ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ «Δεν τα έχουμε πάρει εμείς, τα έχουν πάρει οι άλλοι...»

Τoυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ
Βρε, βρε, τι μαθαίνει κανείς. Τα κόμματα- ΟΛΑ τα κόμματα- επιχορηγούνται, λέει, από επιχειρηματίες και εταιρείες. Σοβαρά; Ελάτε, ρε παιδιά, δεν γίνονται αυτά. Τα κόμματα, που ως γνωστόν είναι οργανισμοί αγγέλων, δεν τα κάνουν αυτά. Όχι. Στο πιάτο τα λεφτά τούς πάνε, κι αυτά λένε όχι. Αποστρέφουν μετά βδελυγμίας το πρόσωπο και σταυροκοπιούνται να ξορκίσουν το κακό, που βρέθηκε στον δρόμο τους.

Ίδια με θεούσες, από αυτές που...

...γεμίζουν τις εκκλησιές και κάνουν μακριούς σταυρούς, μήπως και ο Θεός τις λυπηθεί για όσα έκαναν πριν το ρίξουν στη θρησκεία. Τα κόμματα (όλα, επαναλαμβάνω) δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν διαφορετικά, καθώς δραστηριοποιούνται σε μια κοινωνία στην οποία ΟΥΔΕΙΣ τα πιάνει και ΟΥΔΕΙΣ τα δίνει. Σε μια κοινωνία στην οποία ας πούμε όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι αρκούνται στον μισθό τους, όλοι οι επαγγελματίες είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους απέναντι στο Δημόσιο, κανείς δεν κλέβει, κανείς δεν λαδώνει, κανείς δεν φοροδιαφεύγει. Μια κοινωνία, επίσης αγγελική...

Βουτηγμένα ώς τον λαιμό
Υπερβολές; Όχι και τόσο. Γιατί τα κόμματα και οι πολιτικοί, που σήμερα βρίσκονται στη γωνία και απολογούνται για το σκάνδαλο της Ζίμενς, δεν έχουν έρθει από άλλο πλανήτη. Ούτε από άλλη χώρα (άσε που δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο όπου δεν γίνονται, με τον έναν ή τον άλλον, περίπου τα ίδια). Κομμάτι της κοινωνίας μας είναι. Πώς λέει ο στίχος, «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω»; Έτσι ακριβώς. Κι όσο τα κόμματα, και ειδικά τα δύο μεγάλα, που είναι βουτηγμένα ώς τον λαιμό στο σκάνδαλο της Ζίμενς, δεν παίρνουν τη γενναία πρωτοβουλία να πουν στους πολίτες ολόκληρη την αλήθεια, τόσο θα συνεχίζεται αυτό το ψέμα, που στην τελική το μόνο που κάνει είναι να απαξιώνει εντελώς το πολιτικό σύστημα και τους ανθρώπους που δραστηριοποιούνται. Αλλά τα κόμματα το μόνο που κάνουν είναι να δείχνουν το ένα το άλλο και να λένε «δεν τα έχουμε πάρει εμείς, αυτοί τα έχουν πάρει», ενώ είναι γνωστό ότι τα έχουν πάρει όλοι-κι αυτοί, και οι άλλοι, και οι παράλλοι!

Στην εποχή της αθωότητας
Τι θα μπορούσαν, και τι θα έπρεπε να πουν; Την α-λή-θει-α! Γυμνή. Χωρίς περιττά φτιασίδια. Να εξηγήσουν ότι το σύστημα πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε η πολιτική αντιπαράθεση στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια, είναι ένα σάπιο σύστημα, γιατί επέτρεψε τον ξέφρενο ανταγωνισμό των κομμάτων τις παραμονές εκλογικών αναμετρήσεων. Κι ότι αυτός ο ξέφρενος ανταγωνισμός έπρεπε να τροφοδοτηθεί από έναν πακτωλό χρημάτων, ο οποίος προφανώς υπερέβαινε τις κρατικές επιχορηγήσεις. Αλλά εδώ το ένα ψέμα σκεπαζόταν με άλλο, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν βουνά από ψέματα και να μην μπορεί να βρεθεί άκρη. Μια γενναία αυτοκριτική χρειάζεται και μια ξεκάθαρη δέσμευση των δύο μεγάλων κομμάτων ότι θα ματώσουν προκειμένου να επιστρέψει η πολιτική στην εποχή της αθωότητας. Αν βέβαια μπορεί να συμβεί αυτό...

