Περί τηλεκριτικής και άλλων παραλόγων...

Του Κοσμά Βίδου
Υστερα από αρκετά χρόνια ενασχόλησης με την τηλεκριτική, δηλαδή συνεχούς παρακολούθησης εκπομπών από νωρίς το πρωί ως αργά το βράδυ (το σπορ δεν είναι τόσο εύκολο και ανώδυνο όσο πιθανώς νομίζετε), δεν μπορώ να αποφασίσω αν φταίει το παρεχόμενο προϊόν ή τα δικά μου πειραγμένα νεύρα που όλα- σχεδόν όλα- μου φαίνονται από ανούσια έως άθλια. Εχει επέλθει, βεβαίως, μια φυσική κόπωση, γεγονός που με υποχρεώνει να γίνω πιο επιλεκτικός για να αντέξω. Ετσι έχω περιορίσει τα πρωινά τετ α τετ με τον Γιώργο Αυτιά (στα οποία δοκίμαζα κάποτε τις αντοχές μου), έχω κόψει εντελώς τα απογεύματα με την...

...Αννίτα Πάνια, τους ξεδοντιάρηδες Ρωμαίους της και τις μαραμένες Ιουλιέτες της, προσπαθώ να αποτοξινωθώ από Τατιάνες, Βάσιες, Χριστίνες και λοιπές εγχώριες Λουέλες Πάρσον. Δεν μπορείς όμως να γεμίσεις μια τηλεοπτική στήλη μόνο με ντοκυμαντέρ για το ζευγάρωμα του ιππόκαμπου ή τη λυσσαλέα μάχη της αρσενικής βερβερίτσας για επικράτηση στην περιοχή της, μπορείς;

Δυστυχώς το ψωμί του κριτικού τηλεόρασης βγαίνει συνήθως από την μπαγκατέλα. Αυτή ερεθίζει την περιέργεια του θεατή, όχι; Εσείς τι θα διαβάζατε πιο ευχάριστα, μια ανάλυση πάνω στον τελευταίο κύκλο επεισοδίων του «Παρασκηνίου» (μιας από τις καλύτερες παραγωγές από γενέσεως της ελληνικής τηλεόρασης) ή ένα ποτ πουρί από τα όσα ειπώθηκαν ανάμεσα στην Τατιάνα Στεφανίδου και στην Αντζελα Δημητρίου σε ένα πρόσφατο «Αξίζει να το δεις»; Αν απαντήσετε το πρώτο, ή ο δέκτης σας πιάνει μόνο κρατική τηλεόραση ή έχετε καταφέρει μέσα στο γενικό μπάχαλο να είστε ένας πραγματικά πνευματικός άνθρωπος. Αλί σ΄ εμάς, τους εθισμένους στην τηλεκατινιά.

Γιατί, άνθρωποι αδύναμοι είμαστε, εθιζόμαστε. Το είχα πάθει παλαιότερα, στα χρόνια της αθωότητας της trash ΤV, οπότε ξενυχτούσα με την κυρία Πατσιούρα του «Ερωτοδικείου». Τότε, απλός τηλεθεατής, δεν χρειαζόταν να έχω δίπλα μου το μπλοκ μου και να σημειώνω τα απίστευτα που ακούγονταν. Τα περισσότερα όμως τα θυμάμαι. Και, πιστέψτε με, είναι φαλτσάκια ασήμαντα και χαριτωμένα μπροστά σε αυτά που ακούγονται σήμερα από παρουσιαστές και παρουσιάστριες που όχι απλώς δεν θεωρούνται καλτ όπως ο «μίστερ εθνικά μπούτια» ή ο «εθνικός σταρ» αλλά αμείβονται με τα μεγαλύτερα μεροκάματα της αγοράς, ποζάρουν στα εξώφυλλα των περιοδικών, έχουν άποψη για την πολιτική, το lifestyle, την οικονομία της χώρας...

Λοιπόν, όχι, δεν φταίω εγώ που μπούχτισα και δεν χωνεύω εύκολα τα εδέσματα που μου σερβίρει η τηλεόραση. Είναι πλέον τα τραταρίσματά της βαριά και δυσκολοκατάπιοτα: ο μόνιμος θυμός (γιατί;) του Γιώργου Παπαδάκη στην πρωινή ζώνη, η διαρκής επίδειξη της (γενικής) άγνοιας της Ελένης Μενεγάκη, η επίπλαστη καλοσύνη της Τατιάνας Στεφανίδου (σαν τον Κακό Λύκο στάθηκε απέναντι από την κόρη της Δημητρίου, πριν από μερικές ημέρες, προσπαθώντας μάταια να μας πείσει ότι στην πραγματικότητα ήταν η καλή γιαγιά), η άνευ ορίων αφέλεια της Μαρίας («Ελαααα... Μην το πεις...») Σταματέρη, η άθλια υποκριτική των Γιώργου Θεοφάνους και Νίκου Μουρατίδη όταν παριστάνουν τους...

προφεσόρους της ωδικής, η αφόρητη σάχλα των Α.Μ.Α.Ν., η ρουστίκ λεβεντιά του Παναγιώτη Ψωμιάδη... Με το που πατάμε το «on» στο τηλεκοντρόλ μας δεχόμαστε επίθεση από κάθε κατεύθυνση οι άμοιροι, από πού να πρωτοαμυνθούμε; Ως δημοσιογράφος που ζω γράφοντας (και) για την τηλεόραση, δεν μπορώ να σας προτείνω να σβήσετε τις συσκευές σας και να πιάσετε ένα βιβλίο, αυτό θα σας το πει ο Νίκος Μπακουνάκης που επιμελείται το ανάλογο ένθετο. Μόνο να μην παίρνετε τόσο στα σοβαρά αυτά που βλέπετε θα σας πρότεινα. Τα τηλεοπτικά είδωλα, έτσι όπως λειτουργεί η τηλεόραση στην Ελλάδα, είναι καρικατούρες και ως καρικατούρες πρέπει να αντιμετωπίζονται. Οχι ότι ανάμεσά τους δεν υπάρχουν αξιόλογοι επαγγελματίες όπως ο Γιώργος Αυγερόπουλος, η Μαρία Χούκλη, ο Σωτήρης Δανέζης, ο Σταύρος Θεοδωράκης... Γύρω τους, όμως, από τους υπολοίπους, παίζεται ένα άνευ προηγουμένου θέατρο του παραλόγου. Αν το δείτε έτσι το πράγμα, μπορεί και να διασκεδάσετε. Αν το πιστέψετε, το μιμηθείτε ή αν ταυτιστείτε με αυτό, καήκατε.
On air - BHMA