Κώδικες...

Του Δημήτρη Μητρόπουλου
ΑΝ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ Δεξιά ήταν θρίλερ, τότε ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος θα ερχόταν κουτί στον ρόλο του σπορτίφ καθηγητή που λύνει μυστήρια. Κάτι σαν τον Ρόμπερτ Λάνγκντον ενός Νταν Μπράουν ή, ακόμη καλύτερα, τον Τζακ Ράιαν ενός Τομ Κλάνσι. Ο Αρβανιτόπουλος είναι πολιτικός επιστήμων με θητεία στα καλύτερα πανεπιστημιακά κάμπους των ΗΠΑ, αλλά φοράει εξίσου άνετα κοστούμι και αντιανεμικό τζάκετ. Το θεληματικό πιγούνι και το πονηρό μειδίαμα συμπληρώνουν τέλεια την εικόνα.

Ο ΠΡΟΦΕΣΟΡ ξέρει όλους...
τους κώδικες του καραμανλισμού- και όχι μόνο γιατί έκανε τη διδακτορική διατριβή του με αντικείμενο τον «Εθνάρχη». Διανοούμενος και εχέμυθος, ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο ο Κώστας Καραμανλής μπορούσε να συζητάει διεθνή πολιτική- και όχι μπάλα- αλλά και να του αναθέτει ειδικές αποστολές. Ας πούμε, από το 2001 και μετά, είχε αναλάβει «να κρατά ευτυχισμένο τον Σουφλιά»- με αποτέλεσμα να δυστυχούν όλοι οι άλλοι.

ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΤΗΣ παραμονής των εκλογών του 2004, ο Αρβανιτόπουλος ήταν Ρηγίλλης. Η νίκη όμως δεν τον πήγε Μαξίμου. Για δύο λόγους. Δεν κόλλησε ποτέ με την ομάδα Ρουσόπουλου- Λειβαδάς, Ζακυνθινός, Χατζηεμμανουήλ, Δασκαλάκης - και δεν θέλησε να γίνει συνεργάτης του πανίσχυρου τότε υπουργού Επικρατείας. Παρέμεινε λοιπόν διευθυντής του Ινστιτούτου Δημοκρατίας, μένοντας εκτός κυβερνητικού πόστου ή δημόσιου αξιώματος. Στις εκλογές του 2007 ήταν προσωπική επιλογή του Καραμανλή για εκπρόσωπος Τύπου, αλλά οι φωτιές προκάλεσαν ολική επαναφορά Ρουσόπουλου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να τεθεί ο Κωνσταντίνος εκτός εκλόγιμης θέσης στο Επικρατείας, ευρισκόμενος και εκτός Βουλής.

ΔΕΝ ΕΧΑΣΕ τίποτε. Με τον Αντώνη Σαμαρά ήταν πάντα σε επαφή. Όχι τη δεκαετία του ΄90- όταν ο Αρβανιτόπουλος ήταν Αμερική και γλίτωσε τους εμφυλίους της ελληνικής Δεξιάς- αλλά τα πέτρινα χρόνια από το 2000 και μετά. Ήταν πρόσωπο εμπιστοσύνης του Μεσσήνιου, με τον οποίο έχει πάει στα βαθιά σε διάφορες κουβέντες. Δεν υπήρξε όμως ποτέ φανατικός. Τις οκτώ εβδομάδες από τις εκλογές έως την 29η Νοεμβρίου ο Κωνσταντίνος υπήρξε ουδέτερος, ως διευθυντής του Ινστιτούτου Δημοκρατίας. Είναι το είδος της ουδετερότητας που πάει μαζί με γνώση όλων των κομματικών παρασκηνίων. Ο ΣΑΜΑΡΑΣ τον έκανε διευθυντή του πολιτικού του γραφείου στη Ρηγίλλης. Ως επιλογή, δεν ήταν κομματικώς αυτονόητη και λέει πολλά. Ο Αρβανιτόπουλος είχε πάντα τις απόψεις του για τη Χομπσιανή φύση της Ν.Δ. Ευκαιρία να δούμε αν μπορεί να την τιθασεύσει.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