Η ιστορία μιας φωτογραφίας...

(Του Διονύση Τσακνή)
Μπορώ να φανταστώ το σκηνικό. Μπορώ ακόμα να γράψω δυο-τρεις εκδοχές, που όλες, όμως, λίγο-πολύ θα έχουν την ίδια κατάληξη.

Ιούλιος 1974 στην Κύπρο. Τα ελληνικά τανκς, αν και μικρότερα και πιο ευέλικτα, χάνουν τη μάχη στην απόβαση του Αττίλα. Ο στρατός κατοχής εισβάλλει και προχωρεί στα ενδότερα, ενώ...

...αλεξιπτωτιστές, ενισχύουν τις δυνάμεις του πεζικού και ολοκληρώνουν το σχέδιο κατάληψης.

Το σχέδιο της άμυνας από ανώτατους Ελληνες(;) αξιωματικούς, αποδεικνύεται ανύπαρκτο ή ανεπαρκές. Οι ήρωες Κύπριοι και Ελλαδίτες στρατιώτες, αλλά και τίμιοι αξιωματικοί, πληρώνουν με το αίμα τους την προδοσία των Ιωαννίδη και Σαμψών. Το ιστορικό περίγραμμα γνωστό. Ο ρόλος του Αμερικανικού παράγοντα, επίσης.

Πέντε Κύπριοι στρατιώτες συλλαμβάνονται από τις δυνάμεις κατοχής. Τα χέρια στο κεφάλι και οι οπλισμένοι σαν αστακοί στρατιώτες του Αττίλα τους επιτηρούν με προτεταμένες τις κάννες των όπλων. Η φωτογραφία, τραβηγμένη από Τούρκο φωτορεπόρτερ ή από ένστολο του αντίστοιχου με το παλιό δικό μας 7ο γραφείο, κάνει τον γύρο του κόσμου.

Η ιστορία παγώνει όπως ακριβώς παγώνει πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, ο φωτογραφικός φακός. Οι μάνες και οι γυναίκες, σύμβολα του αγώνα των Ελληνοκυπρίων για τους αγνοούμενους τριάντα τόσα χρόνια, κραδαίνουν τη φωτογραφία αυτή στα χέρια, στις εκδηλώσεις μνήμης.

«Πού βρίσκονται τα παιδιά μας;». Ενα ερώτημα με ιερό ζήλο και οργή, διατυπωμένο στα πλακάτ που ποτέ πια δεν θα υψωθούν, μια και η απάντηση δόθηκε από προχθές κατηγορηματικά, με την ανεύρεση των πέντε πτωμάτων σε ομαδικό τάφο, σε πηγάδι, βόρεια της Λευκωσίας.

Με ευκολία κάποιος εικάζει τα αμέσως επόμενα λεπτά απ' το κλικ του φωτογράφου. Αν ήταν σε διατεταγμένη υπηρεσία, έκλεισε τη μηχανή ή έτρεξε να βρει άλλο ένα πλάνο που να αποδείκνυε την κατίσχυση του τουρκικού στρατού. Ετσι κι αλλιώς, ο επικεφαλής προπαγάνδας θα αποφάσιζε την τύχη των όποιων φωτογραφιών. Αν ήταν ελεύθερος ρεπόρτερ, προφανώς θα εκδιώχθηκε κακήν-κακώς από τον χώρο, προκειμένου να περάσουν οι βάνδαλοι στο επόμενο βήμα.

Βολές κατά ριπάς λοιπόν και οι πέντε αιχμάλωτοι πολέμου, παρά και ενάντια στις διεθνείς συνθήκες και το δίκαιο του πολέμου (όσο οξύμωρο και αν ακούγεται αυτό το τελευταίο) πέφτουν νεκροί και ενταφιάζονται ή καλύτερα ρίχνονται με σπουδή σ' ένα πηγάδι -ποιος ξέρει- λίγα μέτρα ή χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια τους.

Η Ιστορία μίλησε εκείνη τη στιγμή, μόνο που η φωνή της έμελλε να ακουστεί 35 χρόνια αργότερα. Τόσο οι απαισιόδοξοι της εποχής εκείνης, όσο και οι καλά πληροφορημένοι αισιόδοξοι, γνώριζαν περίπου την κατάληξη. Η ελπίδα της μάνας επέμενε. Δεν της είχε απομείνει δα και τίποτ' άλλο.

Σήμερα δεν υπάρχουν περιθώρια για αμφιβολίες και, δυστυχώς, ούτε καν για ελπίδες. Οι αποτρόπαιες πράξεις του Αττίλα μπροστά στα μάτια μας, για να θυμίζουν που και που στους θιασώτες της εισόδου της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, το πραγματικό της πρόσωπο.

Αλήθεια, τι θα πράξει το υπουργείο των Εξωτερικών; Σε πόσο σκληρά διαβήματα τάχα θα προβεί και σε ποιους διεθνείς ή ευρωπαϊκούς οργανισμούς θα απευθυνθεί για να καταγγείλει τις θηριωδίες που ΑΠΟΣΙΩΠΗΘΗΚΑΝ (αν και ήταν καλά γνωστές στην πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Τουρκίας);

Για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω σε τίποτα απ' αυτά. Κάποιες ανακοινώσεις για την «τιμή των όπλων» και κατά τα άλλα «ας ποιήσουμε την νήσσαν» για άλλη μια φορά.
(από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)