Βίτσια...

Του Δημήτρη Μητρόπουλου
«Η ΕΥΡΩΠΗ - τι νούμερο τηλεφώνου;». Η ατάκα αυτή του Χένρι Κίσινγκερ από τη δεκαετία του ΄70 μάς θυμίζει πώς βλέπει η αμερικανική ελίτ τη Γηραιά Ήπειρο. Η αντίληψη αυτή δεν είναι άσχετη με τις απόψεις του Τζόζεφ Στίγκλιτς για τα προβλήματα της Ελλάδας μέσα στην ευρωζώνη.

Ο ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΑΣ οικονομολόγος μίλησε για «φετιχισμό των ελλειμμάτων» και ζήτησε από την Ευρώπη «περισσότερη αλληλεγγύη» για την Ελλάδα. Είναι μια
προσέγγιση που μάς βολεύει. Και η αλήθεια είναι ότι και αυτό που είπε ο Στίγκλιτς για τον Πρωθυπουργό, πως ήταν «ο αστέρας του Νταβός», βόλεψε και τον Γιώργο Παπανδρέου. Αποδίδει όμως η προσέγγιση αυτή την πραγματικότητα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

ΜΙΛΩΝΤΑΣ για φετίχ, η Αμερική είναι μια χώρα που φουσκώνει και ξεφουσκώνει την οικονομία της σαν πλαστική κούκλα. Επί Ομπάμα, ας πούμε, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν έλλειμμα πάνω από 10%. Αλλά η Αμερική είναι χώρα με ελαστική αγορά εργασίας. Οι επιχειρήσεις πτωχεύουν και οι εργαζόμενοι απολύονται, επιτρέποντας στην οικονομία να μεταλλάσσεται. Το κράτος είναι μικρό και ο ιδιωτικός τομέας κυρίαρχος. Τέλος, η παντοκρατορία του δολαρίου επιτρέπει στην κυβέρνηση να δανείζεται μερικά τρισ. ανάλογα με τις ανάγκες της. Άλλωστε, η αμερικανική αγορά ομολόγων φημίζεται για τη ρευστότητά της.

ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟ αυτά δεν ισχύει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ευρωζώνη είναι καλάθι άνισων οικονομιών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ομοσπονδιακό κράτος- κοινώς, κάθε κυβέρνηση έχει την πολιτική της και διαφορετικό εκλογικό κύκλο. Ούτε μπορεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να τυπώνει χρήμα όπως η αμερικανική «Φεντ». Όσο για την Ελλάδα, το έλλειμμα δεν είναι φετίχ, αλλά βίτσιο του δημόσιου τομέα. Τα βίτσια πληρώνονται και, αν τα λεφτά είναι δανεικά, τόσο το χειρότερο. Ακόμη χειρότερα: η ελληνική οικονομία είναι γεμάτη αγκυλώσεις. Οι επιχειρήσεις δεν έχουν δυναμισμό και η αγορά εργασίας δεν έχει ελαστικότητα.

ΦΤΑΙΕΙ Η Ευρώπη για το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε; Ή μήπως ότι ζήσαμε μια χαμένη δεκαετία, όπου διαδοχικές κυβερνήσεις δεν τόλμησαν τις παρεμβάσεις που θα έκαναν την Ελλάδα ανταγωνιστική; Κακά τα ψέματα, για την Ελλάδα η ΟΝΕ ήταν πρόσκληση προσαρμογής. Η προσαρμογή δεν επιχειρήθηκε γιατί ουδείς ήθελε να βάλει την κοινωνία στη βάσανο των αλλαγών. Αποτέλεσμα; Πρώτα ζητήσαμε να μπούμε στο ευρώ και τώρα ζητάμε να βγει ευρω-ομόλογο. Γίνεται όμως να δανειζόμαστε με εγγύηση των Γερμανών, για να κάνουμε ό,τι θέλουμε τα λεφτά;

ΕΡΩΤΗΜΑ: Μήπως ο νομπελίστας εξ Αμερικής μάς χαϊδεύει λίγο τ΄ αυτιά;
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕς από τα ΝΕΑ