Έκθεση Ιδεών, «Οι Απόκριες» ...

Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ
ΟΙ ΑΠΟΚΡΙΕΣ είναι ένα από τα ήθη και έθιμα της πατρίδας μας. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό το συγκεκριμένο ήθος και έθιμο, πάντως είναι πολύ ωραίο και υπάρχει από αρχαιοτάτων χρόνων, τότε που ήτανε μικρή η γιαγιά μου! Όλοι ντύνονται μασκαράδες και όλοι οι άντρες ντύνονται γυναίκες, γιατί λέει η μαμά μου ότι τους βγαίνει το αδερφίστικο που το καταπιέζουν όλο τον χρόνο.

Πριν από τις Απόκριες είναι Τσικνοπέμπτη που είναι ένα άλλο...

ήθος και έθιμο της ωραίας μας πατρίδας. Την Τσικνοπέμπτη ο κόσμος πάει σε ταβέρνες και τρώει κρέας.

Πήγαμε κι εμείς πέρσι στου Μήτσουλα που έχει ταβέρνα στη γωνία και κάτσαμε ο ένας πάνω στον άλλον, τόσο κόσμο που είχε. Μια ξανθιά έκατσε πάνω στον μπαμπά μου κι η μαμά μου της τράβηξε μια μπουνιά και την έριξε χάμω και φάνηκε το βρακί της.

Η ΤΑΒΕΡΝΑ του Μήτσουλα δεν είναι του Μήτσουλα γιατί ο Μήτσουλας πέθανε. Και ήταν κάτι γκαρσόνια που είχαν φρικάρει με τον κόσμο και αντί να σερβίρουν, βριζόντουσαν μεταξύ τους. Δύο πιάστηκαν στα χέρια γιατί ο καθένας έλεγε ότι το τραπέζι 12 ήταν του άλλου. Και όσο αυτοί δερνόντουσαν, το τραπέζι 12 σκυλοπείναγε. Και μετά, για να μας προλάβουν όλους, άρχισαν να εκτοξεύουν παϊδάκια και κοψίδια πάνω απ΄ τα κεφάλια μας. Και μια σπαλομπριζόλα βρήκε στο μάτι τον μπαμπά μου και τρέχαμε στα εφημερεύοντα. Πρήστηκε, τουμπάνιασε το μάτι του και όλη νύχτα η μαμά μου του έκανε κομπρέσες με χαμομήλι και ο μπαμπάς μου έλεγε «καυτή την έκανες, την σπαλομπριζόλα μου μέσα»!

Και μετά έρχεται η Καθαρά Δευτέρα, που δεν τις τρώω τις σουπιές και που η ταραμοσαλάτα είναι ροζ γι΄ αυτό είναι το αγαπημένο φαγητό της Μπάρμπι!

ΕΜΕΙΣ ΦΕΤΟΣ τις Απόκριες λεφτά δεν είχαμε στο σπίτι- τον Αλμούνια μου μέσα! Γι αυτό με ντύσανε πρωταθλητή. Μου βάλανε δηλαδή τη φόρμα που φοράω στο σχολείο, τα αθλητικά μου παπούτσια, μου κρέμασαν κι ένα μετάλλιο, μου κοτσάρανε κι ένα στεφάνι ελιάς. Ελεεινό θέαμα, με έβλεπαν οι άνθρωποι στον δρόμο και δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά τους. Εγώ ήθελα να ντυθώ πριγκίπισσα ή βασίλισσα της νύχτας, αλλά δεν είχαμε μία. Κι έτσι ντύθηκα Πύρρος Δήμας.

Τον αδελφό μου τον ντύσανε διαβολάκι. Τρία χρόνια τώρα διαβολάκι τον ντύνουν γιατί δεν έχουμε λεφτά για καινούργια στολή. Ο αδελφός μου ψήλωσε κι είδαμε και πάθαμε να τον στουμπώσουμε στη στολή. Τον έκοβε στον καβάλο και τον πονούσε το πουλί του κι έκλαιγε. Πήρε εισπνοή όταν τον ντύσαμε και εκπνοή τρεις ώρες μετά που τον ξεχτίσαμε.

Στον δρόμο που βγήκαμε, γέλαγε κάθε πικραμένος. Πρώτη φορά έβλεπαν διαβολάκι κατακόκκινο, έτοιμο να σκάσει με παντελόνι βερμούδα. Και ο αδελφός μου όλο έκλαιγε και για να τον παρηγορήσουμε του πήραμε σερπαντίνες και κομφετί. Το κομφετί είναι ουσιαστικό ουδετέρου γένους: Το κομφετίτου κομφετιού- τα κομφετιά- των κομφετιών. ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ Κυριακή θα μας πάνε στο Ζάππειο βόλτα. Εκεί που πάνε όλα τα παιδάκια και φοράνε κάτι χρυσά κουρέλια από κάτω και το μπουφανάκι από πάνω, μια αθλιότητα. Και θα μας πάνε κι εμάς. Τον Πύρρο Δήμα και το διαβολάκι βερμούδα. Δεν φτάνει που μας κράξανε στη γειτονιά, θα μας κράξουν και στο Ζάππειο. Η απόλυτη ξευτίλα! Πέρσι που πήγαμε, η μαμά είπε στον μπαμπά να μας πάρουν μαλλί της γριάς και ο μπαμπάς τής είπε, «άμα θες μαλλί της γριάς, να φας της μάνας σου»! Και τσακώθηκαν και μας χάζευε όλο το Ζάππειο και μετά ταΐσαμε ψίχουλα τα παπάκια.

ΜΑΣΚΕΣ δεν μας αγόρασαν. Γιατί είπε ο μπαμπάς μου ότι μάσκες φοράμε όλο τον χρόνο. Μάσκα στη δουλειά, μάσκα στο γραφείο, μάσκα στο σχολείο, μάσκα στον δρόμο, μάσκα παντού! Όλοι με μια μάσκα κυκλοφορούμε πια, οπότε τι να βάλουμε;

Μάσκα πάνω στη μάσκα;

Αυτό είναι το ωραίο ήθος και έθιμο της Αποκριάς. Και ο αδελφός μου κι εγώ έχουμε αγχωθεί για του χρόνου. Γιατί η βερμούδα θα του ΄χει γίνει σώβρακο και εμένα θα με ντύσουν Πατουλίδου!
ΤΑ ΝΕΑ