Από την 1η Δεκεμβρίου του 2009 με απόφαση του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου μπήκε τέλος στην προσωποκράτηση για χρέη προς το Δημόσιο. Κι όμως, πολλοί προϊστάμενοι εξακολουθούν να υποβάλλουν αιτήσεις προσωπικής κράτησης κατά πολιτών, οι οποίοι βαρύνονται με ληξιπρόθεσμες οφειλές στην Εφορία... Τέλος η προσωποκράτηση για χρέη προς το Δημόσιο! Το αποφάσισε το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, το έγραψε ο Τύπος, το έμαθαν οι οφειλέτες, αλλά... φαίνεται πως δεν το πληροφορήθηκε ακόμη το Δημόσιο.
Αγνοώντας την απόφαση του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου, με την οποία λύθηκε η κόντρα που είχε προκληθεί για το φλέγον αυτό ζήτημα μεταξύ του Συμβουλίου της Επικρατείας και του Αρείου Πάγου, οι προϊστάμενοι των...
κατά τόπους ΔΟΥ εξακολουθούν να υποβάλλουν αιτήσεις προσωπικής κράτησης κατά πολιτών, οι οποίοι βαρύνονται με ληξιπρόθεσμες οφειλές στην Εφορία. Με την απόφαση του ΑΕΔ, που ελήφθη σε διάσκεψη την 1η Δεκεμβρίου του 2009 και δημοσιεύθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2010, επικυρώθηκε ουσιαστικά η σχετική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, που είχε δημοσιευθεί τον Ιανουάριο του 2008 και καταργούσε και τυπικά το μέτρο της προσωποκράτησης, το οποίο αν και είχε ατονήσει εσχάτως, εξακολουθούσε να αποτελεί απειλή. Το περίεργο ωστόσο είναι ότι ενώ πράγματι οι αρμόδιες αρχές εξαντλούσαν κάθε περιθώριο προτού ζητήσουν την εφαρμογή ενός τόσο εξοντωτικού μέτρου, αντί να πάψουν με την απόφαση του ΑΕΔ ακόμη και να το σκέπτονται, συνέχισαν να υποβάλλουν αιτήσεις ενώπιον της Διοικητικής Δικαιοσύνης.
Παραβιάζοντας έτσι το άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος, που προασπίζει την προσωπική ελευθερία ως πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας, παρακάμπτουν παράλληλα και τη νομολογία του ΑΕΔ. Σε αντιδιαστολή άλλωστε με τη στέρηση της προσωπικής ελευθερίας ως ποινή για αποδοκιμαστέα κοινωνική συμπεριφορά, την οποία ανέχεται το Σύνταγμα για λόγους προάσπισης του δημοσίου συμφέροντος, το ΑΕΔ διευκρινίζει στην εν λόγω απόφασή του ότι η προσωποκράτηση δεν είναι συνταγματικά ανεκτή ως διοικητικό μέτρο που αποβλέπει στην άσκηση πίεσης του οφειλέτη για την εξόφληση χρέους, με ποσό το οποίο «δεν έχει ή δεν δύναται το Δημόσιο να αποδείξει ότι έχει ο οφειλέτης».
Το ΑΕΔ πάντως κάνει σαφή διαχωρισμό μεταξύ της κατάσχεσης- η οποία συνιστά άμεση επέμβαση του Δημοσίου στην περιουσία του οφειλέτη, προκειμένου να εισπραχθεί το χρέος- και της προσωποκράτησης, καθώς δεν αποτελεί μέτρο καταναγκασμού επί της περιουσίας του οφειλέτη, αλλά επί του ίδιου. Συγχρόνως όμως το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, όπως και η Ολομέλεια του ΣτΕ, εκτιμούν βασίμως ότι το μέτρο της προσωποκράτησης είναι και απρόσφορο, δεδομένου ότι ο κρατούμενος οφειλέτης στερείται κάθε δυνατότητας εξεύρεσης χρημάτων για την αποπληρωμή της οφειλής.
