Α ρε Ρούλα...

Φώτα, κάμερες, πάμε.
Η Ρούλα, βγαίνει, ντίβα πια, χορεύοντας, με αγωνία αλλά χαμογελώντας. Είναι πάλι εδώ, σπίτι μου, σπίτι σου, αυτή που...

...πάνω της χτίσανε το μύθο «του κοριτσιού της διπλανής πόρτας» σαν τις σειρήνες φωνάζοντάς σου «έλα κι εσύ, μπορείς, αρκεί…» χτίζανε και φωνάζανε για να μην ξεμείνουν από φρέσκο κρέας που θα το μοσχοπουλούσαν αλλά που μέσα σε μια νύχτα θα σε έδιωχναν, χωρίς γιατί κι αντίο.

Κι η Ρούλα, που δεν πάτησε σε κανέναν μύθο, γιατί πάταγε γερά μέσα της, μειδιούσε «την δουλειά τους αυτοί, τον δρόμο μου εγώ» έλεγε και συνέχιζε, ψάχνοντας κι ανακαλύπτοντας νέους ανθρώπους, νέες φωνές κι ας έψαχναν αυτοί για «κρέας» και «μπούτια». Κι αυτό έβγαινε, γι’ αυτό ο κόσμος την αγάπησε και την περίμενε. Όχι στην γωνία, αλλά με μια αγκαλιά. Μεγάλωσε η Ρούλα και μαζί της μεγαλώσαμε κι όλοι εμείς. Δεν μετρήσαμε ρυτίδες και παραπάνω κιλά, βουρκωμένα βλέμματα είδαμε και χαμόγελα. Εκείνα τα χαμόγελα που φωλιάζουν στα μάτια και που σου δίνουν μια νιότη που καμία ένεση δεν μπορεί να σου τη δώσει. Και φώναζε η Ρούλα με στεντόρεια φωνή, που της την έδινε η ορμή και η άγρια χαρά της σκηνής, που και χωρίς μικρόφωνο πάλι θα την άκουγες.

Σχεδόν πέντε ώρες αλώνιζε εκεί πάνω και εσύ από τον καναπέ σου να αναρωτιέσαι «πως αντέχει τόσες ώρες;». Και αντοχή έχει η Ρούλα και θάρρος. Να βγεί και να εκτεθεί στα αδηφάγα μάτια και στις αιχμηρές πένες.

Για να μας δείξει και να μας αποδείξει ότι η ζωή και η δράση δεν τελειώνει αν εμείς δεν το θελήσουμε. Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, όχι με τον ίδιο τρόπο, αλλά μπορούμε.

Δεν παροπλίστηκε, οπλίστηκε η Ρούλα.

Και μας όπλισε κι εμάς, με χαμόγελα και αισιοδοξία.

«Α, ρε Ρούλα….»
από το mediasoup.gr