ΕλαμννιΣτοντοποσοΥ...

από την tsaousa
Οι παλιοί όταν ήθελαν να σε καταραστούν διάλεγαν τον γρήγορο δρόμο λέγοντας "Στους γιατρούς να τα φας!". Οι παλιοί παραπάλιωσαν κι έφυγαν, ήρθαν οι καινούργιοι, πάλιωσαν κι αυτοί, ήρθαν άλλοι, κι οι γιατροί ακόμα στα τρώνε. Ακόμα οι πούστηδες;

Πριν τέσσερα χρόνια η μάνα μου χειρουργήθηκε σε...

...ένα δημόσιο νοσοκομείο.
Μέχρι την ημέρα του χειρουργείου δεν άκουγα τίποτε άλλο στο θάλαμο από τη λέξη φακελάκι."Πρέπει να δώσεις φακελάκι στον καθηγητή", "Εμείς δώσαμε για τη μάνα μας/γιαγιά μας/θειά μας", "Κι εμείς..." έλεγαν συνωμοτικά οι συγγενείς του διπλανού θαλάμου, "Εμείς αύριο το πρωί δίνουμε πεντακόσια", "Εξακόσια παίρνει ο δικός μας" ψιθυρίζανε από τον κάτω όροφο.

Όπου στεκόμουν όλοι με παρότρυναν να δώσω φακελάκι, και όλοι είχαν ένα αψυχολόγητο ύφος ικανοποίησης για το φακελάκι που δώσανε.Επειδή η μάνα μου ήταν βαριά, άρχισα να το σκέφτομαι κάποια στιγμή.Αν εξαγόραζα τον θάνατο με πεντακόσια ψωροευρώπουλα, χαλάλι.

Ευτυχώς η παράκρουση κράτησε λίγο.Το συζητήσαμε με τον αδελφό μου και πιστοί στις αρχές μας (πρώην Κνίτης αυτός-τώρα ωρίμασε) αποφασίσαμε να μη δώσουμε φράγκο, και να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα στην άσκηση ιατρικής που θα γινόταν στη μάνα μας.

Η μάνα μας τελικά απόλαυσε στο δημόσιο νοσοκομείο το καλύτερο που μπορούσε να της δοθεί από το αρτιότερο νοσοκομείο του κόσμου, οι γιατροί και ο καθηγητής ήταν διαρκώς από πάνω της, χειρουργήθηκε άψογα και ανάρρωσε τέλεια.

Ο καθηγητής τα είχε πάρει από τη γυναίκα στο διπλανό κρεβάτι σύμφωνα με τη μαρτυρία της, αλλά έκανε την ίδια καλή δουλειά και σε μας που δεν τα πήρε. Σωστός, γιατί τέλειο δεν τον λες, αφού τα έπιανε από όπου μπορούσε.

Πριν ενάμιση χρόνο, τέλη του 2008, η τσαχπίνα η μάνα μου χρειάστηκε πάλι χειρουργείο, μικρό αυτή τη φορά.
Πήγαμε σε άλλο δημόσιο νοσοκομείο, στο οποίο εργάζεται μια ξαδέλφη μου. Ο σούπερ γιατρός που θα την χειρουργούσε έπρεπε να πάρει φακελάκι. Είχε πάρει ακόμη και από την ξαδέλφη μου για να χειρουργήσει τη δική της μάνα. "Τετρακόσια Ευρώ θα του δώσεις" μου λέει το σογοκόριτσο.

Αρνήθηκα φυσικά.Εκείνη επέμενε, μου έλεγε θα την εκθέσω αφού αυτή μας έκλεισε το ραντεβού, πως έτσι πάει το τρένο, πως και οι εργαζόμενοι του νοσοκομείου δίνουν φακελάκι για τους δικούς τους ανθρώπους, πως δεν θα κάνει σωστή δουλειά χωρίς το φακελάκι, πως δεν θα κατέβει Μύκονο απ΄τον καημό του ο καθηγητής.Το έδωσα...

Την Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010, δηλαδή προχτές, η απρόσεκτη -πλην τσαχπίνα- μανούλα, χρειάστηκε πάλι χειρουργική επέμβαση από αυτόν τον ίδιο γιατρό.

Το ραντεβού κανονίστηκε στο νοσοκομείο από την ξαδέλφη και πάλι, έγιναν οι εξετάσεις και η μαμά χειρουργήθηκε επιτυχώς.

Η ξαδέλφη μου πρότεινε λόγω κρίσης να του δώσω πάλι τετρακόσια Ευρώ φακελάκι, δεν χρειαζόταν αύξηση. Ρώτησα εύλογα:"Καλά, παίρνει ακόμα φακελάκι; Δεν φοβάται με το κυνήγι που τους κάνουν;""Όχι" μου απαντάει.

