Άγρια επανάληψη...

Αλλοτε ως φάρσα και άλλοτε ως τραγωδία. Πριν από 25 χρόνια, πάλι λίγο καιρό μετά τις εκλογές (όπου το σύνθημα ήταν «για ακόμα καλύτερες μέρες»), η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με πρωθυπουργό έναν άλλον Παπανδρέου, ανακοίνωσε ένα πρόγραμμα σκληρής λιτότητας. Και ακολούθησε θύελλα αντιδράσεων, με πρωταγωνιστές...

...συνδικαλιστικά και άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία αδυνατούσαν να αποδεχτούν ότι είχε φτάσει η στιγμή μιας επώδυνης προσαρμογής, ύστερα από την πρώτη τετραετία διακυβέρνησης του σοσιαλιστικού κόμματος.

Σήμερα μια άλλη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ενός άλλου Παπανδρέου, κάνει κάτι ανάλογο. Μόνο που ο βαθμός σκληρότητας των μέτρων είναι πολύ μεγαλύτερος, η αφαίμαξη των εισοδημάτων ανελέητη. Και όμως, η αντίδραση που διαφαίνεται είναι δυσανάλογα μικρή.Οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι στη συντριπτική πλειονότητά τους τάχθηκαν στο πλευρό του Γιώργου Παπανδρέου στην εσωκομματική κούρσα διαδοχής, βρίσκονται στη δυσκολότερη στιγμή της καριέρας τους. Η κατήφεια στα πρόσωπά τους κατά τη χθεσινή ενημέρωσή τους στο μέγαρο Μαξίμου είναι αψευδής μάρτυρας. Τα περιθώρια των ελιγμών τους είναι ανύπαρκτα. Πώς να συμβιβάσουν την ανάγκη μιας «υπεύθυνης στάσης» με την ανάγκη για αντίδραση «στη μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή που έγινε ποτέ στη χώρα», δηλαδή στη μεγαλύτερη αφαίρεση εισοδημάτων εκατομμυρίων ανθρώπων;

Μόνο ο, μη ενεργός σήμερα, συνδικαλιστής Χρήστος Πολυζωγόπουλος, πρόεδρος της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής, δήλωσε ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος». Ακόμα κι αν είναι η φρικτή αλήθεια, πώς να υπερασπιστείς κάτι που πολεμούσες μια ζωή; Η απάντηση στο αρχικό ερώτημα είναι σαφής: η Ιστορία επαναλαμβάνεται σήμερα ως τραγωδία...
Γ.ΚΑΡ.-Πολιτικά παρασκήνια-Ελευθεροτυπία