Το ψέμα των επιχορηγήσεων
Και να σταματήσει και ο λαϊκισμός που υπάρχει γύρω από αυτό το θέμα. Να ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση σχετικά με τα οικονομικά των κομμάτων και να ειπωθούν αλήθειες. Με πρώτη και καλύτερη αυτή που θα μπορούσε να αποτελέσει και τη βάση για τη συζήτηση. Ότι η Δημοκρατία είναι ένα ακριβό πολίτευμα. Και πως τα κόμματα έχουν ανάγκες. Μεγάλα λειτουργικά έξοδα, μεγάλες δαπάνες στις εκλογές, θέλουν κεφάλαια τα οποία προφανώς δεν καλύπτονται από τις κρατικές επιχορηγήσεις. Και πως αν οι επιχορηγήσεις αυτές δεν φτάσουν στο επίπεδο που πρέπει, είναι φυσικό να σπεύσουν οι επιτήδειοι, τα οικονομικά συμφέροντα, να καλύψουν τη διαφορά. Με ανταλλάγματα φυσικά. Να καταλάβει η κοινωνία ότι είναι προς το συμφέρον της να αυξηθούν οι κρατικές επιχορηγήσεις από το να «συμβάλλουν» στα οικονομικά των κομμάτων επιχειρήσεις και συμφέροντα. Γιατί αυτά μετά θα απαιτούν αποφάσεις που θα είναι εις βάρος της. Γενναιότητα χρειάζεται. Υπάρχει; Διαπραγματεύεται κυνικά την τύχη του
Προσωπικά δεν το βλέπω καθόλου εύκολο. Εδώ, παρακολουθούμε μια τρελή κατάσταση, όπου ένας φυγόδικος που την κοπάνησε με τις πλάτες της κυβέρνησης, στη βάση γύρευε ποιων συμφωνιών απειλεί να γίνει ρυθμιστής της πολιτικής κατάστασης. Και διαπραγματεύεται την τύχη του, κάνοντας συμφωνίες παρασκηνίου: τι μου δίνετε να κάψω το ΠΑΣΟΚ και να βγάλω λάδι εσάς. Το άθλιο δεν είναι ότι αυτός διαπραγματεύεται τόσο κυνικά την τύχη του. Το άθλιο είναι ότι υπάρχουν συνομιλητές του που μπαίνουν στη λογική της διαπραγμάτευσης μαζί του. Λες και ό,τι και να πει ο Χριστοφοράκος μπορεί να πείσουν έστω και έναν Έλληνα ότι αυτό το σκάνδαλο είναι σκάνδαλο μόνο του ΠΑΣΟΚ. Μα αν είναι μόνο του ΠΑΣΟΚ το σκάνδαλο, εκείνος ο μακαρίτης ο Βαρθολομαίος για ποιον τα ΄παιρνε από τη Ζίμενς; Για τον εαυτό του ή για την κυρία από το Αγρίνιο; Για τη Νέα Δημοκρατία τα έπαιρνε, της οποίας αρχηγός ήταν εκείνη την εποχή, και παραμένει και σήμερα, ο Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής. Ναι, αυτός που κάνει σήμερα ότι δεν καταλαβαίνει πως το σκάνδαλο της Ζίμενς αγγίζει και τον ίδιο προσωπικά...
(ΑΙΧΜΕΣ από τα ΝΕΑ)