Μια άλλη Γαλλία...

Λώρη Κέζα
Καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει κατά βούληση. Το 53% των γάλλων ψηφοφόρων απείχε από τον πρώτο γύρο των περιφερειακών εκλογών την Κυριακή. Οι προοδευτικές δυνάμεις, που είχαν το μεγαλύτερο ποσοστό, ονειρεύονται να επικρατήσουν στον δεύτερο γύρο φτιάχνοντας ενιαίο μέτωπο με Σοσιαλιστές, Πράσινους και Κόκκινους. Η Ακροδεξιά νιώθει να δικαιώνεται με το αιφνίδιο 12% που έλαβε.
Και ο Νικολά Σαρκοζί βρίσκει την αισιόδοξη πλευρά της περιφρόνησης: οι δικοί του άνθρωποι δεν έφυγαν προς το Κέντρο, άρα μπορεί να τους ξαναφέρει στον...
ίσιο δρόμο του UΜΡ, της Ενωσης για ένα Λαϊκό Κίνημα.

Θεωρεί ότι η αδιαφορία είναι ένας εύκολος αντίπαλος, πιο εύκολος από έναν μετανιωμένο ψηφοφόρο. Εξ ου και ο γάλλος πρόεδρος είπε ότι δεν θα μετακινηθεί ο ίδιος από τις θέσεις του. Θα επιμείνει στις προτάσεις του ευελπιστώντας να ξανακερδίσει τους αποκαρδιωμένους.

Ορισμένοι αναλυτές δηλώνουν σοκαρισμένοι από τα αποτελέσματα.

Δεν νοείται να αδιαφορεί ένας στους δύο ψηφοφόρους, δεν έχει γίνει ποτέ ξανά.

Οι Γάλλοι είναι κατ΄ εξοχήν πολιτικά όντα.

Συνδικαλίζονται, οργανώνονται και αφιερώνονται σε μια πρακτική που άλλοι λαοί έχουν ξεχάσει: συζητούν. Ο δημόσιος πολιτικός διάλογος είναι ζωντανός στη Γαλλία με έναν ουσιαστικό τρόπο, συνδυάζοντας πάντοτε την οικονομική θεωρία, τον στοχασμό, την ανάλυση. Αν άλλαξε κάτι την τελευταία διετία που ο κ. Σαρκοζί ανέλαβε το πηδάλιο της χώρας, είναι ότι έδωσε υλικό για κουτσομπολιό. Μετατόπισε το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης στο μπλου τζιν της Κάρλα Μπρούνι, στις αγκαλίτσες που έκαναν στην Αίγυπτο, στα δαχτυλίδια και γενικώς στα προσωπικά τους. Προκάλεσε όλο αυτό το σόου την αποχή; Οχι, αλλά πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε ως συμπτώματα της ίδιας ασθένειας, μιας ηθελημένης αποστασιοποίησης.

Ο κ. Σαρκοζί μοιάζει ψύχραιμος. Δεν πάει μακριά για να παρηγορηθεί, ως την προηγούμενη αναμέτρηση στις περιφερειακές εκλογές. Το 2004 οι Σοσιαλιστές είχαν κερδίσει στις μικρές κάλπες, αλλά δεν κατάφεραν να μετατρέψουν τα τοπικά αποτελέσματα σε κεντρική νίκη.

Είδαν τον Σαρκοζί να γίνεται πρόεδρος το 2007. Ο πρόεδρος θεωρεί ότι ένα απογοητευτικό αποτέλεσμα στον δεύτερο γύρο δεν σημαίνει πως χάθηκε ο θώκος στις επόμενες προεδρικές εκλογές. Δεν τον προβληματίζει καν η διαφυγή προς το Μέτωπο του Λεπέν. Αυτοί οι ελαφρώς πιο συντηρητικοί επανέρχονται εύκολα: Αρκούν μερικές κορόνες για τους μετανάστες και την ασφάλεια, ζητήματα στα οποία ο κ. Σαρκοζί είχε επενδύσει προκειμένου να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας. Εσχάτως αμέλησε τη λατρεμένη φιλολογία των λαϊκών στρωμάτων για τον εξισλαμισμό της Βαστίλλης, για τα παλιόπαιδα των φτωχών προαστίων, για τους έγχρωμους που παίρνουν τις δουλειές των ντόπιων. Αρκούν μερικές δηλώσεις, συγκρατημένα ακροδεξιές, ώστε να πάρει πίσω λίγους πόντους από το χαμένο ποσοστό.

Ο κήπος των εντυπώσεων είναι το οικείο πεδίο του γάλλου προέδρου.

Αρέσκεται να φτιάχνει καταστάσεις στα μίντια με τρόπο ασυνήθιστο για τα γαλλικά δεδομένα. Να μην ξεχνάμε ότι ο Φρανσουά Μιτεράν είχε εξώγαμη θυγατέρα και κανένας δεν έγραψε λέξη ως την ημέρα της κηδείας του, όταν δηλαδή εκείνη αποφάσισε να σταθεί ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Ο Νικολά Σαρκοζί έφερε έναν αμερικανικό αέρα στα Ηλύσια Πεδία και ερωτήματα επιπέδου «τι σκύλο θα πάρει ο πρόεδρος στον Λευκό Οίκο;». Ολα αυτά είναι ενδιαφέροντα σε περιόδους ευημερίας, σε άλλα μήκη και πλάτη της Γης. Στη Γαλλία, παρά τα πρώτα δείγματα αδιαφορίας των πολιτών για τα δημοκρατικά δικαιώματα, παρά την τροφοδότηση των περιοδικών με χαριτωμένα ενσταντανέ του προεδρικού ζεύγους, υπάρχουν ακόμη Γαλάτες που αντιστέκονται. Ισως είναι λιγότεροι αυτοί που ψηφίζουν, όμως δεν θα αφήσουν καμία ηγεσία στην ησυχία της. Οσο η ανεργία ανεβαίνει προς το 10% και η ύφεση υποβαθμίζει τη ζωή χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων, μεγαλώνει το πάθος των διαδηλώσεων. Η συμμετοχή λιγοστεύει ως «κουκιά», δεν υπάρχουν όμως ανάλογα δείγματα κοινωνικής παραίτησης.
TO BHMA.