Φαρσί...

Της Άννας Δαμιανίδη
Αυτό το αγόρι από το Αφγανιστάν μπορεί και να το είχα συναντήσει. Για μια στιγμή σκέφτηκα ότι θα είναι ο Σερζάι, εκεί παλεύει κι αυτός, ανάμεσα στα σκουπίδια και στις χλωμές ευκαιρίες που του δίνει ίσως η μεγαλούπολη, που προσπαθώ εγώ να τον πείσω ότι δίνει η μεγαλούπολη, επειδή είναι νέος, έξυπνος, πρόθυμος και ευγενικός, και να μην απελπίζεται. Στη γειτονιά μας τα αγόρια του Αφγανιστάν μπερδεύονται φατσικά με τα αγόρια της Αθήνας και τα παιδιά του Πειραιά.

Είναι ξανθά και με λευκό δέρμα, το μόνο που τα ξεχωρίζει είναι που δεν...

...μιλάνε φαρσί τα ελληνικά. Μιλάνε όμως φαρσί τα φαρσί, έτσι τη λένε τη γλώσσα τους, όπως έμαθα εδώ και αρκετά χρόνια, όταν πρωτοήρθαν στα μέρη μας και κάτι αρχίσαμε κι εμείς να υποψιαζόμαστε για τον μεγάλο κόσμο. Τώρα έχει περάσει καιρός και δεν μπορούμε πια να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε ποιοι είναι αυτοί που ψάχνουν στα σκουπίδια και κινδυνεύουν να συναντήσουν τις βόμβες όταν κρύβονται στα παλιοπράματα. Αλλά μπορεί το πράγμα να φαίνεται περίπλοκο σε ανθρώπους που αναζητούν ιδεολογική καθαρότητα και χρησιμοποιούν τα σκουπίδια για την κάθαρση που ονειρεύονται. Αυτοί οι μαχητικοί και αδιάλλακτοι άνθρωποι ίσως να μην καταλαβαίνουν πράγματι.

Μένουν σε γειτονιές πιο βόρειες, πιο καθαρές και κυρίως πιο αθώες. Δεν καταλαβαίνουν ότι οι βόμβες σε σκουπίδια των Πατησίων θα σκάσουν στις ζωές των μεταναστών, ακόμα κι αν δεν τις πιάσει κανένα παιδί στα χέρια του. Δεν καταλαβαίνουν ότι όσο αυτοί οργίζονται και εκρήγνυνται με τρόπους που τους φαίνονται καθαγιασμένοι, διότι βρίσκονται πια σε στάδια θρησκευτικών εξάρσεων, τόσο οι κυνηγημένοι αυτής της πόλης και της χώρας θα εξαθλιώνονται περισσότερο, και θα μισούνται, και θα σκοτώνονται, πληρώνοντας τη διαμάχη.
Από τη στήλη "Αναλώσιμα" - ΝΕΑ