Της Έλενας Ακρίτα...ΝΑΙ, ΟΧΙ, καλά ήτανε... Οικογενειακά... «Οικογενειακά» για τον Έλληνα είναι όταν βρίζουμε όλοι μαζί τη γαλοπούλα! Την βρίζουμε γιατί είναι ακριβή, την βρίζουμε γιατί είναι άνοστη, την βρίζουμε γιατί έχει χαζό ύφος!
Αυτό το καψερό το πουλί είναι για λύπηση: όλοι το σφάζουνε και κανείς δεν το τρώει! Πέφτουν πάνω στη γέμιση και ούτε που να το αγγίξουνε το κρέας που είναι σαν σόλα από μοκασίνι! Βλέπεις την πιατέλα με τη γέμιση άδεια, την πιατέλα με το κρέας φουλ! Κι αναρωτιέσαι γιατί...
...το σκοτώνουμε το ζωντανό, τζάμπα; Αφού ούτε εμείς δεν το τρώμε, την επόμενη μέρα! Αυτό το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, ποτέ δεν το κατάλαβα!
ΝΑΙ, ΟΧΙ, καλά ήτανε... Έκαναν επέλαση οι εξωγήινες τηλεμαγείρισσες κι άρχισαν να φτιάχνουν μελομακάρονα και κουραμπιέδες! Σε ποιον πλανήτη συμβαίνουν ακόμα αυτά, πείτε να διακτινιστώ! Τζάμπα πληρώνω τέλη κυκλοφορίας στο διαστημόπλοιο; Ποιες νοικοκυρές του 21ου αιώνα κάθονται χαρωπές, γελαστές, ντυμένες «διαφήμιση απορρυπαντικού» και πλάθουν κουραμπιεδάκια με τα δυο χεράκια;
Ποιες είναι, πού είναι; Πείτε μου, να πάω να προσκυνήσω το μουσειακό αυτό έκθεμα!
Γιατί εγώ γύρω μου βλέπω κάτι άλλες νοικοκυρές. Που είναι δούλες και κυρές- με έμφαση στο «δούλες». Που μεγαλώνουν παιδιά! Που χτυπάνε κάρτα σε μια άχαρη δουλειά! Που είναι συμβασιούχες ή άνεργες! Που τσακώνονται με τον άντρα τους. Που ζουν σε διαμερίσματα μεγέθους μπρελόκ. Που υπολογίζουν ότι θα βγουν στη σύνταξη στα 86 τους... Που τσιγαρίζουν το κρεμμυδάκι και το σβήνουν με μια εσάνς λεξοτανίλ να έρθει να δέσει το μείγμα. Σε ποιον πλανήτη συμβαίνουν ακόμα αυτά; ΕΤ, go home, γιατί τα νεύρα μου δεν είναι και στην καλύτερη κατάσταση!
ΝΑΙ, ΟΧΙ, καλά ήτανε... Τα μαγαζιά δεν δουλέψανε καθόλου, εκτός απ΄ τα μεγάλα, τα θηριώδη, τις κτηνάρες που- με τα σαγόνια του καρχαρία- κατάπιαν τα μικρά... Σε ένα τέτοιο πήγα κι εγώ να αγοράσω κάτι αυτοκόλλητα που έκαναν 1,98- που μου ζήτησε ο γιος μου, για να κολλάς τα πόστερ στον τοίχο. Η ουρά άρχιζε από το ταμείο και τελείωνε κάπου στον μαγευτικό Τυμφρηστό. Καθόμουνα χρόοονια τώρα με το σκατολοΐδι στο αριστερό χέρι, το δίευρο στο δεξί και βλαστήμαγα τη μαύρη μου τη μοίρα. Θα μπει το 2011 κι εγώ θα στέκομαι σε μια ουρά με ένα δίευρο στο χέρι. Μέχρι που θυμήθηκα πως, το πάλαι ποτέ, 2 ευρώ=700 δραχμές και ήρθα στα ίσα μου!
ΝΑΙ, ΟΧΙ καλά ήτανε... Μόνο να μπορούσα να επιμηκύνω τον χρόνο... Από μικρή που πήγαινα σχολείο μέχρι τώρα που πηγαίνει ο γιος μου, δεν μπορώ να ξεκολλήσω απ΄ το ίδιο τριπάκι: ότι οι γιορτές, όταν είναι μπροστά μας, θα κρατήσουνε κάτι μήνες, κι όταν είναι πίσω μας, κάτι δευτερόλεπτα... Στις 5 το απόγευμα είναι παραμονή Χριστουγέννων, στις 5.15 του Αϊ-Γιαννιού... Πώς περνάνε έτσι γρήγορα οι άτιμες; Σαν φευγαλέο θρόισμα σε διάφανη κουρτίνα...
ΝΑΙ, ΟΧΙ, καλά ήτανε... Αυτή την ηλίθια προσμονή να μπορούσα να τιθασεύσω... Αυτή την αίσθηση/ψευδαίσθηση ότι ο καινούργιος χρόνος θα αλλάξει τα πάντα στη ζωή μου... Θα ΄ρθει ο νέος «με τα δώρα, με τραγούδια, με χαρά»... Θα βουλώσει όλες τις τρύπες, θα κλείσει όλες τις πληγές, θα επουλώσει όλα τα τραύματα! Η νέα χρονιά θα είναι περίπατος σε λιβάδι με μαργαρίτες, πικ-νικ στο χορτάρι, μια βόλτα στην εξοχή, μια ατέλειωτη λιακάδα...
Αυτό δεν παλεύεται, δεν αντιμετωπίζεται, δεν νικιέται! Ελλοχεύει ύπουλα στα ξέφτια του παρελθόντος έτους σαν να σου την έχει φυλαγμένη... Οι «Μεγάλες Προσδοκίες» του Ντίκενς ωχριούν μπροστά στις δικές μας φαντασιώσεις... Που ξεβάφουν, ξεφτίζουν, καθώς οι μήνες περνούν... Και σου την πέφτουν πάλι στο τέλος του χρόνου... Κι όταν στον απολογισμό του χρόνου που πέρασε μετρά τα θύματα, το μόνο που παραμένει αήττητο είναι το ζωτικό μας ψεύδος!
Ας το συντηρήσουμε, λοιπόν... Όσο αντέχουμε... Κι όσο μας αντέχει κι εκείνο! Χρόνια μας πολλά!
Αιχμές από τα ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου