Σόου-καρικατούρες ...

Της Πόπης Διαμαντάκου
Στη χώρα μας θεωρούμε επιτυχία μια εκπομπή που τροφοδοτεί με κουτσομπολιά όλες τις υπόλοιπες και όχι εκείνη που υπακούει σε υψηλά στάνταρ
Μάθαμε ότι τηλεόραση είναι προγράμματα που προσφέρουν σατιρικά στιγμιότυπα σε εκπομπές οι οποίες από χιουμοριστικές έχουν εξελιχθεί σε διαμορφωτές της τηλεοπτικής αισθητικής. Εγχώριο παράδοξο και αυτό. Αλλωστε, σε εποχές οικονομικά δύσκολες, είναι πολύ εξυπηρετικό στόχος ενός προγράμματος να είναι η ίντριγκα που θα απασχολήσει τα...


μεσημεριανάδικα πάνελ και όχι η καλή παραγωγή. Το πρώτο φυσικά είναι εύκολο να επιτευχθεί, ενώ το δεύτερο, η καλή παραγωγή, απαιτεί ταλέντα και γνώσεις, που κάθε άλλο παρά βρίθουν στα επιτελεία των καναλιών. Το βλέπουμε να συμβαίνει στο «Dancing with the stars», που επ΄ ουδενί διαθέτει stars με την έννοια που τους δίνουν οι εξελιγμένες αγορές της σοουμπίζνες. Ουδεμία σχέση έχει με το αντίστοιχο αμερικάνικο.

Ελάχιστοι, αν όχι ουδείς, εκ των συμμετεχόντων μπορούν πραγματικά να χορέψουν. Απλώς εκτελούν μερικά βήματα σαν μαθητούδια που παπαγαλίζουν, άτεχνα και μάλλον αστεία σε πολλές περιπτώσεις, καθώς ορισμένοι, κυρίως ορισμένες, μοιάζουν με ψωνισμένους εφήβους οι οποίοι ναρκισσεύονται στον καθρέφτη τους παίρνοντας πόζες που έχουν δει στο σινεμά. Ολο αυτό θα ήταν καλό υλικό για σάτιρα μιας τηλεοπτικής αποτυχίας. Κι όμως, θεωρείται σόου και συζητούνται οι χορευτικές ικανότητες εκείνων ακριβώς που δεν μπορούν να χορέψουν. Ενώ ειδικοί του χορού, μέλη της κριτικής επιτροπής, εφευρίσκουν απίθανα επιχειρήματα προκειμένου να ενθαρρύνουν τους έχοντες «δυο- δεξιάπόδια» να συνεχίσουν.

Ολο αυτό δεν είναι παρά το πρόσχημα για ένα τηλεοπτικό υλικό ίντριγκας που αξιοποιείται σαν παραγέμισμα άλλων τηλεοπτικών εκπομπών. Η παρουσία του Γιάννη Λάτσιου, η πασχαλιάτικη «κοπάνα» της Ματθίλδης Μαγγίρα, η «απιστία» του Σάββα Μπούμπουρα προς τον Αlpha και την εκπομπή της Ναταλίας Γερμανού, που κατέληξε σε αποπομπή του από το κανάλι- να μην ξεχάσουμε και τη συμμετοχή της πασίγνωστης ατραξιόν «Ευγενία- Αδωνις»- είναι όλο κι όλο το «θέαμα» που προσφέρει το σόου.

Η συμμετοχή του Αλέξη Κωστάλα στην κριτική επιτροπή, ο οποίος ουδέποτε έχει εκτεθεί σε τηλε-ίντριγκες, έχει μακρά θητεία και εμπειρία στην παρουσίαση θεαμάτων υψηλής αισθητικής και αίφνης, βρίσκεται να ενισχύει με το κύρος και την προσωπική, επαγγελματική του ιστορία ένα είδος τηλεόρασης που αντιστρατεύεται όσα έχει υπηρετήσει μια ολόκληρη ζωή. Να είναι ο φιλανθρωπικός στόχος η αιτία;

Πάντως, το τελευταίο που έχει μέχρι στιγμής τονιστεί είναι η φιλανθρωπική διάσταση του εν λόγω τηλεθεάματος, το οποίο κάθε άλλο παρά υπηρετεί την ιδέα της συμπόνιας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Μέχρι στιγμής αποτελεί μόνο το άλλοθι για να ενισχυθεί το τηλεοπτικό προφίλ (η διασημότητα) όσων παίρνουν μέρος ώστε να την αξιοποιήσουν οι ίδιοι ή και το κανάλι που τους χρησιμοποιεί επαγγελματικώς. Πρακτικές μιας αγοράς που μόνο την κοινωνία των μετριοτήτων και των στεγανών ενισχύει.


Τα φέρνουμε στα μέτρα μας

Αντιθέτως, δεν φαίνεται να κερδίζει ρούμπους μέχρι στιγμής το «Greek Ιdol» του Αlpha. Ίσως γιατί ήδη έχει καταναλώσει ισχυρές δόσεις παρόμοιου προϊόντος το φιλοθέαμον με το «Χ-Factor» του Αnt1, το οποίο είχε να προσφέρει μια πιο έμπειρη κριτική επιτροπή στην τηλεοπτική ίντριγκα με διασημότητες στην εν λόγω κατηγορία «τηλεόρασης», όπως τον Μουρατίδη και τον Θεοφάνους. Ενώ διαμόρφωσε ξεχωριστή «τηλεπερσόνα» με τα φαιδρά ελληνικά του και ο Γιώργος Λεβέντης. Με άλλα λόγια, οι ορδές των παράφωνων και τα παντός είδους «νούμερα» που εκτίθενται κατά τις οντισιόν δεν έχουν πια ενδιαφέρον.

Υπάρχουν, άλλωστε, τόσα «νούμερα» διασημότητες, που οι «κοινοί θνητοί» μόνο σαν μαραμένοι μαϊντανούληδες εξυπηρετούν τα εν λόγω θεάματα. Και για καλές φωνές; Ούτε λόγος. Και να ξεπέσει κανείς, το βέβαιο είναι ότι δεν θα προβληθεί, εκτός αν πλακωθεί στο ξύλο με την κριτική επιτροπή. Ως εκ τούτου, στη χώρα μας, τα ίδια ακριβώς σόου που προβάλλονται στο εξωτερικό καταλήγουν καρικατούρες της καρικατούρας.

Τα φέρνουμε στα μέτρα μας. Διαμορφώνουμε τις διασημότητες που υπηρετούν το εγχώριο είδος της τηλεόρασηςκαρικατούρας, εξωθώντας το καρναβαλικό στοιχείο των σόου στα άκρα. Θα μπορούσε αυτό να αποτελεί και την εξόντωση της τηλεόρασης. Το τέλος της. Τουλάχιστον όπως τη γνωρίζουμε.

Αλλά υπάρχει μια διαφορά. Καταφέρνουμε να εξισώνουμε τα «νούμερα» με τους ικανούς, τα ταλέντα με τους ατάλαντους και να αναγορεύουμε τους καρνάβαλους σε stars.
Φαινόμενα από τα ΝΕΑ