Μπουχλουμπούδης, γούτσου γούτσου...

Ωδή στον Κουρασμένο από ένα μεγάλο ποιητή του χαβαλέ (Α. Ρουμελιώτη).
Τo καλύτερη κείμενο που διαβάσαμε σήμερα.

Ωδή στον Καραμανλή (του Ανδρέα Ρουμελιώτη)
ΔΕΝ το 'χω κρύψει που τον συμπαθώ τον καρντάση τον Καραμανλή. Μ' αυτόν ταιριάζει περισσότερο η ψυχολογία και το στιλάκι που 'χω. Ο άλλος παραείναι εξτρίμ σπορ, νεωτεριστής και απρόβλεπτος, ενώ εμείς έχουμε σαν βάση μια...

...χασαποταβέρνα φαντασιακή· και να ψιλομανουριάσουμε, θ' ανταμώσουμε και θα τσουγκρίσουμε τα ποτήρια πάλι εκεί.

ΜΕΤΡΙΟΠΑΘΗΣ πολιτικός και μετρημένος άνθρωπος είναι ο Κώστας μας. Ασυναγώνιστος στο μπλα μπλα και γαμώ τα σπρέχεν, γεννημένος ρήτορας. ΟΚ, μπορεί να 'χω κάποιες μπιχεβιορικές ενστάσεις για την κινησιολογία των χεριών, που μοιάζει σαν να 'χει βγάλει σχολή χορού στα Πετράλωνα, αλλά ο δικός μου γνωρίζει άριστα ελληνικά. Είναι σαφής και εύστοχος σ' αυτά που λέει ή δεν λέει, ξέρει τι να τονίσει και πώς θα το χρωματίσει.

ΔΕΙΧΝΕΙ ατομάκι ακομπλεξάριστο κι ενίοτε συναισθηματικό και αυθόρμητο. Η καλύτερή του όταν δεν υποχρεούται να μασήσει τα λόγια του και να ξεστομίσει ψεματάκια. Ξέρω πως του αρέσουν οι καλές ταινίες, διαβάζει λογοτεχνία και παράλληλα βλέπει μπάλα και είναι λαϊκός και στο λιμάνι προσιτός.

ΤΙ μου 'λαχε... Να γράφω ύμνο στον Καραμανλή! Ποιος; Εγώ! Που 'μαι μεγαλύτερος κομμουνιστής κι απ' τη Νατάσα. Το κάνω τώρα γιατί δεν γουστάρω που είναι κάποιος ισχυρός και τον γλείφουνε κι όταν φεύγει αξιοπρεπής, να του τα σούρνουν οι ίδιοι που του κάνανε τεμενάδες. Τι να λέμε; Αφού είναι μπουχλουμπούδης, γούτσου γούτσου, να του τσιμπήσεις το μαγουλάκι.

ΔΕΝ έσπασε αβγά για να φτιάξει την ομελέτα που δεν ήξερε. Ρηξικέλευθο δεν θα τον έλεγα. Πολιτεύτηκε όμως με σύνεση, ρεαλισμό, χωρίς εντάσεις κι ακρότητες. Ενδεχομένως να τα πίστευε, να 'θελε να κάνει κάποια απ' αυτά που υποσχέθηκε. Αλλά -μεταξύ μας τώρα- είναι ψιλομπορντελάκι η Ελλάδα, δεν είν' εύκολο. Και οι δικοί του, χρόνια αποκλεισμένοι απ' την κουτάλα, λιμασμένοι. Δεν είχε ομάδα να παίξει μπάλα.

ΜΠΟΡΕΙ να μην επανίδρυσε το κράτος, ωστόσο δεν επέτρεψε να ξαναχτιστεί το παρακράτος της Δεξιάς. Δεν μπορεί να του χρεώσει κανείς πολιτικές διώξεις, ποτέ δεν έδειρε συνταξιούχους έξω απ' του Μαξίμου. Ισως αυτό που λέω εγώ «μετριοπαθής» εσύ να το πεις «άτολμος». Αλλά μέχρι εκεί.

ΤΩΡΑ φεύγει. Σαν κύριος. Οπως ήρθε. Μαχόμενος. Αξιοπρεπής. Γιατί να περιμένει μέχρι τον Μάρτιο; Κι αυτό γήινο μου φαίνεται, μ' αρέσει που φεύγει έτσι. Ο Καίσαρας τρελαίνεται με την εξουσία και πιστεύει ότι τον κάνει αθάνατο. Να 'δινε το δαχτυλίδι και να τον λέγανε λαγό, όπως τον Σημίτη; Οχι, θα πάει να χάσει! Χωρίς άγχος, απελευθερωμένος απ' την εξουσιομανία. Και να μου το θυμηθείς: αν δεν τον παρακαλέσουνε μετά, θα τους παραδώσει και το κόμμα. Μου φαίνεται χορτασμένος, ότι τα 'χει βρει με τον εαυτό του και δεν έχει απωθημένα, του τύπου να απαιτήσει, ας πούμε, να τον βάλουν πρώτο στο Επικρατείας... Μπορεί να πάει και για ψάρεμα. Χαλαρά.

ΕΙΝΑΙ πολύ βρώμικο πράγμα η πολιτική, κόλαση καθημερινή. Ο τιμώμενος της στήλης πρέπει να διαθέτει γερό στομάχι και να 'χει μεγάλες αντοχές. Αλλά κυρίως την αποστασιοποίηση απ' τα πράγματα που χρειάζεται για να κάνει πολιτικές κινήσεις, και σχεδιασμούς. Εμένα μ' άρεσε στη Θεσσαλονίκη. Ελάχιστοι πολιτικοί είχαν την πολυτέλεια να πουν ό,τι σκέφτονται, όσα πιστεύουν πραγματικά. Δεν συμφωνώ ότι αυτό είναι ψιλοκαταθλιπτικό. Στα καλύτερά του βρίσκω τον Καραμανλή. Θα 'λεγα ότι χρειαζόταν τώρα κάτι τόσο ανακουφιστικό. Λυτρωτικό.

ΤΑ παίρνω πίσω όσα έγραψα παραπάνω. Δεν θα 'ταν συνετό εκ μέρους μου να γίνω καραμανλικός τώρα στα γεράματα επειδή με γοητεύουν οι ηττημένοι. Για ένα πράγμα τον πάω όμως σίγουρα: που δεν καταφέρνει να το κρύψει όταν βαριέται (προσωπικά το βρίσκω πολύ ανθρώπινο). Απεχθάνομαι τους ακούραστους, τους ατσαλάκωτους, τους δήθεν Ράμπο, με φοβίζουν. Σταματάω εδώ γιατί αν συνεχίσω έτσι, μπορεί και να τον ψηφίσω...
(Ελευθεροτυπία)