Λεβιάθαν ...

Του Δημήτρη Μητρόπουλου.
ΥΠΗΡΞΕ ΜΙΑ περίοδος που ο Σάββας Τσιτουρίδης περιφερόταν τα μεσημέρια στον πεζόδρομο της Βαλαωρίτου, φορώντας ένα πράσινο βελούδινο σακάκι. Πρέπει να ήταν μετά το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και πριν από το υπουργείο Απασχόλησης. Ωστόσο, παρά το διανοουμενίστικο «λουκ», ο Σάββας δεν φαίνεται τύπος που έχει χάσει την ώρα του διαβάζοντας πολιτική φιλοσοφία. Ή που ξενύχτησε μελετώντας Τόμας Χομπς.
ΩΣΤΟΣΟ, Η περίπτωση Τσιτουρίδη έρχεται να επιβεβαιώσει τη χομπσιανή φύση του πολιτικού προσωπικού της Ν.Δ. Έχοντας ζήσει την...
περίοδο των θρησκευτικών πολέμων στη Γαλλία και των εμφύλιων συγκρούσεων στην Αγγλία, ο Χομπς έχει μια απαισιόδοξη προσέγγιση στα ανθρώπινα. Σύμφωνα με τη θεώρησή του, οι άνθρωποι είναι εγωιστές και ηδονιστές, κινούμενοι από το προσωπικό συμφέρον ώς τον θάνατό τους. Αν αφεθούν ανεξέλεγκτοι, θα αλληλοκαταστραφούν. Γι΄ αυτό ο Χομπς επινοεί τον Λεβιάθαν. Δηλαδή το κράτος που, ως μοναρχία ή κοινοβουλευτική δημοκρατία, έχει το μονοπώλιο της βίας και της εξουσίας. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει κοινωνική ειρήνη.

ΕΔΩ ΚΑΙ δεκατρία χρόνια, ο Λεβιάθαν της Ν.Δ. λεγόταν Κώστας Καραμανλής. Τον έφεραν στην εξουσία γέροντες και βαρόνοι της παράταξης για να δώσει τέλος στην αλληλοσφαγή του 1996-97. Έχοντας απόλυτη εσωκομματική εξουσία, πέτυχε την ειρηνική συνύπαρξη των στελεχών της Ν.Δ., ιδίως από το 2001 και μετά. Ο Σουφλιάς επέστρεψε, η Ντόρα ενσωματώθηκε, στον Αβραμόπουλο δόθηκε συγχώρηση, ο Σαμαράς έγινε πάλι υπουργός. Ωστόσο, εδώ και ενάμιση χρόνο ο γαλάζιος Λεβιάθαν της Ν.Δ. έχει βαρύνει ή έχει βαρεθεί. Ή έχει εγκαταλείψει τον ρόλο του.

Η ΦΥΣΗ των στελεχών της Ν.Δ. δεν υπήρξε ποτέ αγαθή. Και γύρω από τον Λεβιάθαν διεξάγεται ένας αγώνας αλληλοεξόντωσης που οδηγεί στην αλληλοκαταστροφή. Ούτε ο Σάββας είναι αγαθός. Αλλά ήταν υποψήφιος το 2007 και την τελευταία διετία υπήρξε απλός και νομιμόφρων βουλευτής. Παρ΄ όλ΄ αυτά φαγώθηκε στο χομπσιανό τοπίο της Ν.Δ. Ο ένας αρνείται πως ζήτησε την αποπομπή του. Η άλλη έλειπε ταξίδι. Ο τρίτος δηλώνει αμέτοχος.

Η ΚΟΜΗΤΕΙΑ του Ντέβονσερ, όπου αναζητούσε καταφύγιο ο Τόμας Χομπς, απέχει χιλιάδες χιλιόμετρα από το Κιλκίς. Μόνο κοινό στοιχείο η ομίχλη όπου χάνεται ο Σάββας και η αλληλοσπαρασσόμενη Ν.Δ. όπως οι στρατοί και τα λάβαρα του 17ου αιώνα.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.