Ηταν το αποκορύφωμα του συνδικαλιστικού τραμπουκισμού του ΚΚΕ: την περασμένη Δευτέρα, ο «στρατός» του κόμματος απέκλεισε τις εισόδους του λιμανιού, εμποδίζοντας για δώδεκα ώρες την επιβίβαση Ισπανών τουριστών στο υπό σημαία Μάλτας κρουαζιερόπλοιο «Ζενίθ».Προσέξτε όμως πώς...
...διαστρεβλώνεται το γεγονός από τον «Ριζοσπάστη», στο φύλλο της περασμένης Τρίτης: «Οι ναυτεργάτες, προβάλλοντας αιτήματα που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των εργατών του κλάδου και συνολικά της λαϊκής οικογένειας [...] από χθες τα ξημερώματα μέχρι σήμερα στις έξι το πρωί, έδωσαν παλικαρίσια μάχη». Στη συνέχεια, αφού περιγράφεται με γλαφυρότητα η ηρωική κατάληψη του λιμανιού από τους αγωνιστές, οι οποίοι κραύγαζαν «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη», φθάνουμε στο λεπτό σημείο, την περιγραφή της ομηρείας των Ισπανών τουριστών.
Εδώ, σας προειδοποιώ ότι χρειάζονται γερά νεύρα για να το αντέξετε: «Αυτό το μέτωπο εργατών στεριάς και θάλασσας έριξε στο κενό την προσπάθεια της διαχειρίστριας εταιρείας του “Ζενίθ” να εκμεταλλευτεί την κούραση των 970 επιβατών, κυρίως Ισπανών, του κρουαζιερόπλοιου, που αυτή προκάλεσε, κρατώντας τους ομήρους μες στα πούλμαν, και να τους στρέψει εναντίον των ναυτεργατών. Οταν οι επιβάτες άκουσαν από την ντουντούκα τον Σάββα τον Τσιμπόγλου, πρόεδρο της ΠΕΜΕΝ, να εξηγεί τη σημασία αυτού του αγώνα και ότι “αφορά χιλιάδες θέσεις εργασίας”, έπνιξαν τα λόγια του στα χειροκροτήματα εκδηλώνοντας τη συμπαράστασή τους. Χαρακτηριστικά, ένας Αμερικανός τουρίστας, εκπαιδευτικός, πήρε στα χέρια του και ύψωσε τη σημαία του ΠΑΜΕ μαζί με τους εργάτες».
Συνεπώς, μη δίνετε σημασία στην ιδεολογική τρομοκρατία, που ασκεί το κεφάλαιο με τα τσιράκια του. Η αλήθεια είναι ότι οι Ισπανοί επιβάτες του «Ζενίθ» αδημονούν να ξαναπεράσουν από τον Πειραιά, μόνο και μόνο για να ξαναζήσουν σπάνιες συγκινήσεις από την ντουντούκα του Σάββα του Τσιμπόγλου! Θαυμάζω, ομολογουμένως, τον μαγικό τρόπο με τον οποίο η σχολή του σοσιαλιστικού ρεαλισμού μεταμορφώνει τις αντεγκλήσεις και τα επεισόδια, μεταξύ αγανακτισμένων τουριστών και καταληψιών, στην ποίηση των χειροκροτημάτων που έπνιξαν τη φωνή του Σάββα του Τσιμπόγλου και της αυθόρμητης συστράτευσης του Αμερικανού εκπαιδευτικού με το κόμμα του λαού. Αλλά το καλύτερο έρχεται στο τέλος. Οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ όχι μόνον δεν κράτησαν σε ομηρία τους τουρίστες, αλλά, μια και δεν μπορούσαν να τους απελευθερώσουν από την ομηρία της πλοιοκτήτριας εταιρείας, φρόντισαν τουλάχιστον για την ανακούφισή τους από τις συνέπειες της κράτησης: «Μετά από απαίτηση των δύο σωματείων, η εταιρεία αναγκάστηκε να μεταφέρει τους επιβάτες σε ξενοδοχεία».
Συναρπαστικό αφήγημα, αλλά ο αναγνώστης μένει με την απορία σε ποια γλώσσα άραγε να μίλησε από την ντουντούκα ο σύντροφος Σάββας ο Τσιμπόγλου, ώστε να προκαλέσει το αυθόρμητο ξέσπασμα της συμπαράστασης των τουριστών. Επίσης απορεί, αφού οι αγωνιστές συνάντησαν τόσο μεγάλη αποδοχή, γιατί δεν παρέτειναν τον αγώνα για ακόμη ένα δωδεκάωρο. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι τουρίστες θα ενώνονταν μαζί τους και, όλοι μαζί, ανεμίζοντας τα τιμημένα λάβαρα του ΠΑΜΕ, θα έφθαναν ώς και στα θερινά ανάκτορα ενδεχομένως.
Μα τις πιστεύουν αυτές τις ανοησίες; Δύσκολο να εκφέρεις γνώμη, εφόσον δεν είσαι ψυχίατρος. (Αλλά δεν θα με εξέπληττε καθόλου, δεδομένου ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι οι μόνοι σήμερα, που εξακολουθούν να υπερασπίζονται την προπαγάνδα του Στάλιν για τη δολοφονία από τους Σοβιετικούς 22.000 αιχμαλώτων Πολωνών αξιωματικών το 1940...) Αλλά το τι πιστεύουν αυτοί είναι δικό τους πρόβλημα. Το δικό μας πρόβλημα είναι η αδικαιολόγητη ανοχή που εξακολουθεί να δείχνει το κράτος απέναντι στο απύθμενο θράσος τους - η ασυλία έναντι του νόμου, που ουσιαστικά τους αναγνωρίζει η κυβέρνηση, τρέμοντας στην ιδέα μήπως κατηγορηθεί για αντικομμουνισμό.
Υπό άλλες συνθήκες, ίσως συζητούσαμε την πολυτέλεια να αντιμετωπίζουμε την συστηματικά αντιδημοκρατική στάση του ΚΚΕ με τη συμπάθεια που αρμόζει στους γραφικούς. Σήμερα, όμως, ευρισκόμενοι στο χείλος του γκρεμού και έχοντας μπροστά μας πολλά δύσκολα χρόνια, δεν είναι δυνατόν να πληρώνουμε όλοι το «δικαίωμα» του ΚΚΕ να κάνει σχεδόν ό, τι του καπνίσει και όποιος δεν συμμορφώνεται μαζί του να εγκαλείται κι από πάνω επειδή προκάλεσε τις συνέπειες! Με τις σχεδόν καθημερινές διαδηλώσεις, που νεκρώνουν το κέντρο της Αθήνας, η πλειοψηφία έχει καταντήσει άθυρμα στις βουλές μιας έξαλλης μειοψηφίας. Η κοινωνία βρίσκεται στην ομηρία μιας ομάδας φανατικών «παλαιοημερολογιτών», που έχουν επιλέξει να ζουν εκτός πραγματικότητος, που φαντάζονται ότι εκπροσωπούν αυθεντικά και κατ’ αποκλειστικότητα τα συμφέροντα του λαού και των οποίων τακτική είναι να κάνουν την καθημερινότητα αβίωτη, με τη βλακώδη πεποίθηση ότι έτσι δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες για την έλευση του σοσιαλισμού. Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβει αυτό η κυβέρνηση και να τους δώσει, επιτέλους, την «παλικαρίσια μάχη» που ονειρεύονται; Μόνο να κερδίσει έχει, αν τολμήσει να πάρει το ρίσκο.
Tου Στέφανου Κασιμάτη - Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου