«Η τηλεόραση μπορεί να σου κάψει το μυαλό»...

Αφησε πίσω της κάποια «Υπέροχα πλάσματα» και τώρα ξαναπαίρνει φόρα για να μας πει και τηλεοπτικά «Μίλα μου βρώμικα».

Ο λόγος για τη Μυρτώ Κοντοβά, που θα «ξαναχτυπήσει» την καινούργια τηλεοπτική σεζόν με άλλο ένα σενάριο, αυτή τη φορά από το ΜΕΓΚΑ. Ο τίτλος είναι βέβαια «Μίλα μου βρώμικα», όπως και η στήλη της στην «Athens Voice», αλλά όπως σπεύδει να εξηγήσει το σίριαλ δεν έχει καμία σχέση με τη στήλη.

«Μπορεί να έχει σχέση με την..

...ατμόσφαιρα, αλλά αυτό είναι ένα καθαρό σίριαλ. Υπάρχει μια συνεχόμενη εξέλιξη. Το προηγούμενο, τα "Υπέροχα πλάσματα", είχε μια αυτοτέλεια. Οχι ότι αυτό δεν έχει, αλλά οι ιστορίες του δεν τελειώνουν σε ένα επεισόδιο. Συνεχώς θα περιμένουμε να δούμε τι γίνεται». Οπως εξηγεί, στην ιστορία εμπλέκονται «οκτώ άτομα, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, τα οποία βάζουν μπροστά να ανοίξουν το μαγαζί που θα τραντάξει την Αθήνα. Μια επιχείρηση, ένα μπαρ είναι, αλλά από εκεί και πέρα αρχίζει μια ιστορία για το τι έχει ο καθένας στο μυαλό του και τι ορίζει ως μπαρ». Σε αυτή τη σειρά η Μυρτώ Κοντοβά συνυπογράφει και τη σκηνοθεσία με τον Βασίλη Κεχαγιά. Οι χορογραφίες είναι της Μαρκέλας Μανωλιάδου, η μουσική του Γρηγόρη Κόλια από το συγκρότημα Matisse και του Μάριου Τσάγκαρη και η παραγωγή της «On productions».

Ενα παλιό καφενείο στα όρια Γκαζιού-Μεταξουργείου ενώνει οχτώ διαφορετικούς ανθρώπους με ισάριθμα διαφορετικά χαρίσματα, που επιστρατεύονται όπου και όταν χρειάζονται. Ο ταλαντούχος και τεμπέλης Τριαντάφυλλος (Δημήτρης Αγαρτζίδης), η Αστερόπη (Μαρία Κωνσταντάκη) που διαβάζει τις βρώμικες σκέψεις των ανδρών, ο Σωτήρης (Γεράσιμος Γεννατάς) που ονειρεύεται να κάνει την Αθήνα Μανχάταν, η pin-up Ρίτα (Κλέλια Ρένεση), ο κοσμικός γόης Νίκος Στεφάνου (Γιάννης Σπαλιάρας), η χασάπισσα Λίλη (Μάρα Μπαρόλα) με τον εφευρέτη Παντελάκη (Γιώργος Κοψιδάς) και η Τέρη (Βασιλική Κακοσαίου) που γουστάρει τα κορίτσια, συσπειρώνονται και πέφτουν με τα μούτρα στη δουλειά. Στόχος τους να ανοίξουν το πιο σούπερ «χειροποίητο» μπαράκι του κόσμου σε μια εποχή κρίσης, που κανείς δεν έχει λεφτά και ο κόσμος ζει βλέποντας τηλεόραση.

Πώς βλέπετε αλήθεια την ελληνική τηλεόραση;

«Μπορούν να γίνουν και δημιουργικά πράγματα κάτω από ορισμένες συνθήκες, αλλά η τηλεόραση είναι δύσκολη δουλειά. Μπορεί να σου κάψει το μυαλό. Οι τηλεοπτικοί χρόνοι και ρυθμοί είναι μεγάλη πίεση και πρέσα. Εχω νιώσει πολλές φορές ότι κινδυνεύω να "χαθώ" λόγω πίεσης και προσήλωσης στους ρυθμούς. Νομίζω όμως ότι άνθρωποι είναι αποφασισμένοι να κάνουν αυτό που φαντάζονται -κι αν τους δοθεί και η συνθήκη- έχουν να πουν πράγματα. Κάπως έτσι ξεκίνησα κι εγώ...».

Τα τελευταία χρόνια πάντως έχω την αίσθηση ότι βαδίζουμε ολοένα και σε πιο... εύπεπτα τηλεοπτικά μονοπάτια.

«Ναι. Πάντως στην τηλεόραση υπάρχουν όλα. Είναι μια εμπορική κατάσταση. Οι άνθρωποι πρέπει να πουλήσουν. Μη φανταστείτε για παράδειγμα ότι ήρθε κανένας και μου είπε "έλα να κάνεις το κέφι σου". Πίστεψαν ότι αυτό μπορεί να είναι κάτι εμπορικό χωρίς να σημαίνει και κακό. Κι εγώ πιστεύω ότι το εμπορικό δεν σημαίνει απαραίτητα και κακό. Εχω την πίστη, την ελπίδα ότι πάντα θα υπάρχει χώρος για όλους, πάντα κάτι θα γίνεται και εννοώ σε όλους τους τομείς...».

Τελικά, σενάρια, δημοσιογραφία ή και τα δύο;

«Ανάλογα με τη στιγμή και τη χρονική περίοδο. Ρεπορτάζ δεν κάνω. Μου αρέσει πάρα πολύ να γράφω κείμενα, το έκανα πολλά χρόνια, αλλά το έχω αφήσει λίγο πίσω. Αυτή τη στιγμή δεν έχω κάτι άλλο στο μυαλό μου πέρα από το σίριαλ. Ούτε στίχους δεν γράφω αυτήν την περίοδο. Μόνο κάποιους που χρειάζονται για τη σειρά γιατί έχει και στοιχεία μιούζικαλ. Χαμός γίνεται... Είναι δύσκολη δουλειά. Είναι μια καθαρή κωμωδία που πιστεύουμε ότι θα αρέσει σε όλους. Τεχνικά και παραγωγικά έχει πολλή δουλειά. Υπάρχουν βέβαια και στοιχεία συναισθηματικά, οι "μέσα κόσμοι" μας που μου αρέσει πάντα να βάζω στις δουλειές μου, αλλά κι αυτό με αστείο τρόπο που να μπορεί να μιλάει σε όλους. Να μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει τον εαυτό του μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν στους δικούς μας ήρωες».

Ειδικά αυτήν την περίοδο το χιούμορ είναι περισσότερο ανάγκη.

«Και το χιούμορ και η τρυφερότητα. Είναι ανάγκη λίγο τα πράγματα να τα βλέπεις πιο ελαφρά, πιο ροκ εντ ρολ, σέξι, αστεία. Ετσι είναι η σειρά και μια πόλη που είναι πιο σέξι, πιο αστεία, ανοικτή και τρυφερή. Ολο αυτό που έχω κι εγώ ανάγκη κι έβλεπα και φίλους μου και αναγνώστες που το ένιωθαν...».
(του Σωτήρη Μανιάτη από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)