Αποχαιρετισμός στα όπλα...

Τελευταίο του άρθρο σήμερα στο καθημερινό ΒΗΜΑ (θα συνεχίσει στο Κυριακάτικο) κι ο Ντερμπεντέρης αποφάσισε να αποχαιρετίσει τους αναγνώστες του με μια παράδοξη ομολογία. Δεν τους έλεγε ποτέ την αλήθεια. Αλλά, απλά, αυτά που ήξερε. Το ζήτημα όμως είναι αν ήξερε πολλά.
Αποχαιρετισμός
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ
Από τη Δευτέρα η στήλη μετακομίζει στα «Νέα». Ως εκ τούτου αυτές οι τελευταίες στιγμές στην τελευταία σελίδα του καθημερινού «Βήματος» παίρνουν έναν ανεπαίσθητο προσωπικό τόνο: δέκα χρόνια καθημερινότητας είναι ένα χρονικό διάστημα που δεν μπορεί να προσπεραστεί εύκολα.
Δεν θα...
μπω στον πειρασμό του απολογισμού. Θα σταθώ όμως σε κάτι που αποτελεί κατά τη γνώμη μου τον θεμέλιο λίθο της έντυπης δημοσιογραφίας: είναι η σχέση του δημοσιογράφου με τον αναγνώστη του. Εξω από αυτήν, είμαι απολύτως πεπεισμένος, δεν υπάρχει δημοσιογραφία και σίγουρα δεν υπάρχουν εφημερίδες.

Τι συνδέει λοιπόν τον δημοσιογράφο με τον αναγνώστη; Εχω την αίσθηση πως δεν είναι η συμφωνία ή η διαφωνία- και οι δύο συνυπάρχουν, όταν δεν διαδέχεται η μία την άλλη... Θέλω να πιστεύω ότι αυτό που και στη συμφωνία και στη διαφωνία συνδέει τον δημοσιογράφο με τον αναγνώστη είναι πρωτίστως η εμπιστοσύνη.

Η εμπιστοσύνη ότι διαβάζει έναν άνθρωπο που προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του με τον καλύτερο τρόπο. Εναν άνθρωπο ο οποίος μπορεί να έχει ατέλειες αλλά δεν κρύβει επιδιώξεις. Εναν άνθρωπο με τον οποίο του αρέσει να συνομιλεί, να μοιράζεται απόψεις και ανησυχίες, ακόμη κι όταν δεν συμπίπτουν με τις δικές του. Εναν άνθρωπο χωρίς υστεροβουλία, ο οποίος δεν κρύβεται στα δύσκολα και δεν πλέει απαραιτήτως με το ρεύμα.

Το σημειώνω διότι δεν το θεωρώ δεδομένο. Στη χώρα μας επικρατεί συνήθως η αντίληψη ότι η δημοσιογραφία είναι κάτι ανάμεσα σε αντιεξουσιαστική διαδικασία και σε άσκηση εκπροσώπησης του «λαού» ή του «πολίτη». Δεν το πίστεψα ποτέ. Ο δημοσιογράφος, κατά την άποψή μου, δεν είναι ούτε κοινωνικός αγωνιστής, ούτε κομματικός πολιτευτής, αλλά ένας επαγγελματίας άπατρις, άφιλος, ακομμάτιστος και, στο μέτρο του δυνατού, ανεπηρέαστος.

Κακά τα ψέματα, η ελαχιστοποίηση των εξαρτήσεων είναι η μοναδική πραγματική ισχύς της δημοσιογραφίας. Και υπό αυτήν την έννοια όχι μόνο δεν προσπάθησα ποτέ να εκπροσωπήσω τον αναγνώστη αλλά ούτε καν να τον κολακέψω. Συμφωνούσαμε; Συμφωνούσαμε. Διαφωνούσαμε; Διαφωνούσαμε. Και την επόμενη μέρα ξαναρχίζαμε από την αρχή. Κρατώντας το μέτρο των πραγμάτων.

Σε ό,τι με αφορά, βλέπετε, έχω πάντα στο μυαλό μου τη ρήση του μεγάλου Μπεν Μπράντλι ότι εμείς οι δημοσιογράφοι «δεν δημοσιεύουμε την αλήθεια, δημοσιεύουμε αυτά που ξέρουμε». Επί δέκα χρόνια μοιράστηκα με τους αναγνώστες του καθημερινού «Βήματος» απλώς αυτά που ήξερα. Τους ευχαριστώ.
ΒΗΜΑ