Σκληρό είναι. Αλλά, έτσι γίνεται. Πάντα έτσι γινόταν. Έβερτ-Σημίτης είναι η ίδια ιστορία, που...επαναλαμβάνεται (σε διαφορετικούς πολιτικούς σχηματισμούς) ; Ίδια είναι. Με διαφορετικά, όμως, ποιοτικά χαρακτηριστικά η καθεμία. Και οι δυο είχαν ολοκληρώσει τον κύκλο τους. Η στιγμή της μεγάλης απόφασης είχε έρθει. Κανείς τους, όμως, δεν είχε την τόλμη να την πάρει. Ο Καραμανλής έπρεπε να επιστρατεύσει φίλους και γνωστούς και τα παπαγαλάκια από κοντά, για να δημιουργήσουν μια πνιγηρή ατμόσφαιρα αναγκαστικής απόσυρσης. Ο "Κουρασμένος" , βέβαια, είναι ψεύτης και υποκριτής. Βγάζει την ευθύνη από πάνω του και επιπλέον κάνει και το συναισθηματικό. Τάχα μου πως δε θα μπορούσε ποτέ ο ίδιος να το ζητήσει αυτό από τον Έβερτ.
Αντίθετα ο Παπανδρέου έπαιξε πιο καθαρά. Του είπε, αφού δε θέλεις να φύγεις μόνος σου, σου προτείνω να διατηρήσεις μία τιμητική θέση στη Βουλή. Μπες στη λίστα της Α' Πειραιά ή της Α' Αθήνας. Ο Σημίτης είπε όχι, κάθισε στην άκρη, περιμένοντας να βρει την ευκαιρία να πλήξει το μεγάλο του εχθρό, Γιώργο Παπανδρέου.
Στο Πικέρμι κλαίνε. Στην Αναγνωστοπούλου βυσσοδομούν. Παλαιότερα Σημίτης και Έβερτ θέλησαν να σκοτώσουν τα άλογα που 'χαν γεράσει (Μητσοτάκη και Ανδρέα) . Δεν ήθελαν, όμως, ποτέ να πιστέψουν για τους εαυτούς τους πως και οι ίδιοι κάποια στιγμή θα γεράσουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου