Το τέλος της είδησης...

Του Κοσμά Βίδου
Οι φήμες σχετικά με τη δυσαρέσκεια των υψηλά ισταμένων στον Αntenna για τα νούμερα που έφερνε ο Νίκος Ευαγγελάτος είχαν αρχίσει να ακούγονται από την προηγούμενη τηλεοπτική περίοδο. Δεν σταμάτησαν ούτε όταν ο δημοσιογράφος ανανέωσε το συμβόλαιό του με το κανάλι, πριν από πέντε μήνες. Για να επιβεβαιωθούν με την ανακοίνωση, την περασμένη εβδομάδα, της λήξης της συνεργασίας τους. Κοινή συναινέσει, έσπευσαν να μας πληροφορήσουν από το κανάλι.

Τέτοιες...
...κοινές συναινέσεις τις ξέρουμε καλά, τις έχουμε ξανασυναντήσει πολλάκις στον σκληρό κόσμο της τηλεόρασης.

Με τα νούμερα της ΑGΒ να έχουν γίνει το απόλυτο ζητούμενο, το παιχνίδι έχει πάρει εξαιρετικά επικίνδυνη τροπή. Δεν αναφέρομαι μόνο στον τρόπο με τον οποίο κανάλια και καναλάρχες «τελειώνουν» όποιον από τους αστέρες τους βρίσκεται σε κάμψη- συχνά χωρίς να του αφήσουν το περιθώριο να αγωνιστεί για να επανακάμψει. Αναφέρομαι κυρίως στο παρόν και στο μέλλον της ενημέρωσης. Στα δελτία ειδήσεων. Τα οποία, έτσι όπως λειτουργούν, υπό την υψηλή εποπτεία της ΑGΒ, έχουν μετατραπεί είτε σε ψυχαγωγικά μαγκαζίνο (Star) είτε σε εκπομπές λόγου, ή μάλλον πολυλογίας, όπου βγαίνει ο καθένας και κάνει το κομμάτι του ή εκτονώνει τα νεύρα του- των πολιτικών συμπεριλαμβανομένων. Και οι ειδήσεις που «τρέχουν»; Η διεθνής αλλά και η εγχώρια επικαιρότητα; Για αυτήν υπάρχουν οι εφημερίδες ή το Ιnternet.

Αντε και το δελτίο της κρατικής τηλεόρασης, το οποίο όμως έχει ανάγκη από ένα γερό ξεσκόνισμα.

Κάποτε, λοιπόν, ήταν μόνο η κρατική τηλεόραση. Που, ως κρατική είχε... μια κάποια εξάρτηση από το κράτος. Το γεγονός επηρέαζε και τα δελτία ειδήσεων - κυρίως αυτά. Τη μία «πράσινη», την άλλη «γαλάζια», η κρατική τηλεόραση κατηγορήθηκε συχνά- πυκνά ως φερέφωνο της εκάστοτε κυβέρνησης. Η εισαγωγή της ιδιωτικής τηλεόρασης στη χώρα έφερε μια πολύ ευχάριστη ανατροπή: επιτέλους, θα παρακολουθούσαμε αντικειμενικά και ολοκληρωμένα δελτία ειδήσεων. Ετσι νομίζαμε.

Μέσα όμως στα μοντέρνα στούντιο των ιδιωτικών καναλιών, η είδηση αντί να ξαναβρεί το χαμένο λούστρο της εξαφανίστηκε. Με τις μετρήσεις να δείχνουν ότι οι τηλεθεατές (εκείνοι που συμμετείχαν στα πολυαμφισβητούμενα γκάλοπ) την ώρα που χαλαρώνουν προτιμούν την πάρλα και το σόου από την ενημέρωση, τα περισσότερα δελτία μετατράπηκαν σε μονοθεματικά μαγκαζίνο, τα οποία αφορούσαν μόνο τον πληκτικό μικρόκοσμό μας. Την ίδια στιγμή οι δημοσιογράφοιπαρουσιαστές τους αναδείχτηκαν πρωταγωνιστές του lifestyle. Παρουσιάζοντας στο ευρύ κοινό- αυτοί οι ολίγοι- μια εικόνα για το επάγγελμα του δημοσιογράφου η οποία δεν υπάρχει: εκείνη του ακριβοπληρωμένου μεγαλοπαράγοντα, του μπον βιβέρ, του σταρ που τρώει με χρυσά κουτάλια και που μπορεί, αν χρειαστεί, να πιάσει τον κάθε υπουργό, πρωθυπουργό, πλανητάρχη από το αφτί για να τον επαναφέρει στην τάξη. Μια εικόνα που αδικούσε εκατοντάδες δημοσιογράφους.

Εν προκειμένω το θέμα μας δεν είναι η (παρεξηγημένη, το επαναλαμβάνω) καθημερινότητα του δημοσιογράφου, αλλά η καθημερινή είδηση όπως... δεν φτάνει στα σπίτια μας. Χάνεται λοιπόν, καταπλακώνεται από τα υπερτροφικά τηλεοπτικά εγώ αλλά και από τα νούμερα της ΑGΒ που άπαξ και αποφασίσουν ότι ένας λιμός στη Ρουάντα είναι θέμα αντιεμπορικό, ενώ η δημοσιοποίηση ενός νέου καβγάανάμεσα στη Ναόμι Κάμπελ και στη νέα, ταλαίπωρη γραμματέα της θα φέρει διαφήμιση, απλώς δεν ξανασχολούνται με τη Ρουάντα διαγράφοντάς την από τον χάρτη τους. Η επικαιρότητα στην τηλεόραση τις περισσότερες φορές αποδυναμώνεται, αγνοείται, ψυχομαχεί- εκτός αν αφορά κάποιο καραμπινάτο σκάνδαλο, ή τον χώρο των VΙΡs. Το «σύστημα» που διαδέχτηκε την εποχή του κρατικού παρεμβατισμού όχι μόνο δεν κατάφερε να κάνει τη διαφορά, αλλά μας κάνει να νοσταλγούμε τα ασπρόμαυρα δελτία της ΕΡΤ.
(On air - ΒΗΜΑ)