Του Λευτέρη Παπαδόπουλου
Μου φαίνεται απίστευτο ότι δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας ο Χρήστος Λαμπράκης. Το ίδιο απίστευτο φαίνεται και σε όλους τους συναδέλφους, που τον γνώρισαν από κοντά ή και δεν αντάλλαξαν μαζί του έστω και μια «καλημέρα». Για τους δεύτερους, ο Λαμπράκης ήταν ένα πρόσωπο που συγκέντρωνε πάνω του το όνομα, το όραμα, την παράδοση, τη δύναμη, την αποφασιστικότητα, την πνευματικότητα, τον αγώνα και την αγωνία για τη Δημοκρατία. Για τους πρώτους, τους φίλους και συνεργάτες, τον Ψυχάρη, τον Καψή, τον Νικολόπουλο, την Κιοσσέ, εμένα, ισχύουν όλα τα παραπάνω. Μα και πολλά άλλα. Ο Λαμπράκης σήμαινε...
σιγουριά, αυτοπεποίθηση, ειλικρίνεια, βαθιά προσωπική σχέση, έγνοια, συμπαράσταση. Ο Λαμπράκης δεν ήταν εργοδότης. Ήταν δημοσιογράφος. Με ιδέες, εκρηκτικό γράψιμο, κύρος. Και φίλος.
Γεννήθηκε το 1934. Έναν χρόνο πριν από μένα. Δεν τον έβλεπα συχνά. Αλλά είχα μια συνεχή επικοινωνία μαζί του. Στην εφημερίδα, στο Μέγαρο, στον δρόμο. Ήταν ο μόνος που κυκλοφορούσε στην Αθήνα, πεζός, χωρίς σωματοφύλακες ή οδηγώντας ένα συνηθισμένο Φολξβάγκεν. Δεν φορούσε κοστούμι. Και δεν χρησιμοποιούσε ασανσέρ στη Χρήστου Λαδά. Τα σκαλιά ήταν πολλά ώς το τέταρτο πάτωμα όπου ήταν το γραφείο του. Ανέβαινε τα σκαλοπάτια τρία τρία, πετώντας, σαν εμποδιστής. Και όταν οι νεαροί συντάκτες του άνοιγαν δρόμο για να περάσει, εκείνος παραμέριζε, από ευγένεια. Ένιωσα πολλές φορές ότι ήταν θυμωμένος. Δεν τον άκουσα όμως ποτέ να υψώνει τον τόνο της φωνής του και, πολύ περισσότερο, να λέει «μια κουβέντα παραπάνω».
Πρόσεχε τον συνομιλητή του όποιος και να ήταν αυτός. Αλλά και όρθωνε όποτε αυτό χρειαζόταν, ένα τείχος. Για να μην μπορεί κανείς να τον πλησιάσει, περισσότερο απ΄ όσο ο ίδιος έκρινε.
Δεν κουβέντιαζε ποτέ για λεφτά.
Αμφιβάλλω αν είχε στις τσέπες του ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ. Ή μια πιστωτική κάρτα. Τον έβλεπες να κινείται μόνος μέσα στο πλήθος, σαν άνεμος. Εκεί που τον αντίκρυζες, εκεί τον έχανες.
Χαιρετούσε βιαστικά, μ΄ ένα νεύμα. Αλλά όταν συναντούσε τη Μελίνα, την Ειρήνη Παπά, τη Νόνικα Γαληνέα, άνοιγε μια πλατιά αγκαλιά. Και είχε πάντα στα χείλη, έναν καλό, τρυφερό λόγο.
Θέλω να μείνω λίγο στον δημοσιογράφο: ο Λαμπράκης μυριζόταν τα θέματα στον αέρα. Και είχε, βέβαια, και σημαντικές πηγές. Και ήταν γρήγορος στη σύλληψη.
Γρήγορος και στην υλοποίηση.
Δουλέψαμε μαζί πολλές φορές στο τυπογραφείο. Εμπιστευόταν τους παλιούς τυπογράφους. Και ας είχε, μερικές φορές, αντίθετη γνώμη απ΄ αυτούς. Σχεδίαζε στο χαρτί, σελίδες. Και βρισκόταν σε συνεχή επαφή με τους διευθυντές. Τον απασχολούσε πολύ ο πρωτοσέλιδος τίτλος. Και διάβαζε πάντοτε τα κείμενα που τον ενδιέφεραν. Και ερχόταν, κάθε μέρα, χρόνια και χρόνια, στην εφημερίδα.
Αλλά και τίποτα να μην είχε κάνει στη δημοσιογραφική και εκδοτική ζωή του, το γεγονός ότι δημιούργησε το Μέγαρο Μουσικής, τον κατατάσσει ανάμεσα στους μεγάλους Έλληνες, που άφησαν κάτι το σημαντικό και αξεπέραστο στον τόπο.
NEA.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου