Τηλεμαχίες στα μαρμαρένια αλώνια...

Της Έλενας Ακρίτα
ΛΟΙΠΟΝ, ΠΕΣ ΜΕ ΤΡΕΛΗ αλλά δεν θέλω να με κυβερνήσει ο καλύτερος ρήτορας! Θέλω να με κυβερνήσει αυτός που ΔΕΝ θα μου γανώσει το κέρατο. Τόσο χαμηλά τον βάζω τον πήχυ γιατί είμαι και καμένος άνθρωπος. Αυτό ζητάω: Ένα διά της εις άτοπον απαγωγής κράτος. Δεν χρειάζεται να μου τάξεις ότι στις 5 Οκτωβρίου θα γίνω η Μπάρμπι πριγκιποπούλα στο βασίλειο της Ροζ Ορχιδέας. Απλά αυτή την ξεφτίλα μπορείς λίγο να την πάρεις από μπρος μου γιατί δεν...

...βλέπω καλά το έργο και θα χάσω τον δολοφόνο; Αυτό μόνο... Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω κι ώς την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω...

Βγήκαν μετά τα ντιμπέιτς (βαριέμαι να αλλάζω τα λατινικά στο πληκτρολόγιο) όλες οι έκτακτες εκλογές με πολιτικούς, δημοσιογράφους, επικοινωνιολόγους. Κι άρχισε το μπίρι μπίρι ποιος ήταν καλύτερος και ποιος χειρότερος. Ποιος έχει μεγαλύτερη ευχέρεια λόγου και ποιος όχι. Λες κι αυτή είναι του ψηφοφόρου η καΐλα.

Συγγνώμη αλλά στα παλιά μου τα παπούτσια ποιος το ΛΕΕΙ καλύτερα. Ποιος τα ΚΑΝΕΙ καλύτερα, αυτό είναι το ζητούμενο. Άσε που το Καλό και το Κακό στην προκειμένη περίπτωση είναι έννοιες σχετικές. Ένας άνθρωπος που με κοιτάει στα μάτια και μου λέει της αρκούδας τα τέρατα, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, τα παραμύθια της Χαλιμάς θα κάτσω εγώ να τον δικαιολογήσω «μου λέει ψέματα, αλλά τα λέει νόστιμα ο ατιμούλης!»;

«Μου κάνει το μαύρο άσπρο, αλλά χαλάλι του γιατί έχει ευφράδεια!»;

ΚΑΙ ΚΑΛΑ, αυτός τα λέει! Εμείς τα πιστεύουμε; Στην ίδια χώρα δεν ζούμε όλοι; Στο ίδιο καζάνι δεν βράζουμε;

Μπροστά δεν ήμασταν στα τέρατα που γίνανε όλα αυτά τα χρόνια; Τι διάολο, μόνιμοι κάτοικοι Παταγονίας είμαστε και μας δουλεύουν μες στη μούρη μας; Είχε λέει «άνεση λόγου» ο Καραμανλής και μίλησε σωστά ελληνικά.

Ναι, αμέ, μπράβο του! Μέσα σε μια φράση χρησιμοποίησε τα ουσιαστικά «αλαζονεία, έπαρση, οίηση». Κι επειδή τα έμαθε αυτός, έκανε ό,τι περνάει απ΄ το χέρι του για να μην τα μάθουν ποτέ τα παιδιά μας!

ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ «μιλάς ΠΑΛΙ για Παιδεία». Ναι, μιλάω ΠΑΛΙ για Παιδεία. Έχω κόλλημα, έχω κάψει φλάντζα με το θέμα αυτό, τι να κάνουμε; Και τέτοια χάλια δεν λες ότι περνάνε κι απαρατήρητα. Α, ξέχασα, τώρα θα δώσουν από ένα κομπιούτερ στα παιδιά κι έτσι θα πάρουν τα εφόδια! Και μη χειρότερα, Βαγγελίστρα μου!

ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΟ ΠΩ και το άλλο, με κίνδυνο να θεωρηθώ κυνική: Από ψέμα σε ψέμα υπάρχει διαφορά. Άλλο είναι να με φλομώνεις για κάτι που ΔΕΝ ξέρω, για κάτι που ΔΕΝ ήμουνα μπροστά, ΔΕΝ ήμουνα παρούσα κι άλλο να με φλομώνεις με αυτό που βλέπω με τα ματάκια κι ακούω με τα αυτάκια μου. Π.χ. κάποια υποψιάζεται ότι την κερατώνει ο άντρας της! Δεν έχει αποδεικτικά στοιχεία κι εκείνος της ορκίζεται ότι πέφτει έξω. Κάποια άλλη όμως πιάνει τον άντρα της με γκόμενα στο κρεβάτι. Κι εκείνος της λέει ότι όοοοχι, δεν είναι αυτό νομίζει, η γυναίκα ήρθε απ΄ τον πάνω όροφο να δανειστεί μια κούπα ρύζι. Κι εσύ τη βλέπεις μες στη μούρη σου τη χαρά της ζαρτιέρας! Εκεί τρελαίνεσαι ή δεν τρελαίνεσαι, κύριε Πρόεδρε; Εκεί τον πιάνεις ή δεν τον πιάνεις απ΄ το λαιμό να τον πατήσεις κάτω; Πήρε το αυταρχικό του, το αρχηγικό του, το ηγετικό του, το «δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου».

Όλα αυτά τα χρόνια σήκωσε όλα τα άλλα εκτός από μύγα! Εδώ δεν είχε τα κότσια να μαζέψει τον 80 plus θείο Αχιλλέα και θα με πείσει ότι είναι δυναμικός και τσαμπουκάς; Πότε 11 εκατομμύρια Έλληνες έγιναν ξανθές και δεν το καταλάβανε;

Όχι, δεν με νοιάζει ποιος είναι καλύτερος στο μιλητό και στο σπρέχεν. Πρωθυπουργό ψάχνω, όχι καμάκι στα greek islands. Αυτή η χώρα η μικρή που μοίρα δεν τη μύρανε, έχει σιχαθεί πια τους ρήτορες και τους μπαλκονάτους. Έχει προδοθεί από τους ρήτορες και τους μπαλκονάτους. Κι απ΄ τα δύο κόμματα που εναλλάξ κυβερνούν. Κι ελπίζω και το ΠΑΣΟΚ να το έχει πάρει το μαθηματάκι του απ΄ τις πατάτες του παρελθόντος. Γιατί το νοικοκύρεμα θέλει όσο να πεις και να σου κοπεί η μέση. Θέλει να σηκώσεις τα μανίκια και να τρίψεις κουζίνες, μπάνια, πατώματα, πλακάκια, εμαγιέ. Αν είναι να φοβάσαι μη σου τσαλακωθεί το κοστούμι της ορκωμοσίας, άστο αγάπη μου, άστο γιατί δεν το ΄χεις!

Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Γιώργος, ξέρω τι έκανε ο Κώστας! Το «έργο» του- να το πω;- είναι κατατεθειμένο στο πετσί μου, είναι στάμπα πύρινη σαν αυτές που σημαδεύουν τα ζώα στο κοπάδι. Μπορεί να τα κάνει και ο άλλος μαντάρα. Εδώ είμαστε, εδώ θα είμαστε και θα τον κρίνουμε. Θα επικρίνουμε ή θα κατακρίνουμε. Θα αποδώσουμε εύσημα ή ευθύνες. Θα ψηφίσουμε ή θα καταψηφίσουμε.

ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΠΑΤΟ τον πιάσαμε πια. Ήρθε κι έγινε αυτός τώρα ένα με την πατούσα μας! Η μπόχα σπάει ρουθούνια και τα αρωματικά μαντιλάκια που μοίραζε η κυβέρνηση τους τελείωσαν. Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε πια, πνιγόμαστε, βουλιάζουμε!

ΟΙ πιστώσεις χρόνου, κύριοι, μας τελείωσαν, να περιμένετε άλλη παραλαβή και ΑΝ! Γιατί κάτι μου λέει ότι αυτό το μοντελάκι καταργήθηκε από την αντιπροσωπεία. Και μη χαμογελάτε τόσο πλατιά όταν λέτε «κάναμε την αυτοκριτική μας», γιατί αυτή η αυταρέσκεια μου σπάει τα νεύρα τα σπασμένα! Λίιιιιγο σεμνά, λίιιιιγο ταπεινά, αν δεν σας κάνει κόπο! Γιατί δεν μπορώ. Γιατί δεν αντέχω άλλο! Γιατί ξέρω στοιχειωδώς να αναγνωρίζω τα αντικείμενα! Γιατί τόσα χρόνια δεν μπορείς, δεν σε παίρνει, δεν έχεις το δικαίωμα να μου δείχνεις μια ζαρτιέρα και να μου λες ότι είναι μια κούπα ρύζι!

Σόρι κιόλας, αλλά εγώ ζαρτιέρα μιλανέζα δεν έχω ξανακούσει!
AIXMEΣ από τα ΝΕΑ