Σιωπή πριν από την εξέγερση...

Λώρη Κέζα.
Σαν να μην φτάνουν τα μέτρα, έχουμε και την ευρωατλαντική ειρωνεία. Από την πρώτη επίσκεψη στην Αθήνα διεπιστώθη ότι «με 720 ευρώ τον μήνα ο συνταξιούχος δεν περνάει και άσχημα στην Ελλάδα». Το...

διατύπωσε verbatim στέλεχος του κλιμακίου που ήλθε να βάλει τάξη. Μια μικρή φρασούλα, ενδεικτική για το τι θα ακολουθήσει. Μια φρασούλα αρθρωμένη από έναν υπερβολικά μορφωμένο αρχιλογιστή, που ξέρει απ΄ έξω κι ανακατωτά πόσο μπορεί να ωφεληθεί η οικονομία αν μειωθούν όλες οι συνταξούλες κατά 20 ή 50 ευρώ, όμως δεν μπορεί επ΄ ουδενί να συμμεριστεί τη στέρηση που θα σημάνει αυτό το ασήμαντο ποσό για τον γέροντα. Ξέρουν όμως αυτοί τι κάνουν:

Με αυτά που ακούμε, κοντεύουμε να ξεχάσουμε τι σημαίνει «περνάω καλά» ή «ζω αξιοπρεπώς». Με αυτά που ακούμε, εκείνος που παίρνει σύνταξη ύψους 820 ευρώ νιώθει τυχερός και αυτός που λαμβάνει 920 νομίζει ότι είναι ζάπλουτος.

Tα μέτρα που προτείνονται για τη σωτηρία του κράτους είναι τόσο βάρβαρα, τόσο ακραία και τόσο πολλά που έχει πέσει αφωνία. Ο υπουργός Εργασίας είπε en passant, επειδή ερωτήθηκε από εφημερίδα, ότι πιθανότατα να φαγωθούν δύο μισθοί από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Ετσι θα βγει η χώρα από την ύφεση, αν οι μισθοί γίνουν επενδύσεις. Δηλαδή ο φούρναρης της γωνίας που πληρώνει την πωλήτρια με τον βασικό, αυτούς τους δύο μισθούς που θα εξοικονομήσει θα τους ρίξει στην ανάπτυξη: με τον 13ο θα ανοίξει συσκευαστήριο και με τον 14ο θα κάνει εξαγωγές κουλουράκια (κανείς δεν θα αγοράζει κουλουράκια εντός Ελλάδος, θα θεωρούνται είδος πολυτελείας).

Δεν χρειάζεται να έχει κανείς πλούσια σκευή στα οικονομικά για να καταλάβει ότι στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο μηχανισμός στήριξης. Η βασική ιδέα είναι να καταστρατηγηθούν όλα τα εργασιακά κεκτημένα: τα προτεινόμενα μέτρα και οι ιδέες που αιωρούνται είναι τόσο πολλές ώστε να αμβλύνονται οι εντυπώσεις. Γιατί ενόσω ο κόσμος κουβεντιάζει το άμεσο, το χειροπιαστό, δηλαδή την άδικη περικοπή των μισθών, ενόσω οι εργαζόμενοι κάνουν υπολογισμούς για το μέλλον τους, με τα δάνεια και τις υποχρεώσεις να τρέχουν, η συζήτηση έχει επεκταθεί σε όλα τα θέματαταμπού. Ποιος θα τολμούσε πριν από λίγους μήνες να καταργήσει τις συλλογικές συμβάσεις, ποιος θα τολμούσε να μιλήσει για απελευθέρωση των απολύσεων, τάχα μου για να απορροφηθούν οι άνεργοι;

Σε αυτό το πλαίσιο, με μια κυβέρνησηεπαίτη και έναν διάχυτο φόβο για την πιθανότητα στάσης πληρωμών, το μόνο που μπορούν να κάνουν οι υπουργοί είναι να ψελλίζουν. Να δείξουν ότι πάνε με τα νερά των αρχιλογιστών. Ο υπουργός Εργασίας κ. Ανδρέας Λοβέρδος αρνήθηκε να διαπραγματευτεί τον 14ο μισθό, γιατί με την κατάργησή του τα ασφαλιστικά ταμεία θα χάσουν ετήσια έσοδα 2 δισ. ευρώ. Για τα υπόλοιπα αποδέχτηκε την επανεξέταση «στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού Κοινοτικού Δικαίου». Μέσα στο κλίμα τρομοκρατίας που επικρατεί, μέσα στη γενική φοβία ότι όλοι θα γίνουν άστεγοι και πένητες, ο κ. Λοβέρδος κάνει τη δουλειά του: επιχειρεί να περισώσει τα ελάχιστα, όσα επιτρέπει η ώρα. Ενώ όμως εκείνος κάνει τη δουλειά του, οι συνδικαλιστές κάθονται με τα χέρια σταυρωμένα. Η πιο επαναστατική ιδέα που κατέβηκε στα κουρασμένα κεφάλια τους ήταν να καλέσουν σε συγκέντρωση την Πρωτομαγιά, να ορίσουν μία ακόμη απεργία, ένα ακόμη συλλαλητήριο.

Οι εκπρόσωποι των σωματείων έχουν μείνει άλαλοι- δεν ήταν και ποτέ ριζοσπαστική η παρουσία τους. Ο κόσμος όμως πού είναι; Πού είναι όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι που θα δουλεύουν ως τα βαθιά τους γεράματα με ανασφάλεια; Πού είναι όλοι αυτοί που χάσουν ποσοστό της σύνταξής τους από τον Σεπτέμβριο; Ο κόσμος είναι αποσβολωμένος. Προς το παρόν. Εχει ενδιαφέρον να δούμε αν η σιωπή θα εξελιχθεί σε απάθεια ή αν θα γίνει της Βαστίλλης.
BHMA.