Της ΜΑΡΙΑΣ ΜΑΡΚΟΥΛΗ Οταν το θέαμα είναι ο προπονητής...
Φυσικά ήταν το παλτό. Εκείνο το σκούρο γκρι κουμπωμένο ώς επάνω στον λαιμό όταν έπιανε πολύ κρύο στο Λονδίνο, φορεμένο σωστά και με έναν αέρα αυτονομίας.
Δεν τον έχανες από το βλέμμα σου. Ακόμη και...
την ώρα που παρακολουθούσες τη φάση σε εξέλιξη με τον επιθετικό φουριόζο να μπαίνει στην αντίπαλη εστία, το μάτι σου έπιανε το παλτό να κινείται παράλληλα ή να διαμαρτύρεται στον άχρηστο τον διαιτητή που είδε το οφσάιντ (ποιο οφσάιντ αγαπητέ;). Φυσικά κανένα παλτό δεν είναι τίποτε σπουδαίο από μόνο του, αλλιώς θα έμενε κρεμασμένο κάπου και θα περνούσαμε να το θαυμάζουμε- τι ωραία ύφανση! Τι κομψή γραμμή!- το συγκεκριμένο χρησίμευσε στον Μουρίνιο αρκετά ώστε, φαντάζομαι, να το θυμάται κάπου κάπου. Πόρτο, Τσέλσι, Ιντερ. Τον έκανε να μοιάζει με καπετάνιο έτοιμο για βίρα τις άγκυρες και μυστήριο τύπο που βγήκε από μυθιστόρημα του Ρέιμοντ Τσάντλερ για να ψιθυρίσει κάτι στο αυτί του γκολκίπερ. Τι; Θα σας γελάσω. Ετσι όπως έτρεχε στο τέλος του αγώνα νικητής για να πανηγυρίσει τον ιταλικό θρίαμβο στέλνοντας τους Γερμανούς στο κλαμπ των πικραμένων, σήκωνε το προσωπικό του τρόπαιο ακόμη μια φορά. Με χαλαρή γραβάτα, κουλ και δικαιωμένος απέναντι σε όλους.
Φυσικά το παλτό πήγαινε ασορτί με τις νίκες. Το κάθε ρούχο θέλει το ταίρι του. Στην προκειμένη περίπτωση φορέθηκε πολύ σε γιορτές για κατακτήσεις τίτλων και άλλα αξιομνημόνευτα. Το στυλ όμως ποτέ δεν σκέπασε την ουσία (όχι πως δεν προσπάθησε αρκετά).
Το ομολογώ, λοιπόν. Βλέπω μπάλα για να παρακολουθώ Μουρίνιο. Μην το πάρετε στραβά. Μ΄ αρέσει το ποδόσφαιρο. Και δεν έγινα ξαφνικά φαν από τότε που άρχισε ο Μπέκαμ να κάνει συλλογή πάνω του από τατουάζ ή να δοκιμάζει κουρέματα το ένα μετά το άλλο. Ο Μουρίνιο είναι Μπέκαμ χωρίς την επιρροή της Βικτόριας, ένας Κάρινγκτον (στα νιάτα του) χωρίς τη «Δυναστεία».
Και προχτές που σάρωσε με την Ιντερ και πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ ήταν μια καθαρή Μουρινιο-νίκη. Νίκη- μαχαιριά από αυτές που μπήγεις το μαχαίρι και το γυρνάς στην πληγή για να σιγουρευτείς ότι έγινε η δουλειά. Μετά ζητάς συγνώμη και σιγουρεύεσαι ότι δεν σε άκουσε κανείς, απλά σου το επιβάλλουν οι καλοί τρόποι. Ο Πορτογάλος έχει καλούς τρόπους, αλλά τους καταλαβαίνει μόνο εκείνος. Στην προκειμένη περίπτωση βρήκε τρόπο να απαντήσει στον δάσκαλο Φαν Γκάαλ. Η Μπάγερν αποχώρησε διακριτικά όπως θα έφευγε κάποιος που σκέφτηκε για λίγο να σταθεί μπροστά στον τυφώνα. Και μετά το σκέφτηκε καλύτερα.
