεκτρονικών ψιθύρων όλα µπορούν να ειπωθούν από ανώνυµους συντάκτες για πρόσωπα που υποδεικνύονται, αλλά δεν κατονοµάζονται.

ΤΟ «ΒΡΩΜΙΚΟ ‘89» είχαµε µια πολιτική κοσµογονία. Το 2010 είναι σαν την κινηµατογραφική ταινία «Μάτριξ». Η ενεργοποίηση του Βενιζέλου στο ασαφές και σκοτεινό αυτό τοπίο είναι αξιοσηµείωτη. Ο ατρόµητος Βαγγέλης είναι σκεπτικός. Τουλάχιστον δύο φορές την περασµένη εβδοµάδα, ο Βενιζέλος εξέφρασε αµφιβολίες και ερωτήµατα για τον τρόπο και τα όρια λειτουργίας των Εξεταστικών.

Οι σκέψεις εκφράστηκαν σε συζητήσεις µε δηµοσιογράφους ή στο περιθώριο της δηµόσιας παρουσίας του ως υπουργού Αµυνας.

Η ΜΕΘΟΔΟΣ έκφρασης έχει ενδιαφέρον. Ο Βενιζέλος, που έχει ως πολιτικό όπλο τον λόγο, δεν έχει συνήθως αναστολές να κάνει δηµόσιες παρεµβάσεις. Αλλά εδώ οι παρατηρήσεις γίνονται σε ήχο πλάγιο. Λίγο σαν τον πρωταγωνιστή ενός κλασικού έργου που στέκεται στην άκρη της σκηνής για έναν στοχαστικό µονόλογο. Μόνο που ο Βαγγέλης περνά από τον θεσµικό προβληµατισµό στον πολιτικό αυτο-στοχασµό. Τι νόηµα έχει να είσαι πολιτικός σε ένα περιβάλλον όπου όλοι θεωρούνται εξ ορισµού ύποπτοι;

ΕΙΝΑΙ ΤΟΔΙΛΗΜΜΑ του Βενιζέλου υπαρξιακό;

Συνιστά δηλαδή ένα είδος κρίσης µέσης πολιτικής ηλικίας; Ή µήπως Αµλετικό; Ο Αµλετ του «να ζει κανείς ή να µη ζει» είναι αµφίσηµος. Αυτό όµως ενέχει και τακτική σκοπιµότητα. Οσο κι αν φαίνεται παράξενο, η απάντηση εξαρτάται από το πώς βλέπει κανείς τη δηµόσια ζωή. Είµαστε σε τερµατική παρακµή; Ή σε φάση δηµιουργικής καταστροφής; Στην πρώτη περίπτωση, δεν αξίζει να είσαι µέσα. Στη δεύτερη, θα υπάρξει «µετά» _ για να επικαλεσθεί κανείς τον τίτλο ενός παλαιότερου βιβλίου του Μίµη Ανδρουλάκη.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