Είναι η Google το «κακό παιδί» του Διαδικτύου; ...

Είναι άραγε διατεθειμένη να βάλει νερό στο κρασί της η Google, ιδιοκτήτρια της πλέον διαδεδομένης μηχανής αναζήτησης του Διαδικτύου; Θα δεχθεί να μοιραστεί μεγαλύτερο ποσοστό από τα κέρδη που αποφέρει η δραστηριότητά της; Πριν από έναν χρόνο κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο. Σήμερα όχι πια: οι εταίροι της στη βιομηχανία περιεχομένου- εκδόσεων γίνονται όλο και πιο δραστήριοι, ακόμη και εκδικητικοί.

Ο μεγιστάνας των ΜΜΕ Ρούπερτ Μέρντοκ, ιδιοκτήτης της «Wall Street Journal» και των «Τimes», απειλεί να...

αποσύρει τις εφημερίδες του από τη μηχανή. Οι εταιρείες Vivendi Universal, Sony και ΕΜΙ έχουν λανσάρει τον ιστότοπο μουσικών βίντεο Vevo, ενώ η Google, ιδιοκτήτρια του ΥouΤube, περιορίζεται απλώς στον ρόλο του παρόχου. Κατηγορούμενος για «αντιποίηση» συγγραφικών δικαιωμάτων, ο αγέρωχος γίγας του Διαδικτύου έχασε τη δίκη με τον εκδοτικό οίκο La Μartiniere. Και η γαλλική κυβέρνηση ανέθεσε στην Αρχή Ανταγωνιστικότητας να εξετάσει αν η Google διαταράσσει συστηματικά την αγορά της διαφήμισης.

Οι σχέσεις των γάλλων εκδοτών με τον αμερικανικό όμιλο ήταν πάντοτε αμφιλεγόμενες. Εξαρτώνται σε μεγάλο μέρος από τη μηχανή της, που είναι δωρεάν για τους χρήστες. Οι κακές συστάσεις από ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται από επτά στους 10 χρήστες ισοδυναμούν με ανωνυμία στο Διαδίκτυο. Προκειμένου να εξασφαλίσουν την παρουσία τους μέσα στις απαντήσεις που προκύπτουν από τις ερωτήσεις των χρηστών του Διαδικτύου, οι πελάτες ξοδεύουν σημαντικά ποσά σε «λέξεις-κλειδιά». Και το χρήμα καταλήγει κατευθείαν στα ταμεία της Google.

Κατηγορούν όμως τον όμιλο ότι δεν τους αποζημιώνει για την πελατεία που δημιουργεί το περιεχόμενό τους στις άλλες διαδικτυακές υπηρεσίες του: στο ανθολόγιο πληροφοριών Google Αctualites ή στη βιβλιοθήκη Google Liνres. Η απογοήτευση επιτείνεται εκ του γεγονότος ότι η Google εξακολουθεί να θησαυρίζει, παρά την οικονομική κρίση. Το 2009 είχε τζίρο 23,65 δισ. δολαρίων (16,8 δισ. ευρώ) με καθαρά κέρδη 6,52 δισ., την ώρα που οι περισσότεροι εκδότες δεν καταφέρνουν να επωφεληθούν από την επανάσταση του Διαδικτύου.

Αυτή είναι η αλήθεια για τον Τύπο καθώς μειώνονται συνεχώς οι κυκλοφορίες των εφημερίδων, που βλέπουν ότι η κλασική διαφήμιση δεν επαρκεί για να εξασφαλισθεί η επιβίωσή τους, χωρίς την επικουρία της διαφήμισης που προέρχεται από τους διαδικτυακούς τόπους. Η μουσική έχει πάθει τη μεγαλύτερη ζημιά: μέσα σε έξι χρόνια η αγορά των CD στη Γαλλία παρουσιάζει κάμψη μεγαλύτερη από 50% (700 εκατ. ευρώ το 2008), ενώ η ψηφιακή μουσική δεν αποφέρει παρά μόνο 50 εκατ. ευρώ τον χρόνο.

Η Google αρνείται αυτές τις κατηγορίες. Ο γενικός διευθυντής της «Wall Street Journal» Ερικ Σμιτ είπε τις προάλλες ότι η μηχανή αναζήτησης προσφέρει στις εφημερίδες «100.000 ευκαιρίες το λεπτό για να κερδίσουν πιστούς αναγνώστες και να δημιουργήσουν έσοδα». Χωρίς να το λένε, πολλοί σκέπτονται ότι οι εκδότες πληρώνουν την ανικανότητά τους για ανανέωση.

Η κακή εικόνα όμως του ομίλου - ο Μέρντοκ δεν δίστασε να τους αποκαλέσει «κλέφτες»- θα μπορούσε να έχει αντίκτυπο στους διευθυντές του. Μετά τη Μicrosoft, που έζησε πολύ καιρό με τη ρετσινιά του «Μεγάλου Αδελφού» της πληροφορικής, οι δύο ιδρυτές της Google Σεργκέι Μπριν και Λάρι Πέιτζ, οι άνθρωποι που έχτισαν την αυτοκρατορία τους επάνω στο σλόγκαν «Don΄t be evil!» («Μην είσαι κακός»), δεν έχουν καμία διάθεση να γίνουν τα «κακά παιδιά» της υψηλής τεχνολογίας.

Υπάρχει επιπλέον ο κίνδυνος να περάσουν οι εκδότες στον ανταγωνισμό. Ο Ρούπερτ Μέρντοκ άφησε να πλανάται η απειλή ότι θα μπορούσε να επιλέξει την Βing, τη μηχανή αναζήτησης της Μicrosoft, που προσφέρει περισσότερες δυνατότητες προβολής των εφημερίδων του. Από την άλλη πλευρά, η Αpple αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο διαπραγματεύσεων με τα ΜΜΕ προκειμένου να τους παρέχει τη δυνατότητα να λανσάρουν προσφορές έναντι αντιτίμου στη μελλοντική ψηφιακή ταμπλέτα της.

Η Google δεν έχει κανένα συμφέρον να τα χαλάσει με τους εκδότες. Προκειμένου να συνεχίσει την ανάπτυξή της χρειάζεται την ύλη τους. Οσο πιο ενημερωτική η μηχανή της τόσο περισσότερο χρησιμοποιείται και τόσο περισσότερα χρήματα κερδίζει. Οταν εξαφανίζεται ένας εκδότης η Google χάνει πρώτη.

Για να αποκατασταθεί η ισορροπία δυνάμεων οι εκδότες πρέπει να το παίξουν πονηρά. Κατ΄ αρχάς, να ενεργήσουν ομαδικά. Και να μην τρέφουν μεγάλες ελπίδες ότι η Google θα τους πληρώσει για το υλικό που προσφέρουν. Το οικονομικό μοντέλο της στηρίζεται εν μέρει και στο γεγονός ότι δεν πληρώνει δεκάρα για τις παραπομπές της.

Πλέον πρόσφορος είναι ο δρόμος της πειθούς, να πουν δηλαδή: «Αφού ισχυρίζεστε ότι θέλετε να βοηθήσετε την ανθρωπότητα προάγοντας τη νεωτεριστική σκέψη, γιατί δεν χρηματοδοτείτε τη δημιουργία, δηλαδή τους συγγραφείς;».
CECILE DUCOURTIEUX, TO BHMA