Ενας «πράσινος» Μητσοτάκης ...

ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ
"Ο τύπος είναι καμουφλαρισμένη Μπιρμπίλη"...
Δεν αξιολογήθηκε σωστά η επιλογή του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη ως τομεάρχη Οικολογίας στη Νέα Δημοκρατία. Δεν μας ενδιαφέρει αν τον διάλεξε ο κ. Αντώνης Σαμαράς για να εκνευρίσει την αδελφή του, αν η παρουσία του θα συνενώσει την παράταξη, αν έπαιξε ρόλο η δημοτικότητά του. Αυτά αφορούν τους κομματάρχες χωρίς να προάγουν την πολιτική.
Για να αξιολογήσουμε τον Βενιαμίν του μητσοτακαίικου πρέπει να αγνοήσουμε το επώνυμό του και...
ενδεχομένως να σκίσουμε το κοστούμι του.

Ας υποθέσουμε ότι λεγόταν Κυριάκος Κωνσταντίνου και κυκλοφορούσε παντού με τα Νike.

Ο τύπος είναι καμουφλαρισμένη Μπιρμπίλη. Κατ΄ αρχήν είναι μονίμως εκτός γραμμής Νέας Δημοκρατίας, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα οικολογικά. Ο τομεάρχης υιοθετεί συχνά τις θέσεις των οργανώσεων και παρουσιάζει θέσεις κάπως εξτρίμ για τα δεξιά δεδομένα. Θα τη βγαίνει από (τα)

αριστερά στη συνομήλική του υπουργό Περιβάλλοντος. Να, ας πάρουμε για παράδειγμα την εκτροπή του Αχελώου. Δεν αρχίζει τα ήξεις αφήξεις. Λέει ξεκάθαρα ότι η ιδέα είναι λάθος. Το λέει μήπως επειδή η ιδέα ήταν του Ανδρέα Παπανδρέου; Αυτό δεν το ξέρουμε και δεν θα το μάθουμε ποτέ. Ξέρουμε όμως ότι οι ακροδεξιοί του κάμπου αφρίζουν με τον Κυριάκο. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ κ. Αστ. Ροντούλης τον είχε κατηγορήσει για «οικολογικό στραβισμό». Είχε δηλώσει, επί προηγούμενου καθεστώτος, ότι «υπάρχουν κάποια παιδάκια που με τις πλάτες του μπαμπά τους βρίσκονται στην πολιτική, και δηλώνουν πως το έργο της εκτροπής του Αχελώου είναι καταστροφικό για τη Θεσσαλία, διακηρύττουν δε ευθέως την αντίθεσή τους στην ολοκλήρωση του έργου. Πρέπει να καταλάβει ο Κυριάκος Μητσοτάκης πως το συγκεκριμένο έργο είναι αναγκαιότητα και έργο ζωής για τους θεσσαλούς παραγωγούς. Οι δηλώσεις του κ. Μητσοτάκη προσβάλλουν, πέρα από τα άλλα, και τον συντοπίτη μας υπουργό ΠΕΧΩΔΕ κ. Σουφλιά».

Μεταξύ μας, τέτοιες προσβολές είναι μάλλον τιμητικές. Είναι γνωστό ότι ο μικρός Μητσοτάκης έμπαινε στη μύτη του υπουργού Τσιμενταδούρας και Δημοσίων Εργων. Ας θυμηθούμε και άλλες στιγμές από τον σύντομο κοινοβουλευτικό βίο του τομεάρχη (έχει μόλις πέντε χρόνια παρουσίας στη Βουλή). Είχε διαφοροποιηθεί στο θέμα του άρθρου 24 (για τα δάση). Η Νέα Δημοκρατία υποστήριζε ότι η νομολογία οδηγείται σε ανελαστικές παραδοχές σε ό,τι αφορά τις δασικές εκτάσεις, που παραγνώριζαν πραγματικές καταστάσεις διαμορφωμένες από δεκαετίες. Εν ολίγοις πρότειναν να κλείσουμε τα μάτια σε όσες αυθαιρεσίες έγιναν, προκειμένου να προκόψουμε. Ο κ. Μητσοτάκης όρθωσε το ανάστημά του. Θεωρούσε ότι η αναθεώρηση πρέπει να γίνει σε διαφορετική κατεύθυνση. Είχε ρίξει και τις μπηχτές του, λέγοντας ότι το πρόβλημα της προστασίας των δασών δεν είναι συνταγματικό αλλά ζήτημα πολιτικής βούλησης. Είχε προτείνει επίσης να γκρεμιστούν αυθαίρετα (κάτι εντελώς ψηφοδιωκτικό).

Μία ακόμη διαφοροποίηση του κ. Μητσοτάκη: ενόσω η κυβέρνηση έστελνε τα ΜΑΤ να δείρουν τους κατοίκους που διαμαρτύρονταν για τους Χώρους Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων ο τομεάρχης Οικολογίας έλεγε ότι οι ΧΥΤΑ είναι ξεπερασμένοι σε ολόκληρη την Ευρώπη. Τους αντιμετώπιζε ως ενδιάμεση λύση, αναγκαία για μία τριετία. Θέλετε και άλλη οικολογική αντίσταση μέσα στην ίδια τη Νέα Δημοκρατία; Ενόσω ο κ. Σουφλιάς σχεδίαζε την επέκταση της Αττικής οδού με σήραγγες και ξεριζώματα στον Υμηττό, ενόσω ο κ. Παπαθανασίου έκανε διευκολύνσεις στην αγορά αυτοκινήτου ο μικρός Μητσοτάκης υποστήριζε ότι τα νέα οχήματα θα κάνουν την πόλη αβίωτη. Προωθούσε την επέκταση του μετρό- έστω ως ιδέα. Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης δημιούργησε ευχάριστες εκπλήξεις με τις μάλλον αριστερές θέσεις του. Δεν είναι από εκείνους που στηρίζουν την ανάπτυξη άνευ όρων. Είναι όλα αυτά πολύ καλά για να είναι αληθινά; Πιθανώς ο κ. Μητσοτάκης να μυρίστηκε γρήγορα τη μόδα της πράσινης ανάπτυξης. Η οικολογία την σήμερον ημέρα «πουλάει». Δεν μας απασχολούν αυτά, ούτε τα πιθανά ψυχογραφήματα. Σημασία έχει ότι η κυρία Τίνα Μπιρμπίλη θα έχει απέναντί της έναν άνθρωπο που αν μη τι άλλο γνωρίζει το αντικείμενο και ακούει προσεκτικά περιβαλλοντολόγους και ακτιβιστές. Ολα τα υπόλοιπα (για την οικογένεια και τα τηλεφωνικά κέντρα) ανήκουν στην πολιτική παραφιλολογία.
ΒΗΜΑ