Το ΑΕΔ πάντως κάνει σαφή διαχωρισμό μεταξύ της κατάσχεσης και της προσωποκράτησης
Χιλιάδες προσφυγές δήμων για τα «φρουτάκια»
Η δυσλειτουργία του Δημοσίου, αλλά και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ως βασικότερη αιτία της συσσώρευσης υποθέσεων στα Διοικητικά Δικαστήρια είναι γεγονός. Και αποδεικνύεται από τη σωρεία προσφυγών πολιτών εναντίον διοικητικών κυρώσεων που στηρίζονται σε άκυρους πλέον νόμους και υπουργικές αποφάσεις!
Η υπουργική απόφαση του 2003, με την οποία απαγορεύθηκαν τα γνωστά σε όλους «φρουτάκια», ακυρώθηκε με απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας στις αρχές Ιουλίου του 2009. Το Δ΄ Τμήμα του ΣτΕ έκρινε ότι η γενική απαγόρευση ηλεκτρονικών παιχνιδιών σε επιχειρήσεις μαζικής εστίασης και ψυχαγωγίας, που επιβλήθηκε με υπουργική απόφαση, αντίκειται στη Συνθήκη Ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Έναν μήνα νωρίτερα, μάλιστα, το Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων είχε επιβάλει στη χώρα μας πρόστιμο ύψους 3.000.000 ευρώ, καθώς και χρηματική ποινή 31.536 ευρώ για κάθε μέρα έως την κατάργηση της απαγόρευσης εγκατάστασης και λειτουργίας ηλεκτρονικών παιχνιδιών.
Τρεις μήνες μετά... Ωστόσο, περίπου τρεις μήνες μετά την απόφαση του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, ο Δήμος Πειραιά σφράγισε καφενείο και αφαίρεσε την άδεια λειτουργίας από τον ιδιοκτήτη του, κατ΄ εφαρμογή της άκυρης υπουργικής απόφασης! Κι εδώ αρχίζει ο Γολγοθάς, όχι μόνο του πολίτη που υπέστη την αυθαιρεσία, αλλά και του Διοικητικού Πρωτοδικείου Πειραιά ενώπιον του οποίου προσέφυγε αναγκαστικά ο ιδιοκτήτης του καφενείου καταβάλλοντας αμοιβή δικηγόρου, παράβολα κ.λπ. για να διεκδικήσει τα αυτονόητα.
Η αίτηση αναστολής της 107051/30-09-2009 απόφασης του δημάρχου Πειραιά κατατέθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2009 και εξετάστηκε στις 3 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου. Η έκδοση της απόφασης, με την οποία ασφαλώς και ανεστάλη η απόφαση του δημάρχου, πραγματοποιήθηκε αργότερα, ενώ εκκρεμεί η εκδίκαση της κύριας προσφυγής του καταστηματάρχη. Στο μεταξύ, ο καθ΄ όλα νόμιμος επαγγελματίας μέτρησε διαφυγόντα κέρδη τουλάχιστον ενός διμήνου- εφόσον το καφενείο του παρέμεινε κλειστό έως την αναστολή της απόφασης του δημάρχου - και ταυτόχρονα τα Διοικητικά Δικαστήρια φορτώθηκαν άνευ λόγου μία ακόμη υπόθεση. Κι όμως, επιμένουν.
Έως το τέλος του προηγούμενου χρόνου, δήμαρχοι και Αστυνομία συνέχιζαν να επιβάλλουν κυρώσεις στους ιδιοκτήτες καταστημάτων με αποτέλεσμα να εκκρεμούν αυτή τη στιγμή συνολικά (και από προηγούμενα χρόνια) στο Διοικητικό Πρωτοδικείο της Αθήνας περίπου 3.000 υποθέσεις και αντίστοιχα στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Πειραιά 700. Από τις αρχές του 2010, όπως προκύπτει από τα στοιχεία, το φαινόμενο άρχισε να αμβλύνεται.
NEA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου