Dactarin στη διανόηση...

Από την tsaousa
"Αγαπητή Tsaousa

εδώ και 3 μέρες που βάζω Dactarin για τους μύκητες εκεί που δεν μπαίνει ήλιος, σταμάτησα να χρησιμοποιώ κρέμες προσώπου.

Το λένε καθαρά οι οδηγίες χρήσης της αλοιφής: απαγορεύεται η ταυτόχρονη λήψη με σιζαπρίδη, γιατί προκαλούνται σοβαρές παρενέργειες.

Ξέρω εγώ τι έχουν μέσα οι κρέμες μου;
Κοιτάζω τα συστατικά τους και εκτός που είναι ένα κατεβατό, οι λέξεις, πρώτον δεν διαβάζονται και δεύτερον, αν...

διαβάσω καμία, η μνήμη μου την απορρίπτει ως μη αναγνωρίσιμο υλικό.


Και είμαι 36 χρονών και 24 μηνών γαμώτο και δεν με παίρνει να μη βάζω υδατική, αντιρυτιδική, συσφικτική και οποιαδήποτε κρέμα καταλήγει σε "ική".
Κι αυτές που βάζω στο σώμα, "ική" είναι: αποτριχωτική, απολεπιστική, αντικυτταριτιδική, λιπαντική, αρωματική και τα ρέστα.

Τελικά η ομορφιά με έναν μεταφυσικό τρόπο συνδέεται με αυτή την κατάληξη.
Τώρα που το σκέφτομαι και η γυμναστική σε "ική" τελειώνει.
Αν δε, το πάω πάρα πέρα, και θυμηθώ ότι με δεδομένη την ωραία εμφάνιση που είχα από τα δεκαπέντε μου, υπήρξα ερωτική, πολυγαμική, ανοργασμική, καταθλιπτική, φύση αναρχική και καλλιτεχνική, ανατριχιάζω.
Κανονικά θα έπρεπε να με λένε Κική.


Κοίτα σε τι σκέψεις μπορεί να σε οδηγήσει μια αλοιφή για τους μύκητες, τους οποίους δεν τους τσίμπησα από άντρα, αλλά από σκύλο.
Οι συνειρμοί κομμένοι, ο σκύλος μου έχει μύκητες στους αγκώνες και τον παστώνω στα φάρμακα χωρίς αποτέλεσμα.
Τους γλείφει διαρκώς και πολλαπλασιάζονται σαν Κινέζοι.
Πώς να μην κολλήσω;


Σύνοψη:Είμαι 30 και 8 χρονών, η επιχείρηση εξαφάνισης των ρυτίδων μου βρίσκεται σε εκεχειρία εδώ και τρεις μέρες, ενώ βγαίνει και το δεύτερο μου διαζύγιο.

Παρεμπιπτόντως, έχω μείνει άφραγκη, αλλά δεν ανησυχώ, γιατί θα μου τα χώσει για χιλιοστή φορά η αξιολάτρευτη μανούλα μου.
Ξέρεις, είμαι σεναριογράφος και η δουλειά μας είναι περίεργη.
Τη μια κολυμπάς στα λεφτά, την άλλη μαζεύεις σέντσια για να πάρεις τσιγάρα.



Σκέφτομαι να γράψω ένα βιβλίο για το μουνί της κατσαρίδας και την επίπτωση της στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, να έχω κάνα έξτρα εισόδημα.

Θα πουλήσει το βιβλίο, έχουμε πολλούς ψευτοδιανοούμενους στην Ελλάδα.

Αρκεί να ρίξεις μια ματιά στη μπλογκόσφαιρα να το διαπιστώσεις.
Μιλάνε και εκεί. Γενικώς μιλάνε. Μόνο μιλάνε θα έλεγα.
Έχεις δει τι μαλακίες λένε οι περισσότεροι;
Για όλα νοιάζονται οι γλυστρίδες, για όλα έχουν άποψη.
Θέλουν έναν ιδανικό κόσμο, και τον θέλουν τώρα.

Βέβαια, οι περισσότεροι δεν είναι ικανοί ούτε το καζανάκι τους να τραβήξουν σωστά, αλλά άντε πες τους το.
Άνθρωπος με τέτοια αναπηρία μπορεί να καταλάβει ότι ο κόσμος είναι έτσι, γιατί έτσι είναι;
Κι αν δεν ήταν έτσι, δεν θα ήταν κόσμος, αλλά κάτι άλλο;
Ο παράδεισος ας πούμε;

Κι άντε, πες αλλάζει ο κόσμος.
Περνιέται για πιο ξύπνιος από τους άλλους, κάποιους που δώσαν αίμα αλλά δεν τον άλλαξαν;
Ναι, περνιέται.

Και αντί να κοιτάξει να είναι αυτός εντάξει, κοιτάζει ποιοι δεν είναι εντάξει για να τους κράξει.
Μέχρι και ρίμα κάνει η μαλακία του.



Τώρα που το σκέφτομαι, πολλά βιβλία μπορώ να πουλήσω σ΄ αυτούς τους παπάρες.
Από το μουνί της κατσαρίδας, μέχρι τον διαφορετικό τρόπο που πλένει τον κώλο του ένας Εβραίος από έναν Ισραηλινό.
Αυτό με τους Εβραίους θέλει λίγη προσοχή μη με πουν ρατσίστρια, και ποιος γλιτώνει από τον διανοούμενο αντιρατσιστή.
Πώς γαμούν οι ρατσιστές; Ίδια και χειρότερα γαμούν οι αντιρατσιστές.

Ιδιαίτερο αναγνωστικό κοινό. Ιδιαίτεροι άνθρωποι.
Αλλά, αν δεν μπορείς να τους πάρεις κάτι καλό, πάρε τουλάχιστον τα φράγκα τους.

Πρέπει κάπως να ζήσω κι εγώ.



Εκτός κι αν το κωλοκάναλο δώσει προκαταβολή για το σενάριο που μου καπάρωσε χωρίς καπάρο, από την περασμένη άνοιξη.

Ήταν να το προβάλλει φέτος Οκτώβρη, μετά το πήγε Γενάρη και τελικά με διαβεβαίωσε ότι θα το κάνει σίγουρα του χρόνου.

Η διαβεβαίωση ήρθε όταν τους πίεσα για οριστική απάντηση ύστερα από επτά μήνες που με ψήνανε σαν γύρο σε βρωμιάρικο σουβλατζίδικο.
Το ωραίο ήταν πως για να πουλήσουνε και μαγκιά, γιατί οι καναλοκηφήνες έτσι επιβεβαιώνονται ως επαγγελματίες, είπαν ότι τους βάζω το μαχαίρι στον λαιμό.

Μόλις το άκουσα αυτό, λέω, ή παίρνω καραμπίνα και κάνω το κανάλι Αμερικάνικο σχολείο, ή φτιάχνω τούρτα με Lexotanil και την τρώω όλη στην καθισιά μου.
Όπως και έκανα.

Ιστορικά λοιπόν, έτσι τη γλίτωσε μια χούφτα ξαδελφογκομενοδιορισμένα στελέχη.
Κανονικά, θα έπρεπε να ορίσουν μια μέρα τον χρόνο που να γιορτάζουν το Lexotanil, και να πηγαίνουν μπουσουλώντας στη χάρη του.


Είχα περάσει τις διακοπές μου γράφοντας τα επεισόδια που ζήτησαν οι καναλάνθρωποι, οι οποίοι ξεχωρίζουν απ΄τα σαλάμια μόνο και μόνο επειδή μιλάνε στο κινητό.
Καθόμουν στη βεράντα του μπανγκαλόου σαν σφιχτοκώλα executive με το laptop στα γόνατα, και κάθε φορά που περνούσε κάποιος και με έβλεπε, ένοιωθα σαν εργασιομανές σκουλήκι Πολυεθνικής. Ντρεπόμουν, ειλικρινά.

Επί τη ευκαιρία, το μπανγκαλόου το πλήρωσε ο δεύτερος άντρας μου, σε μια τελευταία μας προσπάθεια να τα βρούμε κάνοντας διακοπές μαζί.


Βέβαια δεν τα βρήκαμε μιας και δεν τα χάσαμε, αφού σίγουρα δεν τα είχαμε και κάπου μας πέσανε.

Πάντως καλά περάσαμε αν και χώρια, παρά τις διπλανές ξαπλώστρες.
Τάισα όλες τις γάτες και τα αδέσποτα του νησιού, φρόντισα την ωτίτιδα ενός σκύλου που ζούσε μόνος κι έρημος στην παραλία, και μαύρισα σαν καμένη τυρόπιτα μαζί με μια Σουηδέζα που πάσχιζε ομοίως να κρύψει όση κυτταρίτιδα μπορούσε κάτω από τη μελανίνη της.

Συνομήλικη μου την έκοψα.
Είχε κι έναν ωραίο γκόμενο μαζί, κάτι χρονάκια μικρότερος της, να τον πιεις στο ποτήρι.
Θεός ο απόγονος των Βίκινγκς.
Και μ΄ έπαιζε πολύ με το καταγάλανο το μάτι του. Πάρα πολύ.
Δηλαδή, άμα μας δινόταν η ευκαιρία θα την υπογράφαμε τη συνθήκη, αλλά ξεκόλλαγε η βεντούζα από δίπλα του;


Για τον δικό μου δεν λέω. Όταν φάει και πέσει για ύπνο δεν καταλαβαίνει αν γεννήθηκε, ή είναι ακόμα στα αρχίδια του πατέρα του.
Πλήρης ανυπαρξία.


Μετά, με κοίταζε κι ένας Γάλλος που διακόπευε με τη γυναίκα του και το μωρό τους.
Ήταν δεν ήταν τριαντάρης.
Κατάξανθο μαλλί μέχρι τους ώμους, ηλιοκαμένος, ψηλός, με κάτι πλάτες να θες να κάθεσαι πάνω τους χωρίς να φοράς βρακάκι.
Και η γυναίκα του ήταν ωραία γκομενίτσα, μόνο που τον είχε γραμμένο και ασχολιόταν διαρκώς με το παιδί της.
Τι να κάνει κι αυτός; Με κοίταζε.
Ε, να μην τον κοιτάξω κι εγώ τον Γαλάτη;

Τελικά δεν έπαιξε τίποτα και μ΄ αυτόν.
Η αλήθεια είναι ότι εκείνος είχε ελευθερία κινήσεων, αλλά δεν ξέρω, ντρεπόμουν το παιδί του.

Είχα την εντύπωση ότι με κάρφωνε το χρονιάρικο με τα τεράστια μάτια του και μου ‘λεγε "Μέχρι και μένα είσαι ικανή να πάρεις."

Λάθος, αλλά δεν το παρεξήγησα, μωρό ήταν.


Με τούτα κείνα, τελικά αναγκάστηκα να το κάνω μια φορά με τον άντρα μου.
Όταν γυρίσαμε Αθήνα, μάζεψε τα συμπράγκαλα και γύρισε στο παλιό του σπίτι.
Μες στα νεύρα.
Δεν είναι και λίγο να ξοδέψεις πέντε χιλιάδες Ευρώ σε δώδεκα μέρες, για να κάνεις διακοπές με μια γκόμενα που την πήδηξες μόνο μια φορά και επιπλέον, η γκόμενα αυτή να είναι η γυναίκα σου.


Δεν ξέρω.
Ίσως, αν ο Κώστας ήταν άλλος άνθρωπος, αν εγώ δεν έγραφα και δεν ασχολιόμουν με τα αδέσποτα του νησιού -ζώα και τουρίστες- να τα είχαμε βρει.
Βρει, σκέτο. Όχι ξαναβρεί.
Κόβω τον λαιμό μου γι αυτό, αλλά εκείνος διαφωνεί κάθετα.
Δεν είναι χαζό;
Γιατί επιμένει;
Αν υπάρχει διαφωνία σε ένα τέτοιο θέμα, το συμπέρασμα βγαίνει από μόνο του στο μπαλκόνι και φωνάζει ότι δεν τα είχαμε βρει ποτέ.


Βέβαια, μπορεί το γεγονός ότι κάναμε διακοπές που δεν διέκοψαν τίποτα, να οφείλεται και στο γεγονός ότι κάτι μέσα μου έλεγε πως η δουλειά μου θα βουλιάξει σαν πλοίο με λαθρομετανάστες.

Και χρησιμοποιώ τη συγκεκριμένη παρομοίωση, όχι από έλλειψη σεβασμού προς αυτούς τους ανθρώπους και το δράμα τους, αλλά από έλλειψη σεβασμού προς το δικό μου δράμα να δουλεύω με τηλεοπτικά κανάλια.



Πολλά σου είπα, αλλά δεν διαβάζω τα τελευταία χρόνια, και αναγκάζομαι να ζω.


Κατά τα άλλα, έχω κλείσει αύριο ραντεβού με τη Λίλη για μανικιούρ-πεντικιούρ, ενώ σκέφτομαι να κάνω και μια αισθητική επέμβαση.


Βασικά, δυο θα ήθελα να κάνω, αλλά η μάνα μου μόνο για μια πληρώνει.


Γι αυτό απευθύνομαι σε σένα.
Θέλω με την πείρα σου να μου πεις ποια από τις δυο να κάνω.

Χειλοπλαστική στο αιδοίο για σύσφιξη, ή λεύκανση κωλοτρυπίδας;

Και πόσο αυτό θα επηρεάσει τον κόσμο; Θα γίνει καλύτερος;


Με αγάπη,

Σάντυ"




Απάντηση: Σάντυ, λεύκανση να κάνεις, θα αρέσει και στους διανοούμενους που με διαβάζουν.

Θα τη θεωρήσουν οικολογική πράξη.

Άσε που μπορείς να γράψεις βιβλίο μετά για το πώς καθάρισες τον κόσμο από τη βρωμιά. Βάλε κι ένα κεφάλαιο του Μαρξ κάπου ανάμεσα, και θα χεστείς στο τάλιρο.