Για ένα πράγμα υπάρχει καθολική συναίνεση στη χώρα. Βόρειοι, Νότιοι, δεξιοί και αριστεροί συμφωνούν ότι τα φορολογικά μέτρα είναι άδικα. Ολα τα φορολογικά μέτρα. Στη χώρα που ομνύει στον κρατικό παρεμβατισμό, δεν υπάρχει δίκαιη φορολογία. Οταν ο εκδότης της μεγαλύτερης κεντροαριστερής εφημερίδας της χώρας ξεσπαθώνει κατά των φόρων και υπέρ της περικοπής των δημόσιων δαπανών, τότε μπορούμε να πούμε ότι με καθυστέρηση τριάντα ετών τα reaganomics κέρδισαν τη μάχη. Στο..
σκέλος των εσόδων του κράτους είμαστε πλέον όλοι νεοφιλελεύθεροι.
Κάθε φορολογικό νομοσχέδιο ξεσηκώνει θύελλα γκρίνιας. Λογικό. Κανείς άνθρωπος δεν θέλει το κράτος συνεταίρο στην τσέπη του. Αλλά μόνο στην Ελλάδα υπάρχουν τόσο στερεότυπες αντιδράσεις. Υπάρχει, για παράδειγμα, η κλασική αριστερή γκρίνια. Αυτή ........εδράζεται στην εκτίμηση πως «οι έχοντες και κατέχοντες» φοροδιαφεύγουν. Μπορεί ο συντελεστής για τα υψηλά εισοδήματα να έχει φτάσει στο 45%, αλλά πάντα θα υπάρχουν εκείνοι οι παραοικονομούντες που ξεφεύγουν από την τσιμπίδα της εφορίας. Είναι ένα καταλυτικό επιχείρημα, το οποίο δεν μπορεί να αντικρούσει κανείς: και σε ένα ιδανικό φορολογικό σύστημα, όπου δεν φοροδιαφεύγει κανείς, πάντα θα υπάρχει η υποψία ότι κάποιος –που δεν ξέρουμε– φοροδιαφεύγει.
Μετά υπάρχει η γκρίνια «για τον φουκαρά». Αυτή εκδηλώθηκε τις προηγούμενες ημέρες, με το κίνημα των ΜΜΕ υπέρ των απολυμένων. Η ανακοίνωση περί φορολόγησης των αποζημιώσεων με κλιμακωτό συντελεστή ξεσήκωσε αντιδράσεις από δεξιά κι αριστερά. Μόνο που αυτή η φορολογία υπήρχε: ήταν 20% για αποζημιώσεις άνω των 20.000 ευρώ. Με τη νέα κλίμακα (η οποία ξεκινά με αφορολόγητο 30.000), όσοι απολυμένοι παίρνουν αποζημίωση κάτω των 150.000 ευνοούνται. Για παράδειγμα, κάποιος που έπαιρνε αποζημίωση 60.000 ευρώ, με το παλιό καθεστώς θα πλήρωνε 12.000. Με το νέο μόνο 3.000 ευρώ. Αντιθέτως, κάποιος που παίρνει αποζημίωση 200.000 ευρώ, με το παλιό καθεστώς πλήρωνε 36.000 με το νέο 46.000 ευρώ.
Υπάρχει η γκρίνια περί αναποτελεσματικότητας. Αυτή λέει ότι οι υψηλότεροι φόροι είναι κίνητρο για μεγαλύτερη φοροδιαφυγή. Αυτό είναι αληθές: με μηδενική φορολογία κανείς δεν θα είχε κίνητρο να φοροδιαφύγει. Από την άλλη, όμως, δεν έχει βρεθεί εκείνος ο μαγικός συντελεστής, που θα μειώνει τη φοροδιαφυγή και θα πληρώνει τους (υπέρογκους) λογαριασμούς του κράτους. Η δε πρόσφατη ελληνική εμπειρία έδειξε ότι, παρά τη μείωση των φορολογικών συντελεστών που έκανε ο κ. Αλογοσκούφης, η φοροδιαφυγή αυξήθηκε.
Τέλος, υπάρχει η γκρίνια για την ετερογονία των σκοπών. Υπάρχουν πολλοί που θέλουν να πληρώσουν αλλά φοβούνται πως θα πληγούν υψηλότερα αγαθά. Οι ιεράρχες, για παράδειγμα, αναφέρουν ότι η φορολόγηση των προσόδων της εκκλησιαστικής περιουσίας θα μειώσει το φιλανθρωπικό τους έργο (για το οποίο φυσικά δεν βγαίνει ισολογισμός για να ξέρουμε τι εισπράττει και τι ξοδεύει) και οι δικηγόροι ότι η επιβολή ΦΠΑ θα αποτρέψει τους φτωχούς να προσφεύγουν στη Δικαιοσύνη.
Γι’ αυτό, ο μόνος φορολογικός νόμος που ταιριάζει στην Ελλάδα είναι της μηδενικής φορολόγησης. Η Εκκλησία θα προσφέρει περισσότερα γεύματα στους αναξιοπαθούντες, οι δικηγόροι θα έχουν περισσότερες υποθέσεις και η φοροδιαφυγή θα είναι μηδενική.
Πασχος Μανδραβέλλης ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου