Η σαγήνη του ολέθρου...

Της ΝΑΤΑΣΑΣ ΜΠΑΣΤΕΑ
ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ είδαμε τον καπνό. Ακούσαμε τα κουκουνάρια να σκάνε και αισθανθήκαμε λες και ήμασταν σε πόλεμο. Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας μέσα στην πισίνα. Ο υπεύθυνος είχε ήδη τηλεφωνήσει στην Πυροσβεστική. «Θα μείνω μέχρι το βράδυ στο νερό», είπαν δύο κοπέλες στη διπλανή διαδρομή, γελώντας νευρικά. Σύντομα είδαμε τις φλόγες να υψώνονται σε κοντινή απόσταση. Ο καπνός πύκνωσε.

Πέμπτη πρωί, στο δημοτικό κολυμβητήριο στο Άλσος Βεΐκου και το αντιπροσωπευτικό κομμάτι του πληθυσμού που εκείνη την ώρα δοκίμαζε τις αντοχές του στα κατοστάρια ελεύθερο και τα πενηντάρια πρόσθιο αποδείχθηκε εξίσου αντιπροσωπευτικό και στην αντιμετώπιση της έκτακτης κατάστασης. Κάποιοι...
βγήκαν έντρομοι από την πισίνα, κάποιοι άρχισαν τα τηλέφωνα, άλλοι έπιασαν τη συζήτηση και ορισμένοι συνέχισαν να κολυμπάνε με το ένα μάτι στη φωτιά μέχρις ότου άρχισαν να πέφτουν τα αποκαΐδια και η αναπνοή έγινε δύσκολη. Στο άκουσμα των σειρήνων από τα πυροσβεστικά οχήματα χαλαρώσαμε και έπειτα από λίγο πλησιάσαμε εκεί όπου ήταν η αρχή μιας, αποφευχθείσης τελικά, πυρκαγιάς. Η κρίση πέρασε.

Καθώς οι πυροσβέστες συνέχισαν να ρίχνουν νερό στα καψαλισμένα δέντρα, τους φαντάστηκα με λευκές μπλούζες και σύριγγες στο χέρι. Κάτω από τον καυτό ήλιο του μεσημεριού η φωτιά που μας απειλούσε με την επέλασή της έδωσε τη θέση της στον ιό της νέας γρίπης. Και υποπτεύθηκα ότι έτσι αντιπροσωπευτικά θα αντιδράσουμε και σ΄ εκείνον.

Ο Μπόρχες το 1978 έφτιαξε μια ανθολογία με δεκάδες κείμενα που αναφέρονταν σε καταστροφές, με λογοτεχνικές μαρτυρίες που καταγράφουν τους φόβους για ένα επερχόμενο «τέλος». Έγραψε για τη «σαγήνη του ολέθρου» και για το πόσο μας ελκύουν οι τραγωδίες, για το πώς τα εσχατολογικά σενάρια είναι ένα προφανές σύμβολο της παρακμής και της απώλειας που υπέθαλψε ο ρομαντισμός. Κρίμα που έφυγε ο μεγάλος Αργεντινός συγγραφέας, θα είχε πολλά δείγματα για τη συλλογή του αυτές τις ημέρες.

Σοκ και δέος κατακλύζει τα πλήθη κάθε φορά που η λέξη γρίπη σχηματίζεται από τα χείλη των ειδικών, η μπιρίμπα μένει στη μέση, όταν βλέπουμε τη Γιαμαρέλλου στα παράθυρα λέμε να καλέσουμε και τον Τριχόπουλο στα βαφτίσια της μπέμπας, μήπως μάθουμε κάτι καινούργιο.

ΤΩΡΑ ΠΟΥ τα χνουδωτά ζωάκια απαγορεύονται διά ροπάλου στα νηπιαγωγεία (μη τυχόν και ο Γουίνι ο αρκούδος και ο Ρατατούης μετατραπούν σε φονικά όπλα) και οι γερμανικές αρχές απαγορεύουν τα φιλιά και τις αγκαλιές στο μεγάλο φεστιβάλ χέβι μέταλ που γίνεται στο Ουάκεν απόψε (μα καλά, τόσο διαχυτικοί είναι οι χεβιμεταλάδες;) περιμένω τα πάντα: να συλλαμβάνονται με συνοπτικές διαδικασίες όσοι φτύνουν για να μη βασκάνουν στρουμπουλά μωράκια, να κάνουν γυμναστική με στολή αστροναύτη εκείνοι που δεν θέλουν να κουνήσουν μαντίλι στον δικέφαλο και φυσικά να κυκλοφορήσουν οσονούπω προστατευτικές μάσκες σε διάφορα χρώματα, διότι πού να βρεις το ψυχικό σθένος να αντιμετωπίσεις τον ιό, αν δεν τις συνδυάσεις με παπούτσι και τσάντα; ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ υπόκεινται σε καταστάσεις οριακές απέναντι στις οποίες δεν ξέρουν πώς να τοποθετηθούν, διαπίστωνε ένας φιλόσοφος αρκετούς αιώνες πριν, και έτσι παραπαίουν διαρκώς δυστυχείς ανάμεσα στον φόβο και την ελπίδα καταλήγοντας ικανοί να πιστέψουν σχεδόν οτιδήποτε. Εντάξει, το καταλάβαμε, υπάρχει πανδημία, θα προσέχουμε. Αλλά μπορούμε να σταματήσουμε να αγκαλιάζουμε, να παίζουμε, να φιλάμε και να μιλάμε; Η ανθρωπότητα πέρασε πολλές επιδημίες και θα περάσει κι άλλες. Ανάλογα με το πόσο βάζει τον φόβο ο καθένας στη ζωή του τον υπόλοιπο καιρό, θα τον προσεγγίσει και τώρα. Όσο για τους λάτρεις του τρόμου, τι θα γίνει αν περάσει η απειλή του ιού Η1Ν1; Ευτυχώς υπάρχει πάντα το 2012 και το ημερολόγιο των Μάγιας...
ΑΙΧΜΕΣ από τα ΝΕΑ