Ένας άνθρωπος πιάνεται μια φορά κορόιδο, αλλά δεύτερη δεν πιάνεται εύκολα.
Αποφάσισα λοιπόν να έχω με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Συμπτωματικά ο νέος Διοικητής του Νοσοκομείου, είναι γνωστός κάποιου αγαπημένου μου φίλου, οπότε ενημερώθηκε για το γεγονός. Ο συγκεκριμένος Διοικητής είναι κυνηγός κεφαλών, των γιατρών που παίρνουν φακελάκια. Η συνεννόηση ήταν να δώσω του καθηγητή προσημειωμένα χαρτονομίσματα και την ώρα της συναλλαγής να γίνει τσακωτός.


Τελευταία στιγμή τον λυπήθηκα. Παρότι στην προηγούμενη επέμβαση είχε τσιμπήσει το τετρακοσάρι από άλλα 7 άτομα που χειρούργησε εκείνη την ημέρα -έκανα ρεπορτάζ στους συγγενείς καθώς χειρουργούσε τη μάνα μου- ανθρώπους φτωχούς, συνταξιούχους, αγρότες, που με τετρακόσια Ευρώ πέρναγαν τον μήνα τους, και μάλιστα το έκανε κάθε φορά που χειρουργούσε μέσα στην εβδομάδα, το ξαναλέω, τον λυπήθηκα. Τον λυπήθηκα και παρότι τον είδα το πρωί να έρχεται στο νοσοκομείο με το πανάκριβο μπεζ κοστούμι του -τέσσερις συντάξεις της μάνας μου σε κόστος-.

Αποφάσισα να μην του δώσω φακελάκι. Θα έκανα την πάπια.Την ώρα που χειρουργούσε τη μάνα μου, έπινα καφέ με την ξαδέλφη στο εργαστήριο της στο νοσοκομείο και την ενημέρωνα πως δεν δίνουμε φράγκο στον ντοτόρο, χωρίς να αναφέρω πως τον είχα καρφώσει στον Διοικητή.Η ξαδέλφη τινάχτηκε πάνω έξαλλη. Επέμενε να του δώσω λεφτά για τους ίδιους λόγους που επέμενε και την προηγούμενη φορά.Συνέστησε να πάω επιτόπου να βγάλω χρήματα από την κάρτα μου, ή να μου δανείσει τη δική της να τραβήξω λεφτά για να δώσω το φακελάκι.Αρνήθηκα, και για να ησυχάσει υποσχέθηκα πως θα του τα δώσω, όταν πάω τη μάνα μου για εξέταση.Ηρέμησε, ξεφούσκωσε, και συνέχισε να βάζει τα φιαλίδια με το αίμα στον αντιδραστήρα.


Την ίδια μέρα αργότερα, και αφού τέλειωσε όλα τα χειρουργεία, ήρθε ο καθηγητής να δει τη μάνα μου. Είχα αποφασίσει να του αρχίσω το παραμύθι "την επόμενη φορά, και την επόμενη φορά" μέχρι να μη χρειαστεί να ξαναπατήσουμε στο νοσοκομείο. Αφού την εξέτασε και μου έκλεισε το επόμενο ραντεβού του λέω ψιθυριστά όπως απαιτεί το πρωτόκολλο:"Γιατρέ έγινε μια λάθος συνεννόηση...καταλαβαίνετε, θα σας καλύψω στο επόμενο ραντεβού...".

Με κοιτάζει έκπληκτος με τα μάτια ορθάνοιχτα και απαντάει θιγμένος: "Μα σας παρακαλώ, τι είναι που λέτε;; Σας παρακαλώ πολύ, δεν τίθεται τέτοιο θέμα!! Σας παρακαλώ!!!". Μάγκες, το έκοψε το φακελάκι ο ντοτόρος. Του το κόψανε μάλλον. Καλά που δεν έστησα το σκηνικό με τα προσημειωμένα, γιατί δεν θα τα΄παιρνε και θα του του΄ δινα με το ζόρι, μη γίνω ρόμπα.

Ενημερώθηκε το απόγευμα ο Διοικητής, ο οποίος καταχάρηκε για την αλλαγή συμπεριφοράς του συγκεκριμένου γιατρού. Γιατί αντικειμενικά, είναι σπουδαίος χειρουργός.


Όσοι έλεγαν λοιπόν "Οι γιατροί να στα φάνε", τώρα σιωπούν και ακούνε το "Ο φόβος φυλάει τα έρημα". Not bad...

ΥΓ.
Η ξαδέλφη μου αφού ενημερώθηκε για το γεγονός και για τον Διοικητή, ξέθαψε το τσεκούρι του πολέμου σε δυο μέρες μέσα και άρχισε αντάρτικο για το φακελάκι.
Με κάτι τέτοια θα προοδεύσει το ΕΣΥ, να το θυμόμαστε όλοι...