Τσιγκέλια...

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ είναι τοπική υπόθεση. Και αξίζει να σηµειωθεί πως στην πλάτη της Ελλάδας παίζονται όχι µία αλλά δύο πολιτικές παρτίδες. Η ΜΙΑ παρτίδα είναι απλή. Η Γερµανία έχει αρχές Μαΐου τοπικές εκλογές στο κρατίδιο της Βεστφαλίας - Ρηνανίας. Είναι κρίσιµες για τους Χριστιανοδηµοκράτες της Ανγκελα Μέρκελ, αλλά και για τη διατηρησιµότητα του κυβερνητικού συνασπισµού µε Φιλελεύθερους του Γκίντο Βεστερβέλε. Οι γερµανοί ψηφοφόροι– όπως έδειξαν κατά κόρον οι δηµοσκοπήσεις– είναι κατά µιας διάσωσης της Ελλάδας που να επιβαρύνει τον...
γερµανικό προϋπολογισµό. Εξ ου και η αρνητική στάση της καγκελαρίας µέχρι να φθάσει ο κόµπος στο χτένι το περασµένο Σαββατοκύριακο.

Η ΑΛΛΗ παρτίδα είναι κάπως πιο σύνθετη. Η Γαλλία έχει προεδρικές εκλογές σε δύο χρόνια. Εχει επίσης έλλειµµα που φουσκώνει και χρέος που µεγαλώνει.

Οι γάλλοι ψηφοφόροι είναι κατά του φιλελευθερισµού και της παγκοσµιοποίησης και υπέρ της διάσωσης της Ελλάδας. Δεν είναι λοιπόν παράδοξο που ο γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί φόρεσε τον µανδύα του σωτήρα των Ελλήνων. Ωστόσο, πιο κρίσιµη είναι η συµπεριφορά του Ντοµινίκ Στρος-Καν.

Ο DSΚ –όπως αναφέρεται στο Παρίσι από τα αρχικά του ονοµατεπωνύµου του– έχει υψηλή δηµοτικότητα στη Γαλλία και φλερτάρει µε µια προεδρική υποψηφιότητα το 2012. Το ΔΝΤ βοήθησε τις Βαλτικές να αποφύγουν τη χρεοκοπία, αυξάνοντας τα ποσοστά αυτοκτονίας. Με την Ουγγαρία, η εικόνα είναι ανάµεικτη.

Στην Ελλάδα όµως ο Ντοµινίκ φαίνεται να νερώνει το κόκκινο κρασί του. Η κυβέρνηση– στον άξονα Μαξίµου - Οικονοµικών– είναι πεπεισµένη ότι το ΔΝΤ δεν πρόκειται να κρεµάσει την Ελλάδα στο τσιγκέλι. Και επιµένει πως, αν ενεργοποιηθεί το πακέτο των 45 δισ.– ένα τρίτο εκ των οποίων είναι από το ΔΝΤ– δεν πρόκειται να ζητηθούν πρόσθετα µέτρα. Δηλαδή απολύσεις στο Δηµόσιο, κλείσιµο του ΟΣΕ και περιορισµός της ΕΡΤ σε ένα κανάλι - για να σταχυολογήσουµε ορισµένα από τα σενάρια φρίκης που κυκλοφορούν. Για φέτος το Πρόγραµµα Σταθερότητας και το πακέτο περικοπών του Μαρτίου αρκούν. Σύµφωνα µε τη λογική αυτή, ο Ντοµινίκ Στρος-Καν θέλει ένα ΔΝΤ πιο αναπτυξιακό και κάπως πιο φιλικό στην κοινωνία. Ψάχνει δηλαδή ένα µοντέλο στον αντίποδα των παρεµβάσεων του 1991-2001 που χαντάκωσαν την Αργεντινή. Στο κάτω κάτω, το ΔΝΤ του DSΚ φλερτάρει µε την καινοτοµία. Δεν ζητάει ο τσιφ οικονοµολόγος του Ολιβιέ Μπλανσάρ να ανέβει ο πήχυς του πληθωρισµού στο 4%, προκαλώντας υπέρταση στον Τρισέ και τους ιέρακες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας; ΟΛΑ ΑΥΤΑ είναι πολύ ωραία για να είναι αληθινά. Είναι όµως και η µισή αλήθεια. Η προκρούστεια αναδιάρθρωση του Ελληνικού Δηµοσίου δεν είναι για το 2010, αλλά για το 2011. Θα είναι τότε ο Στρος-Καν στο ΔΝΤ; Ή θα έχει επιστρέψει στη Γαλλία για τις προκριµατικές των Σοσιαλιστών;
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