ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ. Χρονογράφημα της Άννας Δαμιανίδη...Ξερή κληματαριά και υγρές πλάκες στην αυλή. Αέρας κουνάει τα τελευταία φύλλα της κερασιάς. Η φλαμουριά, που είχε το φθινόπωρο τα κίτρινα φλογάτα φύλλα, τώρα είναι γυμνή, ο κορμός φαντάζει μαύρος στο χειμωνιάτικο φως. Στέκεται και μεγαλώνει μυστικά, απειλώντας με τις ρίζες της το σπίτι.
Από πού έφεραν στο φυτώριο αυτό το...
...παράξενο δέντρο, και το αγόρασα εγώ; Από τη χώρα του Σούμπερτ όπου οι φλαμουριές γίνονται θηρία, λόγω τραγουδιού; Γιατί οι άνθρωποι έφτιαχναν χωριά στα βουνά επάνω; Δύσκολο να το φανταστεί κανείς στην εποχή μας. Ψηλά στις Αγριόλευκες το χιόνι έχει σκεπάσει τα πάντα. Ζηλεύω τους σκιέρ, θα έχουν πολύ βάθος στις πίστες.
Αναρωτιέμαι αν η γιαγιά μου ήξερε ότι μπορείς να κάνεις σκι στο χιόνι, αν το έμαθε έστω και θεωρητικά πριν φύγει από το χωριό αυτό. Τη σκέφτομαι κοιτάζοντας τις αποχρώσεις των δέντρων στην κοιλάδα. Στη χαράδρα. Ποια λέξη είναι σωστή; Εκείνη, πώς την έλεγε; Δεν πρόλαβα να γνωρίσω τη γιαγιά μου. Η συνέχεια έχει κοπεί. Εκείνη έφυγε στα δεκαοχτώ της από το όμορφο αυτό χωριό. Έπρεπε να φύγει για να βρει την τύχη της.
Παντρεύτηκε, χήρεψε, ξαναπαντρεύτηκε, άλλαξε τρεις πόλεις. Νοσταλγούσε τον τόπο της, αλλά δεν ξαναγύρισε. Μόνο η μαμά μου κατάφερε πολλά χρόνια αργότερα, όταν εγώ ήμουν ήδη μεγάλη, να φτιάξει εδώ ένα σπίτι. Τα δικά μου παιδιά, δηλαδή τα δισέγγονα της αληθινής Πηλιορείτισσας, πέρασαν εδώ καλοκαίρια και χειμώνες, έμαθαν σκι και κολύμπι, έμαθαν να περπατάνε σε μονοπάτια χωρίς να κουράζονται, έμαθαν ακόμα και να αρμέγουν κατσίκες και να καβαλάνε άλογα, τις τελευταίες κατσίκες, αλλά τα πρώτα άλογα, γιατί ξανάρθανε στη μόδα.
Τουλάχιστον τα παιδιά μου ξέρουν γιατί οι άνθρωποι θέλουν ακόμα να πηγαίνουν σε σπίτια επάνω στα βουνά.
στήλη "ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ" από τα ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου