Δεκάρα τσακιστή...

Με τον ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ
«ΨΥΧΗ βαθιά»! Κατάφερα να δω κι εγώ, Σάββατο βράδυ, την ταινία του Παντελή Βούλγαρη για τον εμφύλιο πόλεμο. Για τις τελευταίες μάχες στον Γράμμο λίγο πριν πέσουν οι βόμβες ναπάλμ, που πρωτοδοκιμάστηκαν εδώ για να χρησιμοποιηθούν μετά στο Βιετνάμ.

ΔΕΝ θα συμφωνήσω με την πλειονότητα των κριτικών. Καλλιτεχνικά ήταν υπέροχη, το κάστινγκ των ηθοποιών πολύ πετυχημένο και η εικόνα τόσο αληθινή που είχες την αίσθηση πως έβλεπες πραγματικό ντοκιμαντέρ και όχι αναπαράσταση.

ΑΥΤΟ που ενόχλησε ήταν η αποστασιοποιημένη του ματιά απ' τις ιδεολογίες και τα πάθη που ακόμη μας ακολουθούν. Γιατί να φτιάξει μετά από 60 χρόνια μια ταινία και να ξαναπεί το «Δυο γιους είχες μανούλα μου» του Μίκη Θεοδωράκη;

ΝΟΜΙΖΩ πως ο




Παντελής Βούλγαρης δεν προσπάθησε να κάνει μια ιστορική ταινία. Τα ιστορικά στοιχεία τα υποβάθμισε συνειδητά για να πει ότι το πιο οδυνηρό, τελικά, ήταν πως σκοτώθηκαν άγουρα παιδιά, κι από δω κι από κει. Δανείστηκε τη ματιά της μαμάς Ζαχαρούλας, που 'βαλαν τα δυο τσοπανόπουλά της αντιμέτωπα, και του τραγικού παππού, του Θανάση Βέγγου, που παρέλαβε νεκρό σ' ένα κάρο τον μονάκριβό του εγγονό.

ΔΕΝ ήταν καθόλου εύκολο να προβάλει μια αθώα, ανθρώπινη ματιά χωρίς να κατηγορηθεί ότι αποϊδεολογικοποιεί και αποπολιτικοποιεί τη μεγαλύτερη τραγωδία στη σύγχρονή μας ιστορία. Ωστόσο, ως θεατής είσαι υποχρεωμένος να σεβαστείς την οπτική που επιλέγει ο δημιουργός και να κρίνεις την ταινία απ' τη δική του σκοπιά. Καμιά σχέση με τον «Νίκο Μπελογιάννη», το «Σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας» ή το «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι». Αυτό που είδα είχε ψυχή, δύναμη, ρεαλισμό, ποιητική, μου άρεσε πολύ. Γιατί έδειξε μιαν άλλη αλήθεια για μια ιστορία που ακόμη μας διχάζει και μας πληγώνει. Μου άρεσε επειδή ίσως δεν πήγα με πρόθεση να κάνω δίκη προθέσεων. Δες την και πες μου...

ΤΗΝ Παρασκευή είδα τις «Ραγισμένες αγκαλιές» του αγαπημένου μου Πέδρο Αλμοδοβάρ. Μελό σαπουνόπερα, ένα θριλεράκι ανάμεσα στην τραγωδία και την κωμωδία. Μέσα από ένα παζλ που τα κομμάτια του ενώνονται εκ των υστέρων, διηγείται την ιστορία ενός τυφλού σκηνοθέτη ο οποίος καταφέρνει να επανασυνδέσει τα πλάνα μιας ταινίας που καθόρισε τη ζωή του και μέσα απ' αυτήν ν' ανακαλύψει τι στ' αλήθεια του συνέβη. Το είδα ευχάριστα. Μεγάλωσε λίγο η Πενέλοπε Κρουζ, αλλά έστω κι έτσι θα τα 'φτιαχνα ευχαρίστως μαζί της.

ΤΗΝ Πέμπτη είδα στο Γκάζι το θεατρικό έργο του Καναδολιβανέζου Ουαζντί Μουσουάντ «Οι διψασμένοι» σε μετάφραση Εφης Γιαννοπούλου και σκηνοθεσία Μανώλη Μαυρομάτη και Τζένης Αργυρίου. Η δυσκολία των εφήβων να αποδεχτούν τον κόσμο των μεγάλων, η απογοήτευση ή η αντίδραση, η βία, ο μηδενισμός. Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Μια παράσταση που ξαναταξιδεύει σε φυλακές, σχολεία, ορφανοτροφεία. Για να τη δουν παιδιά σαν και μένα που μπορούν να καταλάβουν τι νιώθει και πώς σκέπτεται ο 17χρονος Μερντόκ και η διάφανη Νορβέζ που έχει επινοήσει.

ΧΘΕΣ Κυριακή οικουρούσα. Εκανα κοκούνινγκ· πώς το λένε; Πολύ κρύο έξω, παντοφλιάστηκα, φόρεσα πιτζάμες, άναψα το τζάκι κι έφαγα φακές. Απ' την τηλεόραση προσπαθούσαν να με ψήσουν ότι κάτι πολύ σοβαρό είχε συμβεί πάλι. Εκανε, λέει, δηλώσεις-φωτιά ο Μεϊμαράκης και φουντώνει η μάχη για τη διαδοχή στη Νέα Δημοκρατία. Αδύνατον να συγκινηθώ· είμαι σε πλήρη αφασία.

ΜΟΥ τηλεφωνούσαν όλη την εβδομάδα από διάφορα κανάλια να βγω και να πω τη γνώμη μου για την Ντόρα, τον Σαμαρά, τον Αβραμόπουλο, γιατί έπεσε, λέει, η εκπομπή της Μενεγάκη και ποιο θα είναι το νέο τοπ μόντελ μετά τη Βίκυ Καγιά. Δύο εντελώς διαφορετικοί, παράλληλοι κόσμοι. Οποιος δουλεύει το πρωί, γυρίζει το βράδυ και βλέπει ειδήσεις, δεν έχει ιδέα τι είναι αυτά που λένε κάθε μεσημέρι και κουτσομπολεύουν ο ένας τον άλλον. Και οι νοικοκυρές που μένουν σπίτι και τα ξέρουν όλα αυτά απ' έξω κι ανακατωτά, απορούν με τον άνδρα τους που δεν τρώει αν δεν ακούσει πρώτα τις δηλώσεις Μεϊμαράκη. Υπάρχει μια άλλη πολυπληθής κατηγορία ανθρώπων που γεμίζει τα θέατρα και τα σινεμά και δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για όλα αυτά. Παρ' όλη την επαγγελματική μου διαστροφή, ψυχολογικά ανήκω στην κατηγορία αυτή.
enet.gr