Γρασίδια...

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου.
ΤΟ ΕΓΓΛΕΖΙΚΟ ποδόσφαιρο φηµίζεται για τα δυνατά ντέρµπι και τα µεγάλα σκορ. Και οι βρετανικές εκλογές της 6ης Μαΐου είναι, οµολογουµένως, το πολιτικό µατς µιας ζωής.
ΑΠΟ ΤΗ µια µεριά είναι το ΣυντηρητικόΚόµµα. Οι Τόρις έχουν να δουν εξουσία από το 1997. Εχουν επίσης να κερδίσουν εκλογές µε τους Εργατικούς στην κυβέρνηση από το 1979, όταν αρχηγός τους ήταν µια κυρία Μάργκαρετ Θάτσερ. Τα τελευταία δεκατρία χρόνια έχουν αλλάξει τέσσερις αρχηγούς, λίγο σαν
προπονητή που αλλάζει συνθέσεις µπας κι αλλάξει η δυναµική στο γρασίδι. Ο Ντέιβιντ Κάµερον είναι σαραντάρης και φωτογενής, όπως και το νούµερο δύο του κόµµατος, ο Τζορτζ Οσµπορν, που θα αναλάβει τα οικονοµικά.

ΩΣΤΟΣΟ, ΟΙ οµοιότητες µε το ντουέτο Μπλερ - Μπράουν του 1997 τελειώνουν εκεί. Ο Κάµερον θεωρείται επιφανειακός κι ο Οσµπορν ελαφρύς. Ακόµη χειρότερα: είναι αµφότεροι αριστοκράτες που σηµαίνει ότι δεν αλληλοσυµπληρώνονται. Η επικοινωνιακή µηχανή των Τόρις είναι παραδοσιακά πανίσχυρη, αλλά η οµάδα δεν τραβάει. Αντιθέτως, χάνει έδαφος. Η διαφορά στις δηµοσκοπήσεις µειώνεται. Και το βρετανικό εκλογικό σύστηµα, µε τις µικρές µονοεδρικές που τις παίρνει όποιος βγαίνει πρώτος, είναι ιδιόρρυθµο.

Ετσι όπως πάει το πράγµα, µπορεί να µην υπάρξει αυτοδυναµία ή ακόµη και να κερδίσουν οι Εργατικοί. Το τρίτο κόµµα, οι Φιλελεύθεροι του Νικ Κλεγκ, περιπλέκουν ακόµη περισσότερο την πολιτική δυναµική. ΠΡΙΝ ΑΠΟ έξι µήνες ο Γκόρντον Μπράουν εθεωρείτο καµένο τοστ. Ενας γερασµένος πολιτικός, φθαρµένος από τον χρόνο, που είχε κάνει τον κύκλο του ύστερα από έντεκα χρόνια στο υπουργείο Οικονοµίας κι άλλα δύο στην Ντάουνινγκ Στριτ. Ωστόσο, οι εγγλέζικες οµάδες δεν το βάζουν κάτω ακόµη κι αν χάνουν καθαρά και το µατς φθάνει στο ‘90. Ο Μπράουν δεν είναι παραιτηµένος όπως ο Καραµανλής του 2009. Είναι ηγέτης της τελευταίας µάχης. Ανασυνέθεσε το κόµµα του φέρνοντας πίσω από τις Βρυξέλλες τον γκουρού της επικοινωνίας Πίτερ Μάντελσον κι ας τά ‘χαν σπάσει στο παρελθόν. Και κατέβηκε στο γήπεδο. Η ΒΡΕΤΑΝΙΑ είναι σε κρίση και η στερλίνα έχει πατώσει. Παρ’ όλα αυτά, το εκλογικό σώµα φαίνεται να δυσκολεύεται να κάνει την αλλαγή που του ζητάει ο Ντέιβιντ Κάµερον, αντιγράφοντας το σλόγκαν του Οµπάµα. Γιατί; Διότι δυσκολεύεται να εµπιστευθεί τον Κάµερον.

Αλλά και γιατί οι µνήµες της ανάλγητης οικονοµικής πολιτικής των Συντηρητικών δεν έχουν ξεχαστεί. Με το δηµόσιο να πηγαίνει σε περικοπές όποιος κι αν κερδίσει, οι βρετανοί ψηφοφόροι φαίνεται να διστάζουν να επαναφέρουν τη φιλελεύθερη Δεξιά στην εξουσία. Ο Κάµερον έπαιξε το χαρτί του περιβάλλοντος– ωστόσο κι αυτές τις εκλογές φαίνεται πως θα τις κρίνει η οικονοµία.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.