Ο Αγιάννης του τρόλεϊ...

ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ
Είναι κίνημα. Οι επιβάτες της δημόσιας συγκοινωνίας κάνουν πάσα τα εισιτήριά τους στους επόμενους. Εδώ και έναν χρόνο, από τότε δηλαδή που το εισιτήριο για λεωφορεία, τρόλεϊ και μετρό κοστολογήθηκε προς 1 ευρώ για διαδρομές μιάμισης ώρας, ορισμένοι εφαρμόζουν το time sharing, δηλαδή εξερχόμενοι παραχωρούν το υπόλοιπο του χρόνου σε εκείνους που επιβιβάζονται. Κάποιοι τα προσφέρουν χαμογελαστά καθώς διασταυρώνονται τα πλήθη, άλλοι τα ακουμπούν στα επικυρωτικά μηχανήματα ή σε...

εμφανή σημεία. Εδώ και λίγες ημέρες λοιπόν στο πίσω μέρος των εισιτηρίων αναγράφεται: «Η παραχώρηση και η αποδοχή επικυρωμένου εισιτηρίου, καθώς και η προτροπή παραχώρησης απαγορεύεται και τιμωρείται από τον νόμο».

Γίνεται μάλιστα αναφορά σε δύο άρθρα του Ποινικού Κώδικα που αφορούν την «Πρόκληση και προσφορά για την εκτέλεση κακουργήματος» και τη «Δόλια αποφυγή παροχών». Με κάτι τέτοια δημιουργείται η συνείδηση ενός Γιάννη Αγιάννη των λεωφορείων. Φανταζόμαστε τον κακόμοιρο φοιτητάκο να δικάζεται μαζί με τον συνταξιούχο που του έκανε πάσα το εισιτήριο. Θα κουβαλάει στην πλάτη του ένα ποινικό αδίκημα για πάντα, όπως κυνηγήθηκε για τη φραντζόλα ο ήρωας των «Αθλίων».

Οταν πολύς κόσμος εξανίσταται, κάπου υπάρχει ένα δίκιο. Μέσα σε έναν χρόνο το κόστος για τις μετακινήσεις διπλασιάστηκε. Για τούτο δεν φταίει ο σημερινός υπουργός Συγκοινωνιών κ. Δ. Ρέππας. Αυτός καλείται να βρει λύση ώστε οι επιβάτες να πληρώνουν το αυτονόητο. Η ιδέα της προηγούμενης κυβέρνησης δεν ήταν κακή. Δεν μπορούσε στα καλά καθούμενα να διπλασιάσει το τίμημα χωρίς να αναβαθμίσει τις υπηρεσίες, ως εκ τούτου καθιέρωσε τη χρονοχρέωση. Ετσι με το 1 ευρώ μπορεί ο επιβάτης να πάει κάπου, να κάνει τη δουλειά του και να επιστρέψει με το ίδιο εισιτήριο. Μπορεί να διασχίσει την πόλη του αλλάζοντας όσα μέσα θέλει. Πουθενά δεν αναγράφεται το όνομα του κατόχου ούτε υπάρχει κάποιο συμφωνητικό δέσμευσης και έτσι μπορεί κάποιος να το δωρίσει σε δεύτερο πρόσωπο, άνετα και ελεύθερα. Το ποινικό κομμάτι είναι συζητήσιμο. Υπάρχει και μια πρακτική δυσκολία:

το έγκλημα δεν πιστοποιείται. Ο ελεγκτής δεν μπορεί να τσεκάρει τον κόσμο στις κυλιόμενες σκάλες ούτε να καθαρίζει τους πάγκους στις στάσεις. Ακόμη και αν δει μπροστά στα μάτια του να γίνεται μια πάσα, ακόμη και αν καλέσει την Αστυνομία να συλλάβει τον πασαδόρο, οι ισχυρισμοί θα καταρριφθούν στο δικαστήριο, που έχει- μεταξύ μας- κάπως πιο σοβαρές υποθέσεις να εξετάσει.

Σύμφωνα με μετρήσεις του Οργανισμού Αστικών Συγκοινωνιών Αθηνών, η καθιέρωση του ενιαίου εισιτηρίου συνέπεσε με κάποια μικρούλα αύξηση επιβατών, το 2008. Τα έσοδα όμως μειώθηκαν. Αναμένουμε τα στοιχεία για το 2009, όταν διαδόθηκε η ιδέα του φιλικού διακανονισμού επιβατών. Πέρα από τα στοιχεία υπάρχει και η ανθρωποπαρατήρηση.

Ας κάνει μια βόλτα με λεωφορείο ο κ. Ρέππας για να δει πόσοι ανεβαίνουν για μια-δυο στάσεις, στέκονται στην πόρτα σφυρίζοντας κλέφτικα. Με μια στατιστική εκ του προχείρου θα πούμε ότι στο κέντρο της Αθήνας, από αυτούς που μπαινοβγαίνουν στα επίγεια μέσα μεταφοράς επικυρώνουν εισιτήριο οι 3 στους 10. Να υποθέσουμε ότι οι υπόλοιποι 7 έχουν κάρτα απεριορίστων διαδρομών ή ότι επεκτείνεται το φαινόμενο της τζαμπατζοσύνης; Να πούμε ακόμη: όσο αυξάνονται οι παραχωρητές εισιτηρίων, τόσο μειώνονται οι ελεγκτές. Τα τελευταία δημοσιευμένα στοιχεία αφορούν το 2006, κατά το οποίο στην Αθήνα καταβλήθηκαν πρόστιμα από λαθρεπιβάτες που ξεπερνούσαν τα 3,5 εκατ.

ευρώ.

Η επιλογή του κ. Δ. Ρέππα είναι πολιτική επιλογή. Είναι προφανές ότι οι ελεγκτές, ακόμη και όταν υπάρχουν, δεν μπορούν να επιβληθούν. Μήπως να μπουν εισπράκτορες σε όλα τα οχήματα ώστε να μειωθεί και η ανεργία;

Μήπως να καταργηθεί εντελώς το εισιτήριο; Η κατάσταση ως έχει είναι προσβλητική και άδικη.

Στα λεωφορεία ισχύει ό,τι και σε όλα τα υπόλοιπα: οι μισοί, οι ευσυνείδητοι αναλαμβάνουν τα βάρη για τους άλλους μισούς, τους εξυπνάκηδες που ζουν τη μικροαστική τους εξέγερση.
BHMA