Διαχείριση λιτότητας ή νέα μεταπολίτευση;...

Γράφει ο Γιάννης Βούλγαρης
Η εθνική κρίση αποδεικνύει πως χρειαζόμαστε δραστικές δομικές αλλαγές...
ΖΟΥΜΕ ΑΣΦΑΛΩΣ ΤΗΝ ΠΙΟ ΑΜΦΙΡΡΟΠΗΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ, ΟΛΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΔΥΝΑΤΑ. ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΩΣ ΤΩΡΑ «ΕΚΑΙΓΑΝ», ΥΙΟΘΕΤΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΕΥΚΟΛΙΑ, ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΤΑΜΠΟΥ, ΣΥΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΣΑΝ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, Η ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΥΤΗ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΕΣ ΔΕΝ...
ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΣΤΕΡΕΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΔΟΜΗ
Η «πολιτική στιγμή» έχει τα χαρακτηριστικά μιας νέας μεταπολίτευσης. Είναι ανοιχτή σε διαφορετικές διεξόδους, σε αστάθμητους παράγοντες, εξαρτάται πολύ από την πολιτική πρωτοβουλία και την ποιότητα της πολιτικής ηγεσίας. Η Μεταπολίτευση του 1974 ευθυγράμμισε την Ελλάδα με τις δημοκρατίες που διαμορφώθηκαν στον μεταπολεμικό κόσμο και τις γεωπολιτικές συνθήκες του διπολισμού. Η ανάγκη μιας νέας μεταπολίτευσης το 2010 προκύπτει από την εθνική κρίση στην οποία περιέπεσε η Ελλάδα στα πρώτα χρόνια του νέου παγκοσμιοποιημένου κόσμου, λόγω των μακροσκοπικών δομικών αδυναμιών της και θανάσιμων πολιτικών λαθών. Χρειαζόμαστε μια νέα μεταπολίτευση, χρειαζόμαστε δραστικές δομικές αλλαγές, ώστε να ενταχθεί δυναμικότερα και υγιέστερα η Ελλάδα στον νέο διεθνή καταμερισμό εργασίας και στην παγκοσμιοποιημένη πολιτική.

Προοδευτικός στόχος
Σε τέτοιες καμπές, οι πολιτικές παρατάξεις επαναπροσδιορίζονται με δική τους πρωτοβουλία και οπωσδήποτε επαναξιολογούνται από τους πολίτες, ακόμα και αν οι συσχετισμοί δεν αλλάξουν ριζικά. Παραταξιακά, ο εκλογικός χάρτης του 1964 έμοιαζε με εκείνον του 1981, αλλά τα κόμματα και η πολιτική κουλτούρα είχαν αλλάξει άρδην. Σε συνθήκες εθνικής κρίσης όπως η σημερινή, οι παρατάξεις «υπογράφουν» με τη δράση και τον λόγο τους, ένα νέο μακροπρόθεσμο συμβόλαιο με το έθνος και τους πολίτες. Η παραταξιακή ιδεολογία επηρεάζει προφανώς την πολιτική πρόταση που διατυπώνεται στις έκτακτες συνθήκες της κρίσης. Αλλά επειδή οι ιδεολογίες είναι από τη φύση τους εύπλαστες και ευρύχωρες, ο επαναπροσδιορισμός της κάθε παράταξης ακολουθεί την αντίθετη κατεύθυνση: από την εθνική πρόταση στην ιδεολογία και όχι αντιστρόφως. Ή αλλιώς, αν νομίζεις ότι τα αναγκαία μέτρα για τη διάσωση της χώρας είναι έξω από την ιδεολογία σου, τότε ξανακοίταξε την ιδεολογία σου ώστε να την κάνεις μπούσουλα για να αρμενίσεις προς όφελος της χώρας. Γιατί ο γιαλός είναι αυτός που είναι. Μιλώ για παρατάξεις και όχι για κόμματα. Η Μεταπολίτευση του 1974 είχε καθιερώσει τα κόμματα ως αναμφισβήτητους πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής. Σήμερα έχουν χάσει την ισχύ τους. Η νέα μεταπολίτευση, αν υπάρξει, θα έχει ως πρωταγωνιστές τις παρατάξειςαστερισμούς που θα περιλαμβάνουν κόμματα, πολιτικές ομάδες, κινήσεις πολιτών, κινήματα γνώμης και αξιών, ειδικούς, διαμορφωτές γνώμης και διανοουμένους. Σαν «κόμβους» μιας δικτύωσης και αλληλοδιαμόρφωσης. Ο αστερισμός που κινείται στον χώρο της Κεντροαριστεράς, της δημοκρατικής Αριστεράς, της οικολογίας, του προοδευτικού ευρωπαϊσμού, έχει κατεξοχήν συμφέρον να πρωτοστατήσει στον γενικό επαναπροσδιορισμό της πολιτικής μας ζωής. Ο λόγος είναι απλός. Η επιλογή που έχει είναι ή να διαχειριστεί καταναγκαστικά ένα πρόγραμμα λιτότητας και αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας πληρώνοντας το ανάλογο πολιτικό κόστος, ή να καταφέρει να κάνει την εθνική αυτή αναγκαιότητα, πολιτική ευρύτερων δομικών αλλαγών του βεληνεκούς μιας νέας μεταπολίτευσης, κερδίζοντας έτσι σταθερό προβάδισμα ηγεμονίας έναντι των άλλων. Υπό αυτό το πρίσμα η νέα μεταπολίτευση είναι στόχος πρωτίστως αυτής της παράταξης. Για να τον επιδιώξει πρέπει να πετύχει έναν άθλο: να κατανικήσει το ρουτινιασμένο κλίμα της ελληνικής πολιτικής - κομματικής ζωής. Οπως επίσης, να μην υποκύψει στην αυταπάτη ότι μόλις πέσουν λίγο τα spreads και εξασφαλιστεί η δανειοληπτική ροή, η κυβέρνηση μπορεί να γυρίσει στα γνωστά, με την ελπίδα ότι η Ν.Δ. θα αργήσει να συνέλθει.
Αιχμές από τα ΝΕΑ.