Θορυβώδης. Μπορείς να παρακολουθείς Μουρίνιο ακόμη και αν δεν παίζουν οι ομάδες στο γήπεδο. Είναι ένα παιχνίδι από μόνος του. Το οποίο παίζεται από τις προπονήσεις ώς την πρες κόμφερανς μετά, και από τότε που έκανε τον διερμηνέα του Μπόμπι Ρόμπσον στη Σπόρτινγκ Λισαβώνας ώς τώρα που κάνει τον γύρο του θριάμβου και μπαίνει στο Μιλάνο με τιμές.
Ο διερμηνέας, βλέπετε, είχε σχέδια και μετέφραζε πίσω από τις λέξεις (ρωτήστε και πάλι τον Φαν Γκάαλ) και μεθοδικά ή απλά α λα Ζοζέ, όπως ίσως γράψει η Ιστορία, πέρασε στα σαλόνια. Ακριβής στο ραντεβού.
Αφού δίνει αυτό που θέλει ο κόσμος- νίκες, θέαμα (όταν αυτό δεν βλάπτει τις νίκεςγιατί άμα θέλει κρατάει την ομάδα πίσω μπετόν αρμέ και δεν έχει θέαμα), μεγάλα λόγια και μεγάλες πόρτες. Κλείνει τη μία ανοίγει την άλλη. Για να πάει παρακάτω.
Είτε εκτιμάς τις προπονητικές του αρετές είτε όχι, ένα είναι βέβαιο: μαζί του δεν βαριέσαι ποτέ
«Θέλω να τα κερδίσω όλα»
Και τώρα, τι; Ακόμη ένα αγαπημένο κουίζ. Μένω και είμαι πρώτος στο Μιλάνο; Ή μπαίνω Μαδρίτη και κάνω τη «Βασίλισσα» θεά; Δυο στάνταρ. Αφού το είπε πάλι: «Θέλω να τα κερδίσω όλα. Τα έχω κερδίσει ήδη, αλλά θέλω να κάνω κι άλλα- είμαι 47 χρονών, έχω χρόνο μπροστά μου». Αλίμονο! Και χρόνο και οικογένεια και παιδιά και σκυλιά και βίλες και προπαντός όνομα. Ικανός βασικά για να πετύχει ό,τι βάλει για στόχο. Τίτλους, τίτλους, τίτλους (δεκαεπτά για την ακρίβεια, δυο Τσάμπιονς Λιγκ, ένα κύπελλο UΕFΑ, και πρωταθλήματα). Εκνευριστικά επιτυχημένος! Τόσο που αν αναλάμβανε να μας κοουτσάρει στα δύσκολα χρόνια του ΔΝΤ μπορεί και να είχε τρόπο να ξεχρεώσουμε, κάνοντας τον αντίπαλο να πληρώσει με αυτογκόλ.
Συμβόλαιο με τον θεό της μπάλας
Είτε εκτιμάς είτε όχι τις προπονητικές του αρετές, με τον Μουρίνιο δεν βαριέσαι ποτέ. Μπορεί να βάλει δυναμίτη σε ένα ματς που το έχει βαρεθεί ώς το γκαζόν που το πατάνε οι ποδοσφαιριστές του.
Το έχει πει, με όλη τη μετριοφροσύνη που τον διακρίνει «Ι think Ι΄m a special one». Φτιάξε όνομα και πούλησέ το. Μάστερ στην τέχνη ο Σπέσιαλ Ζοζέ. Τόσο όμως γάτα, που όταν φτάνει στην Ιταλία, αφήνει τα σπέσιαλ στην άκρη: «Είμαι απλά ο Μουρίνιο- τελεία. Θέλω να αποδείξω ότι είμαι καλός προπονητής». Ποιος είπε ότι οι Ιταλοί ήθελαν παχιά λόγια; Τίτλους ήθελαν και τους είδαν.
Φαίνεται πως έχει κάνει συμβόλαιο με τον θεό του ποδοσφαίρου, γιατί στα δύσκολα φαίνονται οι προπονητές, φτάνει να κρατάνε τους προέδρους σε απόσταση. Και πώς κρατάς τον Αμπράμοβιτς μακριά (πάμε πίσω στα χρόνια της Τσέλσι)- με κοινή λογική και Ζοζέ αέρα. Είχε πει κάτι σαν κι αυτό: «Αν ανακατευόταν στην προπόνηση θα χάναμε συνέχεια, αν εγώ ανακατευόμουν στις επιχειρήσεις του θα είχαμε φαλιρίσει». Σοφός και φιλόσοφος όπως τον λένε.
NEA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου