Ας σιωπήσουμε για λίγο...

Ένας χρόνος…. Διάστημα τόσο μικρό, τόσο μεγάλο. Προσπαθώ να βρω τις λέξεις για μια τέτοια μέρα. Οι λέξεις αρνούνται να μπουν στα καλούπια που θέλω να τις βάλω. Ούτε η ψύχραιμη ματιά της απόστασης του χρόνου από τα γεγονότα βοηθούν. Είναι τελείως διαφορετική η εικόνα που έχει κάποιος όταν ζει στα Εξάρχεια και διαφορετική όταν ζει κάπου αλλού.

Εκείνο το βράδυ ήμουν στο σπίτι μου. Και ξαφνικά ακούστηκε ένας κρότος. Βγαίνω στο μπαλκόνι και...

...ρίχνω μια ματιά προς την πλατεία. Κόσμος συγκεντρωμένος. Εγώ στον κόσμο μου. Δεν είχα ακούσει τίποτα. Και από την απέναντι πολυκατοικία βγαίνει ένας γείτονας στο δικό του μπαλκόνι. «Τι έγινε πάλι;» τον ρωτάω. «Ένας μπάτσος σκότωσε ένα παιδί…Στην Τζαβέλα».

Δεν μπορώ να περιγράψω το τι ένιωσα εκείνη την στιγμή. Στην Τζαβέλα. Δίπλα από το σημείο που δολοφονήθηκε ο Αλέξης έμενα για δύο χρόνια. Σε τέτοιες στιγμές, όταν βάζεις και τον εαυτό σου μέσα στα γεγονότα τα πράγματα ζορίζονται περισσότερο. Στην ίδια γωνία έπαιζε το παιδί μου, οι φίλοι του. Στην ίδια γωνία… Η σφαίρα που σκότωσε τον Αλέξη θα μπορούσε να είχε σκοτώσει…

Δεν μπορείς να είσαι ψύχραιμος. Δεν μπορείς να είσαι αμερόληπτος. Έχεις από την μια έναν φρουρό της τάξης και από την άλλη έναν δεκαπεντάχρονο. Και ένα όπλο. Που σημαδεύει και πυροβολεί.
Ο Αλέξης δολοφονήθηκε.

Και αυτή η δολοφονία ήταν η αφορμή να ξεχυθεί στους δρόμους όλος ο θυμός. Γέμισαν οι δρόμοι από νέους, από παιδιά. Που στην θέα της στολής έβλεπαν έναν εχθρό. Στους δρόμους κατέβηκαν χιλιάδες άνθρωποι. Και κάθε καρυδιάς καρύδι. Από αντιεξουσιαστές μέχρι προβοκάτορες. Από παιδιά που έριχναν μια πέτρα στα κυρίαρχα σύμβολα της κοινωνίας μας, στις τράπεζες, μέχρι ανθρώπους που εκμεταλλεύτηκαν την αναμπουμπούλα και έκαναν αίσχη.

Και η αστυνομία ήταν εκεί. Και πολλές φορές προκαλούσε. Μέχρι και στην κηδεία του Αλέξη έβγαλαν όπλα και πυροβολούσαν προκλητικά στον αέρα.

Και οι κάτοικοι των Εξαρχείων να βιώνουν όχι μόνο τον τρόμο από τις επιθέσεις των ΜΑΤ αλλά να μην μπορούν να αναπνεύσουν. Τόνοι χημικών. Κλεισμένοι μέσα στα σπίτια να τσούζουν τα μάτια και να νιώθεις ένα κάψιμο στο στόμα και στην μύτη. Και να αναρωτιέσαι…

Ποτέ δεν θα ξεχάσω την εικόνα του δίχρονου παιδιού που ήταν μαζί με την μητέρα του και προσπαθούσαν να βρουν ένα ταξί. Για να διαφύγουν από το δηλητήριο. Και το παιδάκι να βήχει. Και να κάνει εμετό.

Ναι, τα Εξάρχεια ήταν άβατο. Οι κάτοικοι δεν μπορούσαν να βγουν από το σπίτι τους. Θα μου πεις ότι γινόταν επεισόδια. Και η αστυνομία είχε χρέος να τα καταστείλει. Μόνο που υπάρχουν κάποιες προτεραιότητες. Μπροστά στην ίδια την ζωή τα υλικά αγαθά έπονται. Λάθος προτεραιότητες έχουμε βάλει στην ζωή μας. Και δεν μιλάω εκ του ασφαλούς. Και σε μένα έσπασαν το αυτοκίνητο. Αλλά δεν στεναχωρήθηκα γι΄ αυτό. Στεναχωρήθηκα για το μικρό παιδάκι, το δίχρονο, το απόλυτα αθώο, που εισέπνεε όλο αυτό το καρκίνο.

Ένας χρόνος λοιπόν από εκείνη την μέρα. Αρκετά είπαμε. Ας σιωπήσουμε και ας αφουγκραστούμε για λίγο την ψυχή μας. Και με αυτήν την ηχηρή σιωπή ας σκεφτούμε για λίγο τον Αλέξη.

Υγ. Εν βρασμώ εκείνες τις μέρες έγραψα ένα κείμενο για τις δικές μας ενοχές.

Μ.Φ.

(από το mediasoup.gr)