Η σκέψη θέλει χαμηλά λιπαρά...

Της Πόπης Διαμαντάκου
Αν και θαμμένος κάτω από τόνους τηλελιπώδους ιστού ο «κοινός νους», αρκεί μια καλή στιγμή «τσαντιριώτικης» σάτιρας να τον θυμίσει και αρκεί μια άλλη, ενημερωτικής τηλεοπερέτας, για να τον ξανακαταργήσει.

«Oι σχέσεις έχουν τη διάρκεια που έχουν και τα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένες» ήταν η φράση που συμπύκνωσε την κριτική του Λάκη Λαζόπουλου για το...

...διαζύγιο- υπερπαραγωγή της πρωινατζούς και ξεσήκωσε το ενθουσιώδες χειροκρότημα του κοινού που παρακολουθούσε το «Τσαντίρι» του. Τα είπε όλα με τη φράση αυτή, όχι μόνο για τη σχέση που έχει γίνει βούκινο των μεσημεριανάδικων, αφού την προσέφερε ως εκλεκτό κουτσομπολίστικο «έδεσμα» το ζεύγος των πρωταγωνιστών της, αλλά για κάθε σχέση, κάθε μορφής, ακόμη και εκείνη των πολιτών με τους πολιτικούς. Μήπως τα σαθρά υλικά αυτής της τελευταίας δεν είναι που πληρώνουμε απαξάπαντες πολύ ακριβά; Ωστόσο, η διαπίστωση του Λάκη δεν είναι διόλου αποτέλεσμα εξέχουσας σοφίας. Αντανακλά απλώς τον «κοινό νου», τη λαϊκή σοφία που κοντεύει να πνιγεί κάτω από τους τόνους του λιπώδους τηλεπολτού με τον οποίο βομβαρδίζεται και την οποία επιμένει να αναδεικνύει στις καλές της στιγμές η «τσαντιριώτικη» σάτιρα. Στο κάτω κάτω, ακριβώς αυτή είναι η δουλειά της. Πολύτιμη και λυτρωτική όταν βρίσκει την ουσία της, όταν αναζητεί σταθερές λαϊκών βιωμάτων και εμπειριών και τις αναδεικνύει σαν «ιερά» σωσίβια της λαϊκής σκέψης. Τι σοφό είπε ο Λάκης; Αυτό που όλοι γνωρίζουμε, ότι «σχέσεις φτιαγμένες από γυαλί κάποτε θα ραγίσουν». Εννοώντας όχι μόνο το σόου «γάμος- διαζύγιο» των Λατσιομενεγάκηδων, αλλά όλων εκείνων των ιδιωτικών σχέσεων που γίνονται σίριαλ προς πώληση, εκτίθενται στις κάμερες για να στηρίξουν καριέρες στη σοουμπίζ.

Όλα αυτά θύμισε το προχθεσινό έκτακτο «Αλ Τσαντίρι», από το οποίο ξεχωρίσαμε τη σκηνή κατά την οποία ο Λαζόπουλος με αναμαλλιασμένη ξανθιά περούκα εμφανιζόταν υποτίθεται στο βήμα της ελληνικής Βουλής, άδοντας σαν Μενεγάκη άσμα σατιρικό, πλήρες υπονοουμένων, για τα «άπλυτα» της προσωπικής της ιστορίας. Ήταν μια στιγμή που αποτύπωνε ιδανικά τη μαζική ύπνωση, τον ύπουλο ολοκληρωτισμό της κουτσομπολίστικης σαχλαμαροσύνης, που έχει κυριεύσει κάθε πτυχή του δημόσιου βίου, κάθε πτυχή της σκέψης. Και η αλήθεια είναι ότι έχει φτάσει σε εμετική υπερβολή η ενασχόληση με τα δήθεν διαζύγια και τις δήθεν επανασυνδέσεις της πρωινατζούς με τον πατέρα των παιδιών της. Έλεος πια με το μάρκετινγκ αυτής της προσωπικής σχέσης, που πότε στηρίζεται σε ανακοινώσεις περί διαζυγίου ζητώντας μάλιστα «σεβασμό προς τα παιδιά» και πότε σε κοινές εμφανίσεις α λα μπρατσέτα σε πολυσύχναστα κέντρα μετά τον σάλο που έχουν προκαλέσει, με τις οποίες είναι επόμενο να ανανεώνουν τον κύκλο των κουτσομπολιών. Δουλευόμαστε;

Είναι πλέον πασιφανής η εκμετάλλευση της ιδιομορφίας της εγχώριας τηλεόρασης για προσωπικά οφέλη. Ακόμη κι ένας ατζαμής στα τηλεοπτικά κόλπα θα μπορούσε να διακρίνει την ευκολία με την οποία προκάλεσαν τη μεσημεριανάδικη βιομηχανία να ασχολείται αποκλειστικώς μαζί τους και την ευκολία κατόπιν με την οποία συντηρούν το τηλεοπτικό ενδιαφέρον για το ζήτημά τους. Το έκαναν οι δυο τους κατόπιν κοινής συμφωνίας, το έκανε ο ένας εκ των δύο για δικούς του λόγους- μήπως για να στριμώξει τον άλλον;- πάντως το κόλπο έπιασε μια χαρά. Εις υγείαν του χαζοβιόλη τηλεθεατή!

Χειρότερα κόλπα, τα δήθεν «ενημερωτικά»
Δεν είναι αυτές οι μόνες και οι χειρότερες υπερβολές μιας τηλεόρασης που φαίνεται να έχει καταλύσει κάθε έννοια λογικής, σύνεσης και δημοκρατικής ευαισθησίας τόσο που ούτε ένας άδικος θάνατος πολίτη να μην προκαλεί δέος ώστε να σταματούν οι τηλεπαραθυράτες σκηνοθεσίες και φλυαρίες για να αναζητηθούν τα πραγματικά αίτια. Είδαμε στο τηλεπαράθυρο του Αυτιά έναν εκ των αστυνομικών που πήραν μέρος στη μοιραία συμπλοκή στον Βύρωνα, όπου από ανταλλαγή πυρών με κακοποιούς σκοτώθηκε ένας 25χρονος διερχόμενος. «Κελεπούρι» για την εκπομπή, αφού εμφανιζόταν αυτοπροσώπως σαν πρωταγωνιστής αστυνομικού δράματος και έπαιζε τον ρόλο του, όπως απαιτούσε η τηλεσκηνοθεσία: διαπληκτιζόταν με πανελίστες, απαντούσε στον Αυτιά, ο οποίος με τη σειρά του φρόντιζε να του χαϊδεύει τα αυτιά ωθώντας τον να αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο και να ανεβάζει τους τόνους υπεράσπισης των συναδέλφων του και του εαυτού του.

Αν είναι δυνατόν μια στιγμή τόσο δραματική, μια υπόθεση ευαίσθητη για τη λειτουργία της Αστυνομίας, για τα προβλήματα και τις νοοτροπίες που τη διέπουν να «εκδικάζεται» στου Αυτιά, προσφέροντας θέαμα σαν οποιαδήποτε τηλεοπερέτα.
NEA