Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ
Τη χολέρα την πρόλαβα. Την πανούκλα... μάλλον όχι. Επίσης τη λέπρα την έζησα και ως κινηματογραφική πράξη με μια πρωτότυπη κι εξαιρετικά τολμηρή ταινία της νεαράς Λίλας Κουρκουλάκου με τίτλο «Το νησί της σιωπής» κι απ' όσο θυμάμαι με πρωταγωνιστές τον Γιώργο Καμπανέλλη και τη Νίνα Σγουρίδου.
Πέρασε μισός αιώνας από τότε, όμως η ταινία της Λίλας μου έμεινε αλησμόνητη για το θέμα της που ήταν η λέπρα... Και την ελονοσία τη θυμάμαι και τον εχινόκοκκο που μας απειλούσαν παιδιά -στη φοβερή δεκαετία του '50- όταν πιάναμε σκύλους και γάτες: Η εντολή των...
αστών μαμάδων ήταν «Τα ζώα μόνον από μακριά... πλην των κουνελακίων!». Η φθίση, κοινώς «χτικιό», είχε πάρει το δρόμο της απόσυρσης, η κασίδα για ένα -μεταπολεμικό- διάστημα έγινε συνώνυμο της φτώχειας και του λεγόμενου ανταρτόπληκτου πληθυσμού, ενώ υποχωρούσε σιγά σιγά και η «ταινία». Ταινία ονόμαζαν ένα σκουλήκι που σε καταντούσε μοντέλο - πετσί και κόκαλο. Πάχαινε το σκουλήκι και αδυνάτιζε ο παθών. Το θέμα λοιπόν ήταν να δελεάσεις το τέρας να βγει από μέσα σου. Οπως ακριβώς ο δαίμονας στον «Εξορκιστή» που χρειαζόταν παπά και ξάψαλμο για να εξέλθει από το σώμα της ταλαιπώρου παιδίσκης -στο φιλμ- Λίντας Μπλερ!
Κι ενώ όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά σχετικά, κατέφθασε, μες στη δεκαετία του '50 πάλι, η ασιατική γρίπη. Εκλεισαν σχολεία, εμβολιαστήκαμε με λάθος εμβόλια, μου 'καναν κι εμένα ένα γεωργικό μάλλον εμβόλιο για να μην πιάσω «δάκο», όπως πιάναν οι ελιές ΚΑΙ βέβαια έπεσα στο κρεβάτι με την εξωτική γρίπη, που δεν περνούσε και τόσο εύκολα.
Γρίπη-λαθρομετανάστις, η «ασιατική» κατέφθασε ως απόγονος του Τιμούρ (του μογγόλου Ταμερλάνου) και μας λιάνισε. Οι παπάδες και οι θεραπαινίδες των κατηχητικών διέδιδαν πως ο καλότατος Θεός μάς τιμωρεί γιατί τα ζευγάρια έρχονται «εις επαφή επαφότατη» Τετάρτη και Παρασκευή, που είναι μέρες οσπρίων και περισυλλογής! Εννοείται πως η "ασιατική" βούτηξε και όλο αυτό το συντηρητικό γκρουπ, και το ξέρανε. Τα σχολεία ανοιγόκλειναν για ένα εικοσαήμερο, αρκετούς υπέργηρους αναγκαστικά τους έβαλαν τα σόγια να υπογράψουν άρον άρον διαθήκες, ενώ ολόκληρη η χώρα έπεσε με τα μούτρα στην καμφορά. Για να διώχνει, λέει, το μικρόβιο. ΤΟΤΕ τη λέξη «ιός» δεν τη γνώριζαν τα πλήθη. Βουνά από καμφορά ξοδεύτηκαν για τη σωτηρία της ψυχής και του σώματος. Μάλιστα άκουσα, δηλαδή κρυφάκουσα, πως ορισμένα ζευγάρια, οικογενειακοί φίλοι, χρησιμοποιούσαν καμφορά στις ερωτικές τους συνευρέσεις. Πώς ακριβώς, θα σας γελάσω. Τότε πάντως δεν γέλασα. Γιατί ναι μεν δεν πολυκατάλαβα τα μυστήρια του κρεβατώματος αλλά μ' έβαλε ο διάβολος να πληροφορηθώ τι έκαναν με την καμφορά. Πολλά χρόνια αργότερα, μες στα παραληρήματά τους, παθόντες εκείνης της μακρινής εποχής, μου είπαν ότι οι κύριοι το επίμαχο σημείο τους το πλαισίωναν με δύο ή τρία σακουλάκια με καμφορά!!! Οσο αντιερωτικό κι αν ακούγεται, κάποιοι βιτσιόζοι το συνέχισαν κι όταν η ασιατική γρίπη είχε επιστρέψει στην Ασία...
Την ασιατική γρίπη αν τη μίσησα, ως παιδί, δεν ήταν τόσο για τον πυρετό, τον φιδέ και την εμμονή μου να βρεθεί καρπούζι μες στο καταχείμωνο. ΑΛΛΑ για την αναγκαστική ανάγνωση, των επιβεβλημένων ΤΟΤΕ δύο μυθιστορημάτων του Εκτορος Μαλό, το «Χωρίς οικογένεια» και το «Με οικογένεια»! Κανονικά ο Μαλό έπρεπε να ονομάζεται «Μελό» γιατί το δράμα, ο ζόφος, η ορφάνια, τα «υπάκουα» συμπονετικά σκυλάκια, οι γερο-αλήτες με τη «χρυσή καρδιά» κι άλλα τέτοια δήθεν «αντιγριπικά» με έριξαν σε μια κατάθλιψη που ξεπερνούσε τα ασιατικά εύσημα της γρίπης.
Να λοιπόν, μισό και πλέον αιώνα μετά, με την τεχνολογία και όλες αυτές τις πρωτεϊνούχες εξυπνάδες «κορόνα στο κεφάλι μας» να μιλάμε για επιδημία, για χοίρους, για χήρες, για το Μεξικό απ' που ξεκίνησε το θέμα, για εμβόλια που θα αναδείξουν το θεάρεστο έργο των φαρμακευτικών εταιρειών και όλες αυτές τις χαριτωμένες παπαριές που μας ανησυχούν. Δικαίως! Προσωπικά, από τη στιγμή που η γρίπη θα 'ρθει αντιμέτωπη με τη στιβαρή θέση του νυν υπουργού Υγείας, δεν το συζητώ πως θα τα μαζέψει και θα εξαφανιστεί. Μέχρι να εξαφανιστεί, όμως; Γιατί βλέπεις, έχουμε ως λαός κι αυτό το γλυκοαίματο... Πιστεύω ότι οι γρίπες απ' όπου κι αν μας έρχονται τελικά αισθάνονται τα φιλόξενα πατροπαράδοτα έθιμά μας και μας φέρονται με την πρέπουσα ευγένεια. Το ίδιο θα γίνει, αν γίνει, και τώρα...
Οσο για τους μαθητές, ονειρεύονται επιστροφή στο σχολείο το 2132, με τη νέα ολική έκλειψη Ηλίου. Καλή σχολική χρονιά, παιδιά. *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου